Ημερομηνία δημοσίευσης: 19 Μαρτίου 2017
Περίμενα πως και πως γι' αυτή την ιδιαίτερη κυκλοφορία και συνεργασία τριών ανθρώπων που όχι μόνο απλά εκτιμώ, θαυμάζω και σέβομαι, αλλά επιπροσθέτως θεωρώ ότι έχουν προσφέρει στη μουσική γενικότερα τόσα πολλά που θα πρέπει αν όχι όλοι, τότε οι περισσότεροι από μας να τους λέμε ένα ευχαριστώ, άσχετα αν έχουμε υπάρξει οπαδοί των συγκροτημάτων τους και των κυκλοφοριών τους κατά το παρελθόν ή στο ενδεχόμενο άμεσο μέλλον. Oι Absent In Body είναι το ''παιδί'' που προέκυψε από τη γέννηση της συνεργασίας τριών εξαίρετων κυρίων της βαρύτερης έκφρασης της μουσικής. Οι δύο από αυτούς βασανίζουν την ψυχή, το μυαλό και κάθε γωνιά του σώματος μας με τους Amenra, ο τραγουδιστής τους Colin H. Van Eeckhout (τον οποίο θα βρείτε και στο προσωπικό του όχημα/σχήμα CHVE) και ο κιθαρίστας τους Mathieu Vandekerckhove (τον οποίο θα βρείτε και στο δίκο του προσωπικό σχήμα Syndrome). Ο τρίτος αλλά όχι λιγότερο σημαντικός είναι η αυτού τεραστιότητα που ακούει στο όνομα Scott Kelly, ανάπαυση, προσοχή, επ' ώμου, παρά πόδα, παρουσιάστε και τα σχετικά, ο οποίος μας έχει αλλάξει τη θεώρηση μίας ολόκληρης ζωής με τους Neurosis τα τελευταία 30φεύγα χρόνια και είναι ο βασικός υπεύθυνος που έχουν δημιουργηθεί πολλά παρακλάδια γύρω από το λεγόμενο sludge/post ήχο, που από μόνο του θα ήταν αρκετό για να σταματήσω να γράφω εδώ και να μην αναφέρω τίποτα άλλο.
Η μάζωξη αυτή αποτελεί την 5η κυκλοφορία της σειράς από split που ονομάζεται ''The Abyss Stares Back'', έχει κυκλοφορήσει σε μόλις 500 αντίτυπα, σε μίξη του Jack Shirly και έφερε ως αποτέλεσμα ένα κομμάτι διάρκειας 19 λεπτών και 27 δευτερολέπτων. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι από τα ονόματα και μόνο που προαναφέραμε, όσοι είναι οπαδοί των συγκροτημάτων τους ή όσοι ξέρουν τι πρεσβεύουν στη χειρότερη περίπτωση, περίμεναν κάτι βαρύ και ασήκωτο, με τα αποκαλυπτικά φωνητικά του Van Eeckhout και το εσωτερικό λαρύγγι του Kelly που οδηγεί σε κάθαρση να προμηνύουν κάτι φοβερά κλειστοφοβικό και ξεχωριστό. Θα πέφτανε μέσα μόνο στο συναίσθημα, καθώς όντως το κομμάτι σου δημιουργεί ένα σκοτεινό συναίσθημα που σίγουρα δε μπορείς να το χαρακτηρίσεις ούτε φωτεινό, ούτε ευχάριστο, ούτε οτιδήποτε θετικό με την ευρύτερη έννοια του όρου. Από την άλλη, το ύφος είναι καθαρά ένα κράμα dark-ίλας με ambient βάση και δεν είναι υπερβολή αν χαρακτηριστεί το κομμάτι ως μία επαναλαμβανόμενη λούπα η οποία δεν έχει ιδιαίτερα σκαμπανεβάσματα στο ρυθμό, αλλά αντίθετα ακολουθεί μία τελείως μονοκόμματη και άκρως μινιμαλιστική προσέγγιση, που στο τέλος αφήνει τον ακροατή με συναισθήματα ότι κάτι τον έχει πλακώσει στο στήθος και του δημιουργεί ένα δυσάρεστο βάρος (ή φορτίο) από το οποίο θέλει να απαλλαχθεί!
Το ότι το καταφέρνουν αυτό χωρίς κιθάρες, ριφφς και χωρίς τις φωνές τους να ακούγονται όπως στα συγκροτήματα τους, είναι κάτι που δε μου δημιούργησε ιδιαίτερη έκπληξη, μιλάμε ούτως ή άλλως για έμπειρους μουσικούς, που αν και σε διαφορετικό ύφος από ότι τους έχουμε συνηθίσει, έχουν βρει και πάλι τον τρόπο να τρυπήσουν το μυαλό σου και μάλιστα χαρακτηριστικά εύκολα. Δεν ξέρω αν και κατά πόσο θα ενδιαφερθείτε αρκετοί στο να εντρυφήσετε σε αυτό το κομμάτι με αυτό το στυλ και αυτή την επίδραση που έχει στο τέλος του, ακόμα κι αν δε σας ψήσει τελείως, σίγουρα δε θα σας αφήσει με συναίσθημα αδιαφορίας. Οι τρείς αυτοί υπέροχοι τύποι θεώρησαν ότι αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίο θέλησαν να περάσουν ένα συγκεκριμένο μήνυμα, το οποίο είναι το εξής όπως το βλέπω εγώ και γνωρίζοντας λίγο τον ψυχισμό τους, έχοντας κάνει σχεδόν διατριβή σε ότι έχουν προσφέρει παρελθοντικά: Σε μία εποχή που τα πάντα κρίνονται από το αποτέλεσμα, γι' αυτούς το λιγότερο είναι περισσότερο, η απουσία είναι παρουσία και αυτή μάλιστα βρίσκεται στα βαθύτερα και σκοτεινότερα βάθη του μυαλού και της καρδιάς μίας ατομικής ιδιαίτερης ύπαρξης, όπου και εξωτερικεύεται με τρόπο ιδιαίτερο, καθώς ως ιδιαίτερη από τη φύση της, απευθύνεται σε εξίσου ιδιαίτερους δέκτες ως πομπός μετάδοσης σκέψεων.
