Ημερομηνία δημοσίευσης: 7 Ιανουαρίου 2018
Με τη φόρα χιλίων πολιορκητικών κριών, με μουσικούς ανθεκτικούς σε βέλη και στόχο της πολιορκίας τη σοβαρή και τέρμα δουλεμένη εκδοχή της ανέμελης αλήθειας “Metal is (also, ok) fun”, οι Evil Invaders κυκλοφορούν, μετ’ επαίνων, το φετινό τους album. Διόλου άσχημα τα πρώτα υλικά δημιουργίας. Που να πιάσουμε και τα τραγούδια!
Για τη σύντομη ιστορία, η μπάντα από το Βέλγιο, έχει κάνει ήδη την πρώτη βροντερή απόπειρα να μπει στην αιώνια πόλη των μεγάλων κυκλοφοριών, με το προηγούμενο πόνημα, “Pulses of Pleasure”. Το φετινό πολιορκητικό βήμα τους, όμως, έχει κάνει τα προηγούμενα ραγίσματα ορθάνοιχτες πόρτες και η στρωτή, άγρια και εθιστική μελωδικότητα των τραγουδιών του “Feed Me Violence” τους έβαλε στο παιχνίδι για τα καλά. Οι 9(οκ, 8 αν εξαιρέσουμε το εισαγωγικό “Suspended Reanimation”) φετινές συνθέσεις των Evil Invaders, δε λεηλατούν, δεν πλιατσικολογούν απλά για να φύγουν. Εδώ έχουμε κατάκτηση ακροατή.
Από τη μανία του “Mental Penitentiary”, ο ήχος παρασέρνει τα πάντα, τα θέματα είναι by the book, αλλά ακούγονται ολόφρεσκα, τα φωνητικά είναι στην τσίτα και οι ενισχυτές ακούγονται με αλύγιστη θέληση να αυτονομηθούν μέχρι κι από το ρεύμα. Το break στο “2:15” στάζει μέλι και θυμίζει σε όλους γιατί το καλοπαιγμένο heavy/thrash είναι sexy. Η συνέχεια στα ίδια ντεσιμπέλ, με τη διαδρομή από τη μέση και πέρα να μην κολλάει ούτε σε περιττό δευτερόλεπτο. “Feed Me Violence”, “Oblivion” και το party αχνοφαίνεται στο επερχόμενο (σίγουρο) repeat. Όταν τα τραγούδια που ακούς έχουν φτάσει σε επίπεδα προοικονομίας για μελλοντικό κόλλημα χωρίς να έχει καν ολοκληρωθεί ο δίσκος, μιλάμε για τρελό φτάσιμο.
Ο ήχος είναι τρομερός, γυαλισμένος μεν, πορωτικός δε. Κανένα φρου φρου ψεύτικο γρύλισμα, τα σαγόνια είναι ορθάνοιχτα, οι κιθάρες δαγκώνουν εξ αποστάσεως, η κάθε γρεζάτη τσιρίδα είναι άκρως στοχευμένη και οι ταχύτητες χορεύουν “Toxic Waltz” με το μετρονόμο, σε σημείο παράνοιας εναλλαγών(εναλλαγών ντε, δε μίλησα για τίποτα Dark Angel, εδώ η μπάλα βρίσκεται σε άλλη μεριά του γηπέδου). Κοφτερές κιθάρες, ακονισμένες σε 80’s τροχό(έπαιξαν και κάνα δυο καγκουριές σε σημεία, αλλά who cares όταν το αποτέλεσμα είναι αυτό που είναι) και πλήρης έλεγχος στις δυναμικές και στις διαδρομές των αρμονιών σε κάθε σύνθεση. Κανένας πλατειασμός, καμία βαρετή νόρμα, μια διάχυτη μελωδικότητα με τέρμα thrash παρονομαστή και groove αριθμητή με στόχο τον ίλιγγο στα στροβιλισμένα κεφάλια. Επετεύχθη και με το παραπάνω
Το drumming βάζει φωτιά σε χέρια-πόδια, το μπάσο όσο παιχνιδιάρικο και μάχιμο πρέπει, άρωμα από Testament (από τις επιθετικές φόρμες μέχρι και intro ατμόσφαιρες τύπου “Disciples of the Watch”), Overkill αφηγηματικές τεχνικές, το “Anger Within” είναι το τραγούδι που μπορεί κατ’ εμέ να συνοψίσει όλο το δίσκο. Μέσα του κλείνει τα πάντα, και το bridge riff πριν το heavy κλείσιμο είναι σκέτο ατσάλι. Για το outro, το μενού έχει “Among the Depths of Sanity” και τα backing vocals τερματίζουν τις καταλήξεις λέξεων, όπως “night”, με ηδονιστικό old school τρόπο, ενώ τα mid tempo bridges επανεμφανίζονται, μόνο για να χτίσουν το ολικό ξέσπασμα του μετρονόμου. Η κιθάρα ουρλιάζει για τελευταία φορά στο δίσκο και η ελεγχόμενη καυτή μελωδική μανία των Evil Invaders έχει παρασύρει τα πάντα. Κοφτό και στητό riffing, πολλές ακροάσεις Vio-Lence για γούρι και (ξανά μανά) μια εμπνευσμένη μελωδικότητα, που, σα μεγάλο ποτάμι, δε χάνει χρόνο με ξεχειλίσματα, αλλά προχωράει ασταμάτητα με δείκτη τις εθιστικές συνθετικές πτυχές της.
Οι ρίζες του metal δε σαπίζουν. Όχι μόνο γιατί ακμάζουν ως εφαλτήρια ή ως εφηβικές αναμνήσεις. Κυρίως δε σαπίζουν, διότι, έχοντας την ευκαιρία να ακούσει κανείς αυτό το ολοκαίνουριο album, μπορεί να διαπιστώσει ότι υπάρχει περιθώριο αξιέπαινων συνεχιστών στη σχολή της χρυσής δεκαετίας και κυρίως γίνεται ξεκάθαρο ότι υπάρχει άπλετος χώρος στη RAM του μυαλού για νέα thrash-ίζοντα κολλήματα. Το κλέβω από τη δεύτερή μου παράγραφο: Οι φετινές συνθέσεις των Evil Invaders, δε λεηλατούν, δεν πλιατσικολογούν απλά για να φύγουν. Εδώ έχουμε κατάκτηση ακροατή. Σωλήνες έχετε κρατήσει από τα παλιά;
Βαθμολογία: 85/100
Για το Rock Overdose,
Θοδωρής Καλουδιώτης
Comments
