SOEN – “Lykaia”

 

Μία από τις πλέον αναμενόμενες κυκλοφορίες για τη φετινή χρονιά, είναι σίγουρα ο τρίτος δίσκος του supergroup Soen, οι οποίοι μας απασχόλησαν αρκετά με τους δύο προηγούμενους δίσκους τους, ''Cognitive'' (2012) και ''Tellurian” (2014). Αυτό συνέβη κυρίως διότι αρχικά μας συστήθηκαν ως το συγκρότημα που περιείχε το ονειρεμένο rhythm section των Martin Lopez (ex-Opeth, Amon Amarth) και Steve DiGiorgio (ex-η μισή μεταλλική σκηνή) σε τύμπανα και μπάσο αντίστοιχα και επίσης γιατί σαν άκουσμα παρέπεμπαν ευθύτατα στους Αμερικάνους τιτάνες Tool, σε τέτοιο βαθμό που μιλούσαμε για πλήρες ''σήκωμα'' της μουσικής τους σε πολλά σημεία (αν όχι σε όλα). Εγώ μάλιστα τους αποκαλούσα κλώνους, άλλοι τους έλεγαν το ξεχασμένο μπασταρδοπαίδι των Αμερικάνων, οι γνώμες πάντως εξ'αρχής ήταν διφορούμενες και ακραιφνείς και στις δύο περιπτώσεις, με όσους τους γούσταραν (όπως εγώ) να βρίσκουν παρηγοριά στην αγκαλιά τους, μια και μέχρι να βγάλουν δίσκο οι Tool θα έχει παγώσει η Κόλαση, κι από την άλλη όπως πολλοί άλλοι υποστήριξαν (δικαίως), το συγκρότημα δεν είχε την παραμικρή προσωπική μουσική ταυτότητα και κινούταν εκ του ασφαλούς. Ακόμα κι αν η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση, εγώ θεωρώ ότι αυτό που κάνανε το υπηρετούσαν σωστά, ενώ γενικώς σαν άκουσμα κατάφερναν να με ταξιδεύουν όμορφα σε κάθε ακρόαση.

 

Φτάνουμε στο 2017 λοιπόν με μία πολύ βασική αλλαγή στο συγκρότημα, καθώς είχαμε τη φυγή του κιθαρίστα Kim Pladbarzdis και στη θέση του έχουμε πλέον τον αγαπητό και γνωστό από τους Avatarium, Marcus Jidell ο οποίος φέρνει με το καλημέρα το δικό του αέρα στις συνθέσεις του συγκροτήματος και τον προσωπικό του κιθαριστικό ήχο, θεωρώ ότι σύντομα θα αποδειχθεί σημαντικότατη και πολύ ουσιώδης προσθήκη. Ο δίσκος φέρει τον ελληνικότατο τίτλο ''Lykaia'' και η ιστορία έχει ως εξής επ' αυτού: Στην αρχαία Ελλάδα, τα Λυκαία ήταν ένα φεστιβάλ που λάμβανε χώρα μία μυστική τελετή στις πλαγιές της υψηλότερης κορυφής της ορεινής Αρκαδίας, του όρους Λυκαίον ή όπως αλλιώς ήταν γνωστό, του βουνού των λύκων. Οι τελετές και οι μύθοι αυτής της πρωτόγονης διαδικασίας μετάβασης είχαν ως επίκεντρο μία αρχαία απειλή κανιβαλισμού και την πιθανότητα μεταμόρφωσης σε λυκανθρώπους των εφήβων που συμμετείχαν σ' αυτήν. Σύμφωνα με το ίδιο το συγκρότημα, ο λύκος συμβολίζει το άγριο πνεύμα και πάντα σαν ζώο ενδιέφερε τους ανθρώπους. Η αγέλη τους λειτουργεί κατά πολύ όπως οι άνθρωποι, ενώ όπως διαλέγουν αρχηγούς και προσαρμόζονται στις εκάστοτε συνθήκες, κάπως έτσι δρούμε κι εμείς οι άνθρωποι. Γενικώς σαν έννοια, οι λύκοι δεν είναι κάτι το απαραίτητα άσπρο ή μαύρο κι εκεί βρίσκεται η ομορφιά τους.

 

Στα του δίσκου τώρα, θεωρώ ότι ενώ στα δύο πρώτα άλμπουμ αφέθηκε να φανεί κυρίως το σκληρό και στοχευόμενο προσωπείο του συγκροτήματος, το νέο τους ''παιδί'' μάλλον θα αποδειχθεί ο σημαντικότερος τους δίσκος μέχρι στιγμής, κι ας μην είναι απαραίτητα ο καλύτερος από τους τρείς. Αν στο ''Cognitive'' ήρθαμε όλοι αντιμέτωποι με τον αέρα των Tool που το διακατείχε από την αρχή ως το τέλος, και στο ''Tellurian'' μπήκαν αρκετές Pink Floyd δόσεις που έκαναν το αποτέλεσμα κάπως λιγότερο προβλέψιμο, στο ''Lykaia'' έχουμε το πλέον εσωτερικό και συναισθηματικό τους δημιούργημα, με το αποτέλεσμα να σου ζεσταίνει την καρδιά στο τέλος και να σε αφήνει με πολύ όμορφη τροφή για σκέψη. Κι αν ο δίσκος ξεκινάει με το καταπληκτικό ''Tellurian'' που βρωμάει και πάλι Tool από το πρώτο δευτερόλεπτο, και αν το ''Οrison'' είναι το κομμάτι που ακροβατεί όμορφα μεταξύ σκληρότητας και μελωδίας και το καθηλωτικό ''Sister'' αποτελεί το κρυμμένο διαμαντάκι της κυκλοφορίας, με την υπέροχη φωνητική μελωδία του Ekelöf που συνεχίζει να θυμίζει αρκετά Maynard James Keenan, η πραγματική δύναμη του δίσκου κρύβεται στα υπόλοιπα πέντε κομμάτια του που χωρίς να κάνουν το γκρουπ να χάσει το βασικό του συστατικό μέχρι σήμερα που είναι η μετάδοση συναισθημάτων, προσδίδει νέα στοιχεία στον ήχο τους που τους κάνει και ξεκολλάνε λίγο από όσα ξέραμε μέχρι σήμερα.

