Ημερομηνία δημοσίευσης: 11 Οκτωβρίου 2018
Μία από τις πλέον λατρεμένες μου περιπτώσεις συγκροτημάτων ειδικά κατά την τελευταία δεκαετία είναι οι Revocation από τη Βοστώνη. Moυ είχαν κάνει εντύπωση όταν είχαν αλλάξει το όνομα τους από Cryptic Warning το 2006 και στο καπάκι ξεκίνησαν εκείνη τη χρονιά τα βήματα τους στη δισκογραφία με το φοβερό ΕΡ ''Summon The Spawn''. Τα χρόνια περνούσαν και το κάποτε ελπιδοφόρο συγκρότημα εξελίχθηκε με φρενήρη ταχύτητα αρχικά σε μία μπάντα που κυκλοφορούσε φοβερά άλμπουμ και στη συνέχεια σε μία συνεπέστατη δύναμη εκεί έξω στην οποία ήξερες ότι μπορείς να βασιστείς στο να σου δίνει γερές δόσεις μεταλλικής πώρωσης άπειρων οκτανίων και φτάσαμε εν έτει 2018 να κυκλοφορούν τον 7ο (!) δίσκο τους σε 10 χρόνια (!!) με τίτλο ''The Outer Ones''. Οι Revocation είχαν πάντα ένα υπέροχο τρόπο να αναμειγνύουν το death metal που τόσο αγαπάνε με γερές ισόποσες thrash δόσεις χωρίς απαραίτητα η μία έκφραση από τις δύο να υπερισχύει. Τα blastbeats του πρώην ντράμερ (μέχρι το 2015) Phil Dubois-Coyne έκαναν το αποτέλεσμα ακόμα πιό εθιστικό, καθότι μιλάμε για έναν από τους καλύτερους παίχτες όλων των εποχών. Η φυγή του μετά το ''Deathless'' και την περιοδεία που ακολούθησε το 2015, σκόρπισε προβληματισμό και λύπη στους οπαδούς τους, καθώς η αντικατάσταση του φαινομενικά ήταν από δύσκολη ως αδύνατη, αλλά ευτυχώς ο Ash Pearson αποδείχτηκε αξιότατη προσθήκη στις τάξεις τους.
Οι Revocation εκτός των άλλων, έχουν την ευτυχία να διαθέτουν στις τάξεις τους έναν παίχτη που κάθε φορά αφήνει τον κόσμο μαλάκα με τις ικανότητες του και αποτελεί ένα πραγματικό φαινόμενο εξέλιξης και φαντασίας ειδικά στον κιθαριστικό ήχο. Ο ηγέτης/κιθαρίστας/τραγουδιστής David Davidson είναι ίσως ο μόνος εκεί έξω που θα μπορούσε να συνυπάρχει δίπλα σε πολύ μεγάλα ονόματα όσον αφορά την παικτική του αξία, είναι τέτοια η τεχνική του κατάρτιση και η δομή των κομματιών που πάντα έγραφε που δε μπορείς να αρνηθείς ότι είναι μοναδικός στο είδος του. Τα κομμάτια των Revocation μιά ζωή ήταν γεμάτα με κιθάρες και φοβερούς ρυθμούς που σε κάνανε να απολαμβάνεις το κάθε κομμάτι στο έπακρο, αν προσθέσουμε και την ολοένα και αυξανόμενη βελτίωση στα φωνητικά του, με αυτό το ''φτύνω κάθε στίχο με πειθώ'' στυλ του και την καθαρότατη πωρωτική του άρθρωση, καταλαβαίνει κανείς γιατί έχουν ξεπατωθεί στις περιοδείες και θέλει ο κόσμος να τους βλέπει παντού (το παντού εννοείται ότι σε τέτοιες περιπτώσεις ΔΕΝ αφορά ποτέ την Ελλάδα, διότι εδώ οι εξελίξεις χτυπούν την πόρτα σχεδόν πάντα με καθυστέρηση 3-5 ετών). Η κατάσταση στο Ελλαδιστάν έδειξε να βελτιώνεται κάπως με το ομότιτλο θεϊκό άλμπουμ του 2013 και στη συνέχεια με το επόμενο δίδυμο-φωτιά ''Deathless'' και ''Great Is Our Sin'' άρχισαν περισσότεροι να καταλαβαίνουν τι παίζει με την πάρτη τους και να εθιστούν όπως έπρεπε.
