Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
30 χρόνια ζωής κλείνουν φέτος οι χαλκέντεροι Νορβηγοί Borknagar, που τόσες και μεγάλες χαρές μας έχουν προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια με κάποια από τα 11 μέχρι στιγμής άλμπουμ τους, να μας έχουν πάει ταξίδια σε μαγικά μέρη και να μην πολυπιστεύουμε όσα ακούγαμε μέσα τους. ΟΚ η αλήθεια είναι ότι ναι μεν είμαστε όλοι πρωτοδισκάκηδες με την πάρτη τους, καθώς το ομότιτλο άλμπουμ τους το 1996 Δ-Ε-Ν ξαναβγαίνει όχι από τους ίδιους αλλά από την συντριπτική πλειοψηφία της Νορβηγίας και όλης της Σκανδιναβίας, αλλά η σταθερή και στιβαρή πορεία τους μέσα στα χρόνια δε μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν. Εξελίχθηκαν και με όμορφο τρόπο σε κάθε δίσκο που δεν ήταν ποτέ ίδιος με τον προηγούμενο, με ραγδαία αύξηση των folk και προοδευτικών στοιχείων, και έτσι έχουμε περιόδους που βγάζουν πολύ καλά άλμπουμ όπως πάντα, αλλά έχουμε και περιόδους που όχι απλά κάνουν το κάτι παραπάνω, αλλά μας έριξαν τα σαγόνια στο πάτωμα. Αυτό που έγινε στα δυο προηγούμενα άλμπουμ τους, αρχικά με το “Winter Thrice” και ειδικότερα με το προηγούμενο άλμπουμ τους “True North” το 2019, δεν το περίμενε ούτε ο πιο αισιόδοξος οπαδός, με τους περισσότερους να κάνουν λόγο για το κορυφαίο δίδυμο δίσκων τους μετά το 1997.
Και ισχύει περίτρανα καθώς έκαναν όλο τον κόσμο να τραγουδάει το “Up North” και το “Voices”, κομμάτια που επίσης Δ-Ε-Ν ξαναβγαίνουν και που γράφονται μια φορά κάθε 30 χρόνια. Και κάπου εκεί θεωρώ ότι ξεκινάει άνισα η όλη προσέγγιση που αφορά το 12ο άλμπουμ τους ονόματι “Fall” με το φοβερό και απλό σχετικά για τα δεδομένα του ταλέντου του εξώφυλλο του Eliran Kantor να προϊδεάζει για ένα ορμητικό άλμπουμ. Τα δείγματα που δόθηκαν αρχικά με το “Summits” και στη συνέχεια με το φοβερό folk ύμνο “Nordic Anthem”, κάνανε λόγο για ένα πιο «συγκρατημένο» δίσκο σε σχέση με τους δυο προκατόχους του και έτσι είναι. Πλέον διαθέσιμο είναι και το “Moon”, όπου στην ουσία έχουμε τα 3 από τα 4 κομμάτια της άτυπης πρώτης πλευράς του δίσκου. Ο Øystein G. Brun ως κύριος συνθέτης δεν ξεφεύγει πάρα πολύ από τις γνωστές πατέντες του, υπάρχει αυτό το αίσθημα παγετώνα όποτε τους ακούς, αλλά αυτή τη φορά όχι τόσο ορμητικό όσο άλλες φορές, μάλλον με γλυκό κρύο γεμάτο υγρασία θα το χαρακτήριζα. Τα κομμάτια χτίζονται πιο αργά και απαιτούν την υπομονή του ακροατή περισσότερο από άλλες κυκλοφορίες τους, δεν είναι κάτι απαραίτητα θετικό καθώς ο γαμάτος δίσκος σε πιάνει από το λαιμό άμεσα.
Κομμάτια σαν το “Afar”, το “Unraveling” και το “The Wild Lingers”, που είναι και τα σχετικά πιο μικρά σε σχέση με αυτά που διέρρευσαν ήδη, έχουν έντονο το προοδευτικό στοιχείο, ενώ το πάντρεμα των φωνών του Vortex και του Lazare λειτουργεί ιδανικά όπως πάντα, και τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα χωρίς αυτή τη σύμπραξη που ανεβοκατεβάζει τις διαθέσεις συνεχώς. Ο ήχος γενικά είναι πολύ καλός, καθαρός και εξυπηρετώντας πλήρως το στυλ τους, ειδικά στα τύμπανα του Bjorn Dugstad Ronnow, ενώ δίπλα στον Brun, o Jostein Thomassen προσφέρει πολύ όμορφα και γλυκά leads, είστε στο υπόβαθρο, είτε στο προσκήνιο. Το κακό όμως είναι ότι ενώ μιλάμε για ένα πραγματικά σωστά δουλεμένο δίσκο, υπάρχει κατά την ακρόαση του αυτό το κάτι που δε μπορεί να σε δέσει μαζί του. 8 κομμάτια με λίγο πάνω από 54’ διάρκεια, κι όμως νιώθεις ότι μερικά κομμάτια κρατάνε πολύ παραπάνω απ’όσο πρέπει και ότι γενικά ο δίσκος σαν ακρόαση αποτελεί ανηφόρα χωρίς ανάσες. Και όσο να’ναι, ειδικά για τους Borknagar, αυτό κατιτίς με πληγώνει. Από την άλλη θεωρώ ότι ενώ δεν μιλάμε για κακό υλικό και που έχει τις στιγμές του, κάπως έτσι θα νιώσουν και οι ακροατές και δη οι πολύ πιστοί τους οπαδοί.