 

Εδώ σίγουρα πρέπει να κάνω ειδική μνεία σε ένα από τα κορυφαία κομμάτια που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια, ανεξαρτήτως είδους μουσικής. Το ''Lucidity'' που έγινε και το πρώτο βίντεο για το δίσκο, σε αγκαλιάζει κατευθείαν, εισχωρεί αθόρυβα (ίσως και ύπουλα) μέσα σου και γίνεται ένα με όλο σου το είναι. Ένα κομμάτι που σφύζει από ουσία, εσωτερικότητα και συναίσθημα, με τον Ekelöf να προσφέρει μία από τις πλέον κορυφαίες ερμηνείες που έχουμε ακούσει ποτέ, τις γλυκές κιθάρες του Jidell να κάνουν το κομμάτι αιθέριο και τον άερα που βγάζει να θυμίζει Opeth του ''Damnation'' ή των άλλων όμορφων μελωδικών τους κομματιών (οι Οpeth θα σκότωναν άνετα οποιονδήποτε για να έχουν τέτοιο κομμάτι τα τελευταία χρόνια, ειδικά στις δύο τελευταίες κατάντιες που ονομάζουν άλμπουμ). Τα ''Opal'' και ''Jinn'' βοηθάνε πολύ στο να μεταφερθεί αυτή η εσωτερικότητα μέσα σου και σε κάνει να θες να κλείσεις τα μάτια σου ενώ ακούς το δίσκο, επικεντρώνοντας όλη σου την προσοχή καθαρά στο ακουστικό μέρος. Η παραγωγή του δίσκου είναι πολύ ζεστή, μακριά από οτιδήποτε ψηφιακό μπορεί να χαλάσει μία τέτοια αισθητική, αναλογικό σε όλο του το μεγαλείο, οι ίδιοι περιγράφουν ότι θέλανε να δώσουν σάρκα και αίμα στις νέες συνθέσεις αντί για δέρμα και κόκκαλο όπως ίσχυε στις δύο πρώτες τους κυκλοφορίες, κάνοντας το αποτέλεσμα να ηχεί όσο λιγότερο μπερδεμένο γίνεται.

 

Το ''Lykaia'' για μένα στέκεται άξια δίπλα στα άλλα δύο άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει. Σίγουρα προτιμώ το ''Cognitive'' από τα τρία τους άλμπουμ, αλλά έχουν πλέον μία τόσο όμορφα διαφορετική προσέγγιση στο παίξιμο τους που νομίζω θα κερδίσουν ίσως και όσους τους αποκήρυξαν λόγω των προφανών ομοιοτήτων και παραπομπών στους Tool. Είναι σίγουρα το πιο ''γήινο'' και λιγότερο επίπεδο άλμπουμ τους, ενώ είναι αρκετά πιθανό με κάθε ακρόαση να ανακαλύπτετε και πράγματα που δεν πιάσατε με τις πρώτες σας απόπειρες αφομοίωσης του. Μακριά από στρώσεις μουσικής τη μία πάνω στην άλλη και απελευθερωμένοι από οποιοδήποτε άγχος ή ευθύνη, οι Soen στο κρίσιμο για κάθε γκρουπ τρίτο άλμπουμ τους μας χαρίζουν ένα υπέροχο ταξίδι, είτε γήινο είτε διαστημικό. Κλείνεις τα μάτια και μπορείς να φανταστείς είτε ότι είσαι δίπλα στη θάλασσα και ο ήχος της σε ηρεμεί, είτε ότι βρίσκεσαι μακριά από τη Γη και τα αστέρια είναι ο μοναδικός σου σύντροφος στο αχανές διάστημα. Κι επειδή πολλές φορές είμαι σύμφωνος ότι η ρήση ''σημαντικότερος δεν είναι ο προορισμός, αλλά το ταξίδι'', το νέο άλμπουμ των Soen συνιστάται για να όσους θέλουν να ακούσουν μουσική πλούσια σε συναίσθημα και με διάθεση χαλάρωσης αλλά και την απαραίτητη σκληρότητα όπου πρέπει για να μην ξεχνιόμαστε. Με ένα ταξιδάκι κι από Ελλάδα μεριά, νομίζω θα είμαι υπερπλήρης.

 

Βαθμολογία: 80/100

 

Για το Rock Overdose,

Δημήτρης Αλόρας