Το 7ο άλμπουμ των Revocation και τρίτο συνεχόμενο στη Metal Βlade μετά τη μεταγραφή από τη Relapse (αν αυτό λέει κάτι), το οποίο είναι και το 4ο σε 4 χρόνια (αυτό σίγουρα λέει κάτι) τους βρίσκει στην πιό κάφρικη φάση τους από ποτέ. Από το εξώφυλλο φαινόταν ότι πάει εκεί το πράγμα, με αυτό το Κθουλοειδές πράγμα στο εξώφυλλο, ενώ κι ο ίδιος ο Davidson επηρεασμένος από ιστορίες τρόμου που διάβαζε, οδήγησε το υλικό σε πιό ακραίες φόρμες αυτή τη φορά και το αποτέλεσμα είναι ορατό από το εναρκτήριο ''Of Unworldly Origin'' το οποίο μπλαστάρει από την αρχή και αφήνει πτώματα πίσω του. Για άλλη μία φορά επίπεδο που σε κάνει να αναφωνείς ''τι παίζουν οι πούστηδες'', το θέμα βέβαια δεν είναι απλά να παίζεις αλλά να έχει και ουσία. Και οι Revocation δόξα τον Cthulhu από ουσία δεν είχαν ποτέ πρόβλημα. Είναι αξιοθαύμαστες και πάλι οι ιδέες του Davidson και ο τρόπος με τον οποίο παίζει. Είτε ριφφάρει σαν τρελός, είτε οι κλίμακες σε ρυθμούς ανεβοκατεβαίνουν και τον φαντάζεσαι να απλώνει πάνω-κάτω το χέρι-βεντάλια που διαθέτει (συνεπικουρούμενος κι από τον επίσης σεσημασμένο Dan Gargiulo στο πλάϊ του), ενώ και ο προαναφερθέντας Pearson καλπάζει πάνω στη δίκαση του ή απλά χτίζει ουρανοξύστες με το παίξιμο του, με τον μπασίστα Brett Bamberger να τον υποστηρίζει με ογκοδέστατο μπάσο το οποίο ευτυχώς είναι απόλυτα εμφανές από την πρώτη ακρόαση του δίσκου, είτε πατάει πάνω στα ριφφ, είτε συνοδεύει τους φρενήρεις ρυθμούς των τυμπάνων.
Το άλμπουμ αποτελείται συνολικά από 9 κομμάτια και διαρκεί λίγο πάνω από 48', με τα κομμάτια να παίζουν μεταξύ 4-5' σε διάρκεια και με αρκετές δόσεις τεχνικής και φοβερές αλλαγές μέσα τους. Δε γίνεται να μην ξεχωρίσει κάποιος το φοβερό τρίδυμο των ''Blood Atonement''/''Fathomless Catacombs''/''The Outer Ones'' όπου και πιστεύω ακράδαντα ότι όποια μπάντα κι αν ρωτήσεις, θα ήθελε πολύ να είχε έστω 1' από αυτά τα κομμάτια στη δισκογραφία της, θα ακούσεις από καθαρά death metal σημεία και jazz/fusion λογική (μέγας jazz λάτρης ο Davidson), μέχρι προοδευτικά κοψίματα και djent περάσματα που θυμίζουν Meshuggah. Από την άλλη νομίζω ότι σε κάθε δίσκο παθαίνουν λίγο παραπάνω The Black Dahlia Murder σε σημεία όσον αφορά τα ξεσπάσματα τους, που δε με βρίσκει να διαφωνώ καθόλου μ'αυτή τη λογική (περισσότερο σαν συναίσθημα, διότι ο Davidson το τελευταίο που χρειάζεται είναι να αντιγράψει τον οποιονδήποτε, πιστέψτε με). Το κακό της υπόθεσης ξεκινάει ότι προσωπικά όταν ακούω ένα δίσκο Revocation, η οποιαδήποτε σύγκριση με τον οποιονδήποτε εκεί έξω παύει να υφίσταται διότι απλά κανείς δε μπορεί να παίξει και να αναπαράγει όλα όσα σου προσφέρουν. Άρα μόνος τους ''αντίπαλος'' είναι ο ίδιος τους ο (πρότερος) εαυτός, κι εκεί ξεκινάνε οι όποιες μου ενστάσεις για το συνολικό περιεχόμενο του κατά τ'άλλα επαρκέστατου και άφταστου σε αποτέλεσμα από τους περισσότερους εκεί έξω ''The Outer Ones''.
Αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι είναι συνεπέστατοι στο να μην αργούν και ότι η ποιότητα τους παραμένει σε υψηλά επίπεδα. 7 δίσκοι-πολιορκητικοί κριοί σε 10 χρόνια (συν 2 ΕΡ για να μην ξεχνιόμαστε,άρα 9 κυκλοφορίες σε 12 χρόνια), το λες και παρά φύσιν δημιουργικότητα. Δε μπορεί να πεί κανείς κουβέντα για το παικτικό τους επίπεδο, ούτε για την πανέμορφη ανωμαλία που έχουν οι συνθέσεις τους κάθε φορά, πόσο μάλλον εδώ που το πράγμα έχει ξεφύγει αισθητά. Αυτή η πιό ντεθμεταλλέ προσέγγιση έχει προσφέρει το μέχρι στιγμής απαιτητικότερο υλικό που έχουν βγάλει ποτέ, αρκετά απομακρυσμένο από τη λογική του να ακολουθήσουν την πετυχημένη συνταγή του παρελθόντος και ειδικά της προηγούμενης Αγίας Τριάδας δίσκων του. Μεστοί όσο ποτέ και με την πανέμορφη υπερβολή που τους χαρακτηρίζει στο να παίζουν παπάδες, οι Revocation θα κερδίσουν πάρα πολλούς οπαδούς εκεί έξω και ίσως το ''The Outer Ones'' να είναι ο δίσκος που θα τους περάσει σε άλλο -μεγαλύτερο- επίπεδο, στο οποίο άξιζαν ήδη προ πολλού (ειδικά τα τελευταία 5 χρόνια) να βρίσκονται, αλλά από την άλλη έχουν χάσει για μένα κάτι από το συναίσθημα του να σε πιάνουν με τα μούτρα στην 1η ακρόαση του δίσκου και να σε στέλνουν επειγόντως στο ΚΑΤ με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Γενικά το δεύτερο μισό του δίσκου νομίζω ότι είναι λίγο άνισο, παρά το φοβερό instrumental ''Ex Nihilo'', το οποίο και να έλειπε δε θα πάθαινα κάτι προσωπικά.
Το κλείσιμο με το ''A Starless Darkness'' δείχνει ίσως τι δρόμο μπορεί να ακολουθήσουν μελλοντικά, προσθέτοντας πιό mid-tempo (φτού, μακριά από'δω) στιγμές, είναι το μεγαλύτερο κομμάτι που κλείνει το δίσκο και αλλά ενώ τους λατρεύω όσο ελάχιστους εκεί έξω, νομίζω είναι η πρώτη (κι ελπίζω τελευταία) φορά που περίμενα περισσότερα και μετά από πάμπολλες ακροάσεις θεωρώ ότι είναι το λιγότερο σούπερ άλμπουμ απ'όσα έχουν κυκλοφορήσει. Νομίζω χρειάζονται μία ξεκούραση διότι το πρόγραμμα τους είναι εξαντλητικό και φρενήρες, δίσκος-περιοδεία-ξανά δίσκος-ξανά περιοδεία, όσο νά'ναι δεν πολυπαλεύεται κι ας είναι ακόμα νέοι με το αίμα να βράζει. Πιστεύω ότι και με γνώμονα το νέο Rivers Of Nihil, οι Revocation χωρίς να απογοητεύουν σε καμία περίπτωση, βάλανε στη μαγική χύτρα όλα τα απαραίτητα συστατικά στο να φτιάξουν άλλη μία δισκάρα, αλλά στην τελική γεύση κάτι έλειπε, όχι η νοστιμιά ή η σωστή παρασκευή, αλλά αυτό το κάτι που θα ερέθιζε τον ουρανίσκο με τη μία και θα έλεγες ''ΒINGO''. Όπου ουρανίσκος βάλτε τ'αυτιά σας και τον εγκέφαλο σας που κάθε φορά σε κάθε δίσκο τους το πρώτο που ήθελε να κάνει ήταν να γκρεμίσει το σύμπαν. Όχι ότι και τώρα δεν υπάρχουν τα σημεία αυτά, αλλά είναι η πρώτη φορά που παίρνεις ανάσες σε δίσκο τους κι αυτό είναι το μεγάλο κακό της συγκεκριμένης κυκλοφορίας. Κορυφαίοι και πάλι, αλλά όχι φρενήρεις κι ασάλιωτοι όπως παλιά. Μακάρι να τους δούμε ζωντανά τουλάχιστον έστω και κατά λάθος...
Βαθμολογία: 78/100
Για το Rockoverdose.gr
Δημήτρης Αλόρας
Comments