Πρέπει να φτάσουμε στο τέλος με το σχεδόν 10λεπτο “Northward” για να χαμογελάσουμε πραγματικά με τις δυναμικές που προσφέρει, τις πανέμορφες αλλαγές και που να θεωρήσουμε ότι αυτό το κομμάτι θα είχε πραγματικά θέση σε κάποιο από τα 2 προηγούμενα άλμπουμ τους. Θεωρώ την διαφορά ποιότητας αλλά και δομικής αντίληψης σε αυτό αρκετά χαώδη σε σχέση με το πρότερο υλικό και η πρώτη σκέψη είναι σίγουρα «γιατί να μην είναι όλος ο δίσκος έτσι;»… Από την άλλη οκ δεν γίνεται να τρυπάς συνέχεια το ταβάνι σου προφανώς και ειδικά με τον τρόπο που το έκαναν οι Borknagar τα προηγούμενα χρόνια. Αλλά νομίζω ότι το “Fall” είναι ένα χαμένο στοίχημα για τη μπάντα και χτυπάει ακόμα πιο πολύ στο αυτί το γεγονός ότι περιμέναμε 4μιση χρόνια για κάτι νέο, με πολύ υψηλές προσδοκίες είναι η αλήθεια βάσει του πρότερου έντιμου και ιδιαιτέρως εμπνευσμένου βίου. Είναι ακριβώς η κατάσταση που δεν πολυμπορώ σε ένα άλμπουμ. Το να μην είναι για πέταμα προφανώς, να μην κόβω και φλέβες από την άλλη, μια «ντεμί» κατάσταση που όπως λέω πάντα, «δεν έχουμε ανάγκη από ντεμί δίσκους στη ζωή μας» και που ακόμα και με περισσότερες ακροάσεις δεν μπορεί να σε κερδίσει όσο φιλότιμο κι αν είναι.
Κρίμα γιατί ειδικά στην αποτύπωση των folk στοιχείων ειδικότερα, βγαλμένα μέσα από την παράδοση της πατρίδας τους, τα καταφέρνουν ακόμα περίφημα, το συναίσθημα για παράδειγμα στο “Nordic Anthem” με το πανέμορφο βίντεο κλιπ του πάει κάπως στράφι σε αυτό το σύνολο, όπως και το όλο φοβερό μοτίβο του “Northward”. Επειδή το είδα να έρχεται με το “Summits” ως πρώτο δείγμα το οποίο κακά τα ψέματα, δεν είναι κομμάτι για να ανοίγει δίσκο, κι επειδή θεωρούσα σχεδόν βέβαιο ότι αποκλείεται να μπορούσαν να βγάλουν κάτι σαν τα “Winter Thrice”/”True North”, απογοητεύτηκα λίγο λιγότερο από ότι θα έκανα μια και τους αγαπώ ιδιαίτερα. Τη στιγμή που μιλάμε, ίσως να το θεωρώ και το λιγότερο αγαπημένο μου άλμπουμ τους, με το περιθώριο αυτό να αλλάξει να μην είναι και πολύ μεγάλο. Το ότι άλλες μπάντες μπορεί να σκότωναν για μια όχι τόσο σούπερ στιγμή των Borknagar, δε σημαίνει ότι πρέπει να δεχόμαστε έκπτωση και στιγμές που προσωπικά βαρέθηκα πολύ και ήμουν σε φάση «άντε τέλειωνε να πάμε παρακάτω». Το “Fall” δυστυχώς δεν είναι ο καταρράκτης που ισχυρίζεται και οι λατρεμένοι μας Νορβηγοί πρέπει να αναθεωρήσουν την πορεία τους στον επόμενο δίσκο για να μην πνιγούν στις βαθιές βόρειες θάλασσες χάνοντας κληρονομιά δεκαετιών.
Βαθμολογία: 70/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
BORKNAGAR - Fall
Release date: February 23rd, 2024
Century Media Records / Sony Music
Comments
