Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
Είναι από τις φορές που νομίζεις πως αυτό που γράφεις είναι υπό την επήρεια κάποιου ισχυρού σοκ ή ενός καλοστημένου παιχνιδιού εναντίον σου, το οποίο δυσκολεύεσαι να κατανοήσεις καθώς θεωρείς πως όλοι του οι όροι είναι εναντίον σου. Κι όμως τελικά η τελική αίσθηση είναι ίδια με την αρχική και ανακαλύπτεις τελικά ότι και δεν είσαι τρελός όσο νόμιζες, αλλά αντίθετα έχεις τεράστια διαύγεια παρά το όντως μεγάλο σοκ που έχεις υποστεί. Η περίπτωση του πρόσφατου και πέμπτου δίσκου των συμπατριωτών μας black metallers Burial Hordes, έρχεται να επιβεβαιώσει όλα τα παραπάνω, όπως και τη ρήση «όνομα και πράγμα». Το “Ruins”, διότι περί αυτού ο λόγος τόση ώρα, πραγματικά από την πρώτη κιόλας ακρόαση του, αφήνει πίσω του ερείπια, συντρίμμια, στάχτη και σκόνη σε ότι έχει περάσει από πάνω του με τόσο πειστικό τρόπο που γίνεται όντως σοκαριστικός. Όχι βέβαια ότι δεν είχαν δοθεί δείγματα σε μια καριέρα που ξεπέρασε τα 20 χρόνια ύπαρξης και που οι Burial Hordes, ναι μεν δισκογραφούν αραιά, αλλά μόνο όταν έχουν κάτι πραγματικά ουσιώδες και ποιοτικό να πουν, αλλά έστω και μετά από τόσα πολλά χρόνια και μετά από μεγάλη απουσία, βγάζουν κατ’εμέ το κορυφαίο άλμπουμ τους και ήδη ξέρω πάρα πολλούς που συμφωνούν.
Αρχικά να τονίσω ότι και ο προηγούμενος δίσκος τους το 2018, μεγαλοπρεπώς ονομαζόμενος “Θάνατος Αιώνιος (The Termination Thesis)” είχε προκαλέσει δικαίως τεράστια αίσθηση, αλλά με το “Ruins” αυτή τη φορά έχουμε θεματάκι. Δεν ξέρω αν έπαιξε κάποιο ρόλο στη διάθεση και εκτελεστική δεινότητα των παιδιών το γεγονός ότι υπέγραψαν με την τίμια και πάντα εγγύηση κυκλοφοριών Transcending Obscurity Records, αφήνω παράθυρο στο να έχουν γραφτεί τα κομμάτια πριν από αυτό το συμβάν, από την άλλη είμαι βέβαιος ότι όταν άκουσαν το υλικό στην ΤΟ τους έπεσαν τα σαγόνια κάτω και κατάλαβαν περί τίνος χρυσορυχείου έβαλαν στις τάξεις τους. Μέσα σε 41’ μόλις και με 8 κομμάτια που ποικίλουν μεταξύ λίγο πάνω από 4’ και λίγο πάνω από 5’, οι Burial Hordes προσφέρουν ένα δίσκο με απίστευτη συνοχή και με απόδοση-τιμωρία για αμφισβητίες και άμαθους οπαδούς. Το black metal τους είναι καταιγισμός που νιώθεις ότι επιφέρει ενός είδους Αποκάλυψη και απόλυτη καταστροφή γενικότερα, δε χρειάζεται να μετρήσεις μέχρι το 3 καν όταν μπαίνει το “In The Midst Of A Vast Solitude” για να καταλάβεις τον τόνο που δίνει στο δίσκο. Συνοδευόμενο από μια πεντακάθαρη και σχεδόν εξωπραγματική για το είδος παραγωγή, το “Ruins” έχει ήδη ξεκινήσει με βαρύ πυροβολικό που γαζώνει!