Σκέψεις, διάσπαρτες ή συγκεντρωμένες, σωστές ή λάθος, λογικές ή παράλογες, με τις αισθήσεις τους ή σε κατάσταση νιρβάνας, απούσες και παρούσες, είναι μέσα σ' αυτό το κομμάτι. Σαν ένα όνειρο από το οποίο δε μπορείς να δραπετεύσεις αν δεν αναλογιστείς την πλήρη έννοια του και το τί θέλει να σου περάσει, σαν κάτι που σε συντροφεύει με τρόπο γλυκό και ύπουλο μαζί, είτε το θέλησες, είτε ήρθε από μόνο του στη ζωή σου, το κομμάτι μεγαλώνει μέσα σου με τις ακροάσεις. Και παρά την αυθεντική του κλειστοφοβία και το ιδιαίτερο της σύστασης του, ξέρεις ότι μπορείς να γυρίσεις και να το απολαύσεις ανά πάσα στιγμή. Όχι, δεν πρόκειται για αριστούργημα, δεν ξέρω καν αν μπορεί να χαρακτηριστεί νορμάλ η προσέγγιση του, ξέρω όμως ότι είναι κολλητικό. Σε λιγότερο από 20' που διαρκεί, μπορεί με την ίδια ευκολία να σε τσιτώσει γιατί σου έχει δημιουργήσει ανασφάλειες, πνίξιμο στο λαιμό και σε βάζει σε μία κατάσταση άμυνας, από την άλλη όμως ταυτόχρονα μπορεί να σε χαλαρώσει αισθητά, μπορείς να αφεθείς σ' αυτό και να μη σκέφτεσαι τίποτα και φυσικά μπορείς να κλείσεις τα μάτια σου και πάλι να έχεις την αίσθηση ότι η όραση σου είναι ενεργή και μάλιστα πέρα από τα όρια που την έχεις συνηθίσει. Σκοτάδι και φως, άσπρο και μαύρο, ψυχισμός και απουσία ύλης, κομμάτια από παζλ και ολοκληρωμένες ιδέες, όλα βρίσκονται εδώ.
Νομίζω ότι είναι με διαφορά ότι πιο ιδιαίτερο για το οποίο έχω αναλάβει να γράψω τη γνώμη μου όλα αυτά τα χρόνια που έχω ασχοληθεί με δισκοκριτικές ή ανταποκρίσεις συναυλιών, και πιστέψτε με, πέρασαν πολλά και ιδιαίτερα ακούσματα από τα χέρια μου, κυκλώνοντας τα αυτιά μου και συνεπαίρνοντας με κατά καιρούς σε άλλες διαστάσεις. Το “Absent in Body” είναι κάτι μοναδικό και σαν συνεργασία και σαν αποτέλεσμα, το οποίο σίγουρα απευθύνεται σε μία πολύ συγκεκριμένη ομάδα ατόμων, που τη βρίσκουν με τέτοιες ηχητικές εκφράσεις. Μου αρέσει πολύ η χαλαρότητα και η σκοτεινή προσέγγιση που βρίσκονται πολλές φορές από κοινού παρούσες σε τέτοιο dark/ambient υπόβαθρο και στρώμα ήχου, προσωπικά με χαλαρώνει και νιώθω ότι μου ξυπνάει τις αισθήσεις και μου οξύνει το νου και το πνεύμα, αλλά επειδή εδώ μιλάμε για κάτι πραγματικά ιδιαίτερο κι επειδή δε θέλω να πάρω κανέναν στο λαιμό μου και να του φουσκώσω τα μυαλά, θα πω απλά ότι σίγουρα είναι κάτι που μια και διαρκεί λιγότερο από 20', μπορείτε να του δώσετε έστω μία ακρόαση και να δείτε μέσα σας αν και κατά πόσο ισχύουν αυτά που περιγράφω πιο πάνω. Δε θα μπορούσα να μην το βρω ενδιαφέρον, δε θα μπορούσα όμως και να σας πείσω για την ιδιαιτερότητα του. Βαθμολογικά θα μπορούσα να το πάω σε ασφάλεια, αλλά κανονικά κάτι τέτοιες καταστάσεις δε βαθμολογούνται αλλά απλά βιώνονται. Για πρώτη και ελπίζω τελευταία φορά στη ζωή μου, ας μου επιτραπεί η απουσία βαθμού, ταιριάζει με την απουσία του σώματος αυτού του δημιουργήματος. Βιώστε το και πιστεύω θά' στε κερδισμένοι!
Βαθμολογία: -
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Comments
