Ημερομηνία δημοσίευσης: 31 Αυγούστου 2017
Μπορεί να είμαστε μεταλλάδες και να μη γουστάρουμε πολύ πράγματα που είναι της μόδας ή που έχουν την τάση να επαναλαμβάνονται για να εκμεταλλευτούν την επιτυχία που πήρε μία άλλη κίνηση, αλλά δε μπορούμε να αρνούμαστε ότι και η μουσική μας υποφέρει κατά καιρούς από τέτοιες τάσεις και μάλιστα κάποιες από αυτές λαμβάνουν χώρο όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια. Το αν οι προθέσεις είναι τίμιες ή είναι προσπάθειες αρπαχτής ή εκμετάλλευσης ενός παλιού ονόματος ή μίας πιθανής νοσταλγίας των οπαδών, ίσως να είναι λίγο εκ του ασφαλούς να το κρίνουμε. Ποιός είμαι εγώ να καταδικάσω την πρόθεση του άλλου αν όντως του βγήκε στα 40φεύγα του π.χ. να τσιτώσει όπως στα 18-20; Από 'κεί όμως μέχρι το σημείο να πρέπει ντε και καλά να στηρίξω τέτοια κίνηση επειδή υπήρξα οπαδός του παλιότερα, υπάρχει μεγάλο χάσμα και πρέπει να με πείσει ο άλλος πάνω στο σανίδι, πίσω από το μικρόφωνο, μέσα από τα ηχεία και πάει λέγοντας. Ίσως να σας κουράζει όλη αυτή η εισαγωγή, αλλά έχουμε να κάνουμε με μία πολύ ειδική περίπτωση εδώ πέρα και δε μπορώ ούτε και θέλω να την αντιμετωπίσω στο φλου. Οι Τhe Lurking Fear (μπράβο για το όνομα από την ταινιάρα του Stephen King) είναι το νέο ''σούπερ'' γκρουπ επιφανών μελών της Σουηδικής σκηνής, με μπροστάρηδες τον τραγουδιστή Tomas Lindberg και τον ντράμερ Adrian Erlandsson, αμφότεροι ιδιαίτερα αγαπητοί από τους μέγιστους At The Gates και όχι μόνο.
Στην προσπάθεια τους αυτή, έχουν συνοδοιπόρους πολύ έμπειρους μουσικούς με τους οποίους μοιράζονται χρόνια φιλίας και κοινών αγώνων για την ακραία μουσική, ειδικά όσον αφορά τη Σουηδία. Στις κιθάρες έχουμε τον Jonas Stålhammar, γνωστό από τους παιχταράδες God Macabre (η δισκάρα ''The Winterlong'' του 1993 είναι μνημείο του είδους) και τους φιλότιμους Bombs Of Hades, όπως και τον Fredrik Wallenberg των Skitsystem (υπεργκρουπάρα crust πανικού). Στο μπάσο έχουμε τον Andreas Axelson, τεράστια φιγούρα όλου του Σουηδικού ήχου, από Edge Of Sanity και Marduk, μέχρι Infestdead, Incapacity και Tormented, κυρίως γνωστός ως Dread (ή Drette). Καταλαβαίνει κανείς ότι δεν έχουμε να κάνουμε με παιδαρέλια που ξαφνικά την είδαν ματσό και αποφάσισαν να κάνουν ότι οι παλιοί τους ήρωες. Σε πρώτη φάση λοιπόν δέχομαι ότι όπως είπε κι ο Lindberg, ''κατά παράξενο τρόπο όλα αυτά τα χρόνια δεν βρέθηκαν όλοι μαζί για να γράψουν μουσική'' και θα επικροτήσω το αγνό των προθέσεων τους. Υπερτονίζοντας το γεγονός ότι θέλησαν να γράψουν μουσική αναβιώνοντας το πνεύμα των παλιών Death, Autopsy, Master, Repulsion, Μorbid Angel και Possessed, δε μπορώ να πω ότι δε χάρηκα αρχικά με την ανακοίνωση της δημιουργίας τους και με την προοπτική της κυκλοφορίας του πρώτου τους δίσκου ονόματι ''Out Of The Voiceless Grave''.
Ο δίσκος περιέχει 11 κομμάτια συν την εναρκτήρια ομότιτλη διασκευή, όπου ο ήχος ακούγεται μεν Σουηδικός από πλευράς Στοκχόλμης, με αρκετό όγκο και βάθος στις κιθάρες, με τον Tomas Lindberg φυσικά και να ξεκωλιάζει το λαρύγγι του για άλλη μία φορά, τον Erlandsson να τα σπάει στα τύμπανα και τις κιθάρες να παράγουν κάποια πολύ όμορφα ριφφ. Το εναρκτήριο ''Vortex Spawn'' σε μπάζει στο κλίμα του δίσκου, γρήγορο, ωμό και πειθήνιο, φαίνεται ότι υπάρχει εμπειρία ετών στο παίξιμο, ενώ σίγουρα πέρα των προφανών επιρροών που ανέφεραν οι ίδιοι, θα μπορούσε κάποιος να ανακαλύψει στοιχεία Entombed με ολίγη από Dismember μέσα. Tο θέμα είναι ότι ο δίσκος χωρίζεται τεχνηέντως σε 2 ενότητες πρακτικά, μέχρι το 7ο κομμάτι έχουμε τα μικρά κομμάτια μαζεμένα στο πρώτο μισό του άλμπουμ, ενώ στη συνέχεια και με την εξαίρεση του καταιγιστικού ''Tongued With Foul Flames'', έχουμε τα άνω των τεσσάρων λεπτών κομμάτια, που δίνουν ένα διαφορετικό χαρακτήρα στο δίσκο και κρατάνε το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Οι ρυθμοί ποικίλουν από γρήγορα σημεία, αργά σημεία με κατεβάσματα που οι χορδές αγκομαχούν, mid-tempo εφιαλτικά μέρη και γενικά μία ωραία πολυποικιλομορφία ήχων που τουλάχιστον σε κάνουν και δεν βαριέσαι, όμως από τέτοιους μουσικούς και από τέτοιο ήχο δε θες κάτι με το οποίο απλά δε βαριέσαι, θες να πάρεις το κεφάλι σου και να το πετάξεις στον τοίχο.