Είναι σπάνιο στην ιστορία του είδους ο ήχος να είναι τόσο σωστά καθαρός και τόσο ιδανικά μεγαλοπρεπής, που να τονίζει την επιθετικότητα ως πρώτο κύριο στοιχείο, να υπάρχει μια δεδομένη ατμόσφαιρα που κάνει τα πάντα κατάμαυρα γύρω και ταυτόχρονα τα παιδιά να δείχνουν ότι όχι απλά δεν είναι μόνο «βαράμε στο γάμο του Καραγκιόζη» αλλά έχουν ένα υψηλά αναμφισβήτητο παικτικό επίπεδο που πάει το δίσκο ένα επίπεδο πάνω. Στο ίδιο απίστευτα ποιοτικά μοτίβο κυλάει το δίδυμο των “Insubstantial” και “Perish”, μέχρι το πρώτο μισό του δίσκου να τελειώσει με το έπος “Wandering Stream Of Wind”, το οποίο είναι το ατμοσφαιρικό κομμάτι και που κατανοείς με το που μπαίνει ότι θα είναι και το μεγαλύτερο του “Ruins”. Εκεί θεωρώ ότι απλώνεται η αξία και γιατί όχι μαγεία των Burial Hordes, καθώς το κομμάτι αυτό καρφώνεται στην ψυχή σου. Κιθάρες και rhythm section σε άτυπο διαγωνισμό ποιος θα προσφέρει το πιο ωραίο σημείο γενικά, ενώ η τέρμα ντεθμεταλλάδικη πωρωτική φωνή του Δημήτρη κάνει το αποτέλεσμα να ακούγεται ακόμα πιο απειλητικό, τέρμα στομαχική άρθρωση με δύναμη και έξτρα πώρωση, που απέχει –ευτυχώς- παρασάγγας από το πιο ουρλιαχτό στυλ των περισσότερων εκεί έξω, μιλάμε για εκτέλεση εν ψυχρώ σε κάθε στίχο άνευ πιθανών διακρίσεων.
Σαν να μην πέρασε στιγμή μετά το ατμοσφαιρικό «διάλειμμα», η σφαγή συνεχίζεται στο “Infinite Sea Of Nothingness”. Εδώ μια μικρή παρένθεση για να πω ότι μέχρι και οι τίτλοι των κομματιών είναι από μόνοι τους υλικό… ανάφλεξης του ακροατή, βλέπει κάθε τίτλο και «φτιάχνεται» πριν καν μπει το κομμάτι. Το “Isotropic Eradication” ξεγελάει στην αρχή που νομίζεις θα μπει μάλλον πιο αργό η ατμοσφαιρικό και μπροστά σου νιώθεις λες και ζωντανεύει αυτή η απειλητικότατη μορφή στην εξωφυλλάρα του "Ruins", έξτρα πόντοι και από αυτό το δίχως άλλο, τρομάζεις μόνο που το βλέπεις και θαυμάζεις τη μεγαλοπρέπεια του. Τα έχουν κάνει όλα ιδανικά οι Burial Hordes εδώ μέσα, σε ένα άλμπουμ που η προσωπική μου άποψη είναι ότι αποτελεί είσοδο στο Πάνθεον της Ελληνικής σκηνής και θα μείνει για πάντα στην ιστορία, το μοντέλο «θερίζω και σπέρνω ξανά» συνεχίζεται και στο “Purgation” με την καταπληκτική δυσαρμονική αρχή του που παραπέμπει σε άρρωστα ψυχικά γούστα πολλών, από τους Deathspell Omega και τους Ulcerate μέχρι τους Gorguts και τους Bølzer. Tι να πει κανείς για την τυμπανική καταστροφή σε όλο το δίσκο και το αίσθημα βαριάς φανέλας που κουβαλάει το κάθε μέλος χωριστά με ανυπολόγιστη προσφορά στην Ελληνική σκηνή ξεχωριστά και όλοι μαζί.
Όπως είναι λογικό, το τελευταίο κομμάτι έχει πάντα τη σημασία του σε τέτοιες περιπτώσεις και θεωρείς από πριν ότι θα καθορίσει για πάντα το αποτέλεσμα του δίσκου, έτσι γίνεται και εδώ με το “…To The Threshold Of Silence”, το οποίο σου παγώνει το αίμα με το που μπαίνει η κιθάρα, είναι βέβαιο ότι αν άκουγες τα κομμάτια μπερδεμένα και σου έλεγαν να μαντέψεις, σίγουρα θα ήξερες ότι αυτό κλείνει το δίσκο. Βάλτε λίγο και την πιο παθιασμένη ερμηνεία του Δημήτρη εδώ, τα σιδηροδρομικά περάσματα στο υπόβαθρο να υποβόσκουν ύπουλα, την κραυγή “NOTHING, NOOOOTHIIIIING” ενδιαμέσως, δεν αστειεύονται καθόλου και το αποδεικνύουν περίτρανα με ένα κορυφαίο άλμπουμ από κάθε πιθανή και απίθανή άποψη. Πάντα τους θεωρούσα ποιοτικούς, τίμιους και διαφορετικούς, αλλά ας μου επιτραπεί από τη μεριά τους, εδώ μιλάμε για αλλαγή επιπέδου τόσο μεγάλη, που δεν ξέρω αν θέλω και μπορώ να ακούσω επόμενο άλμπουμ μετά το “Ruins”. Σε ότι αφορά εμένα καθαρά, είναι top 5 χρονιάς μέχρι στιγμής και δίπλα στο άλμπουμ των Thy Darkened Shade, προβάλλουν τη χώρα μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Εδώ δε χωράνε οπαδικά, βρείτε τρόπο να το αγοράσετε απλά άνευ δεύτερης σκέψης. ΔΕΝ θα το μετανιώσετε.
Βαθμολογία: 94/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Comments
