Συντάκτης: Μιχάλης Τσολάκος
Γερμανικών μουσικών επιθέσεων συνέχεια παρακαλώ και σειρά τώρα των πάντα αγαπημένων Primal Fear να μας δείξουν τι ετοίμασαν. To “Metal Commando” έσκισε σαν δίσκος και είναι κρίμα που τους πέτυχε στην πανδημία, το ερώτημα είναι αν και το “Code Red” θα σταθεί επάξια δίπλα στις κυκλοφορίες των φίλων μας από το Esslingen, που όσο κι αν παλεύω, μια πραγματικά μέτρια στιγμή στη δισκογραφία τους δε βρίσκω. Ναι, θεωρείται κάπως κορεσμένο το μουσικό ύφος που υπηρετούν, πάντα όμως έγραφαν κομματάρες και κάθε -μα κάθε- δίσκος τους είχε μπόλικες από δαύτες. Αυτό που ήθελα στο νέο τους πόνημα ήταν να περιέχει συνθέσεις αντάξιες ενός “I Am Alive”, “Hear Me Calling”, “New Rise”, “At War With The World”, μιας μπαλάντας σαν το εκπληκτικό “I Will Be Gone” κι ένα σωρό ακόμα συνθέσεων, όπως οι προαναφερθείσες, που βρίσκονται στα τρία τελευταία τους άλμπουμ. Φανταστείτε δηλαδή για τι πλούτο ιδεών κι εμπνεύσεων μιλάμε.
Αρχή λοιπόν με το “Another Hero”, το πρώτο από τα δύο κομμάτια που δόθηκαν επισήμως στη δημοσιότητα, με τον χαρακτηριστικό ήχο των Primal Fear μεν, αλλά όχι τόσο καλό όσο τα εναρκτήρια στους τρεις προηγούμενους δίσκους τους. Η φωνή του Ralf Scheepers βέβαια παραμένει αναλλοίωτη και από τις πιο metal στο χώρο, το ρεφρέν αξιομνημόνευτο και προχωράμε. “Bring That Noise” στη συνέχεια, με τις ταχύτητες να ανεβαίνουν αισθητά μέσω καταιγιστικών riffs και τον Michael Ehré να ξεκινά τις διπλομποτιές. Χωρίς κι αυτό να είναι κάτι το πραγματικά ιδιαίτερο, σου μένει επίσης λόγω και του ρεφρέν, που πάντα ήταν και παραμένει μεγάλο όπλο του συγκροτήματος. Το “Deep In The Night” είναι το πρώτο κομμάτι που ξεχωρίζει αισθητά κι επιλέχθηκε ως δεύτερο που παρουσιάστηκε από τους Γερμανούς metal commandos πριν την επίσημη κυκλοφορία του “Code Red”. Μid-tempo σύνθεση, με ωραίο εναρκτήριο riff, heavy grooves, χωρίς κάποια πρωτοτυπία όμως. Το ρεφρέν του είναι από τα καλύτερα του άλμπουμ, κινούμενο κι αυτό σε παραδοσιακό heavy ύφος.
To “Cancel Culture” βγάζει μια μεγαλοπρέπεια, ένα δυνατό power metal συναίσθημα, η αρχική μελωδία δε, δημιουργεί εικόνες από αρχαίους, μεγάλους, μα χαμένους πια πολιτισμούς. Σε αυτό βοηθάει και η τριπλή κιθαριστική επίθεση των Alex Beyrodt, Magnus Karlsson και Tom Naumann, καθώς και η παραγωγή του μπασίστα Mat Sinner, που φροντίζει να διατηρεί τη φλόγα και το πνεύμα της μπάντας ζωντανά. To “Play A Song” έχει έναν ξεσηκωτικό ρυθμό, μια καταιγιστική μελωδία που οδηγεί σε ένα δυναμικό ρεφρέν. Σίγουρα θα είναι η στιγμή για πάρτυ στις επερχόμενες προγραμματισμένες συναυλίες τους σε Ευρώπη, Λατινική Αμερική, αλλά και Ιαπωνία (Γενάρη και Φλεβάρη του ’24). Αδιάφορο το “The World Is On Fire”, δεν προσφέρει κάτι στο σύνολο του δίσκου, το προσπερνάμε διακριτικά και εστιάζουμε στο “Their Gods Have Failed”, έναν επτάλεπτο επικό ύμνο που η ερμηνεία του Ralf τον απογειώνει. Tα “Steelmelter” και “Raged By Pain” είναι ένα τυπικό δείγμα του heavy/power metal των Primal Fear, δηλαδή κοφτερά και γρήγορα riffs, ρυθμός και μελωδία και ευκολομνημόνευτο ρεφρέν, ακολουθώντας την πεπατημένη πάντα, χωρίς κάτι να γλυκαίνει τη σύνθεση.
Η μπαλάντα που πάντα ξεχωρίζει σε δίσκο των Γερμανών, ακούει στο όνομα “Forever” και βρίσκεται στην δέκατη και προτελευταία θέση. Συναισθηματικό κι αργό κομμάτι, με τρομερό Scheepers, μελωδία και ωραία σόλο, το “Forever” μπαίνει κι αυτό στη λίστα με τις αγαπημένες μπαλάντες των Γερμανών. Ενδέκατο το “Fearless”, σύνθεση που κλείνει το “Code Red”, το 13ο άλμπουμ της μπάντας παρακαλώ από το 1997 κι ένθεν. Καλό κομμάτι και το “Fearless”, της ίδιας συνομοταξίας με τα προαναφερθέντα, τα ακούς ευχάριστα όλα, περνάς ωραία το χρόνο σου, αλλά από εκεί και πέρα εξαρτάται και το πόσο φανατικός είσαι για το αν θα τα ξανακούσεις σύντομα ή όχι.
Η νέα δουλειά των Primal Fear είναι καλή, ίσως όχι για άμεση αγορά (ειδικά αν έχεις τα τρία τελευταία τους), αλλά μελλοντικά ενδέχεται να βρει τη θέση του δίπλα στο “Metal Commando”. Προσωπικά, μετρώντας ό,τι έχουν βγάλει την τελευταία δεκαετία, από το “Delivering The Black” και μετά δηλαδή, το βρίσκω το λιγότερο καλό συγκριτικά με τα υπόλοιπα. Όχι κακό σίγουρα, σε σημεία απλά αδιάφορο και κάπως άνισο, μιας και μέχρι το “Their Gods Have Failed” παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Θα ήθελα λίγη παραπάνω συνθετική ανησυχία από την μπάντα, αλλά καταλαβαίνω πως είναι και συγκεκριμένο το ύφος τους, που δύσκολα αλλάζει τώρα. Τους θέλω πάλι ζωντανά πάντως…
Βαθμολογία: 70/100
Για το Rock Overdose,
Μιχάλης Τσολάκος
Comments