Εδώ λοιπόν εντοπίζεται το μεγάλο και κύριο θέμα του ''Out Of The Voiceless Grave'', το οποίο στο τέλος δεν καταφέρνει να ''πιάσει'' τον ακροατή από τα αχαμνά όπως επιβάλλει ένας τέτοιου είδους δίσκος και με τέτοιους παίχτες μέσα του. Ναι υπάρχει καύλα για δημιουργία και όντως παίζει να τους βγήκε το υλικό λόγω ηθελημένης αναβίωσης των παλιών ημερών, όπως δήλωσαν και οι ίδιοι, μπήκαν στο στούντιο χωρίς να έχουν γράψει τίποτα πέρυσι το Σεπτέμβρη και κατέληξαν με 18 κομμάτια. 3 μπήκαν στο ομότιτλο ΕΡ και 12 εδώ στο δίσκο, για τα άλλα 3 άγνωστη η τύχη τους κι αν θα συμπεριληφθούν μελλοντικά σε άλλο άλμπουμ. Η προσπάθεια ήταν φιλότιμη ας συμπληρώσω, το θέμα όμως είναι ότι σε τέτοιες περιπτώσεις δε χρειάζεσαι προσπάθεια αλλά οφείλεις να είσαι ασάλιωτος, οφείλεις στην πρώτη ακρόαση να έχεις κάνει τον ακροατή να αναφωνεί ''ω ρε πούστη, τι ήταν αυτό'' και γενικά να μην αφήνεις περιθώριο για αμφισβήτηση ή να οδηγείς σε επανάληψη ακροάσεων μέχρι να πιεστείς να σου αρέσει ντε και καλά. Παραθέτω σε τρανό παράδειγμα ''αναβίωσης'' παλιών ημερών του death metal, ο καταπληκτικός νέος δίσκος των Vallenfyre, "Fear Those Who Fear Him'', είναι μέτρο σύγκρισης πλέον για τέτοιου είδους λογικές, καθώς διέλυσε κάθε αμφιβολία με την πρώτη ακρόαση και ήδη φιγουράρει στις λίστες των κορυφαίων δίσκων της χρονιάς όσων έχουν καθαρά αυτιά και το άκουσαν προσεχτικά έστω μία φορά.
Επίσης ένα άλλο κακό είναι ότι ναί μεν υπάρχει φρεσκάδα και ο ήχος δεν έχει καλογυαλιστεί τρομερά, αλλά από την άλλη όταν λέμε Σουηδικός ήχος εννοούμε μπετονιέρα που χτίζει πολυκατοικίες one-take που θα λέγανε μερικοί παλιοί, όχι μοντέρνο ηχητικά αλλά αρκετά καθαρό για να χάνεται η πώρωση της αλητείας που θα μπορούσαν και θα έπρεπε να βγάζουν. Ο Lindberg σίγουρα τα δίνει όλα, δε μπορεί να το αρνηθεί κανείς αυτό, αλλά από τη στιγμή που και το τελευταίο At The Gates άλμπουμ (''At War With Reality'') βίωσε κατακραυγή όταν βγήκε (άλλο αν εκτιμήθηκε μετά), δε βλέπω το πως θα τη γλυτώσει το ''Out Of The Voiceless Grave'', το οποίο δεν ξέρω κιόλας αν έχει το υλικό για να εκτιμηθεί μελλοντικά περισσότερο, σίγουρα εμένα δε με κέρδισε, χωρίς να μου είναι απωθητικό. Τέλος, άλλο το να θες να κάνεις αναβίωση, κι άλλο το να ακούγεσαι σχεδόν χωρίς καθόλου προσωπικό ήχο, αναμάσημα αρκετών μεγάλων του είδους και σαν να ακούς συρραφές στιγμών που έχεις ακούσει στο παρελθόν, πολύ καλύτερα και πολύ πειστικότερα προφανώς. Χωρίς να είναι κακό άλμπουμ, το ''Out Of The Voiceless Grave'' εκτιμώ ότι είναι ανεπαρκές να εκπληρώσει τις υψηλές προσδοκίες που πάντα έχουν οι ακραιφνείς οπαδοί του είδους και σίγουρα δε θα κάνει νοσταλγούς του παλιού ήχου να πετάξουνε τη σκούφια τους με το τελικό αποτέλεσμα. Δώστε μία ευκαιρία οι νεότεροι, μπορεί να σας αρέσει πολύ περισσότερο. Εγώ λόγω και του όγκου κυκλοφοριών, θα προσπεράσω!
Bαθμολογία: 70/100
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Comments
