Συντάκτης: Άγγελος Χατζηγιάννης
Η Ελλάδα είναι μια χώρα με μεγάλη αγάπη για το επικό και λυρικό metal, μια δήλωση που αποδεικνύεται περίτρανα αφενός από την κοσμοσυρροή που κατακλύζει τα φεστιβάλ όταν ανακοινώνονται ονόματα όπως οι Manowar, οι Saxon και οι Iron Maiden, κι αφετέρου στην έκδηλη τάση των Ελλήνων μουσικών να σχηματίζουν αντίστοιχα συγκροτήματα, με τους θρυλικούς Warlord του αείμνηστου Bill Tsamis και τους Sarissa να έρχονται αμέσως κατά νου. Στην ίδια κατηγορία συγκαταλέγονται οι War Dance του Τάσου Πανανουδάκη, οι οποίοι επιστρέφουν στη μουσική σκηνή οκτώ χρόνια μετά το ελπιδοφόρο “Wrath For The Ages”, με έναν δίσκο που θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για κυκλοφορία της χρονιάς.
Από τις πρώτες στιγμές του “Sons Of Thunder” ο ακροατής αντιλαμβάνεται απευθείας τις προθέσεις της μπάντας να παίξουν εμπνευσμένο, παραδοσιακό επικό metal με άφθονο λυρισμό, με τα διάσπαρτα κινηματογραφικά στοιχεία, που εντοπίζουμε στον προκάτοχό του να κάνουν την εμφανισή τους κι εδώ. Επιπλέον, η παραγωγή συμβάλλει στα μέγιστα, ώστε να αποδοθεί το υλικό του δίσκου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο: καταιγιστικά κιθαριστικά riffs απέναντι σε ένα πανίσχυρο rhythm section από μπάσο και ντραμς, που ακούγονται με απίστευτη ευκρίνεια καθ’ όλη τη διάρκεια. Ειδική μνεία αξίζουν τα φωνητικά του Λευτέρη Πλέτση, ο οποίος σαν δεύτερος Eric Adams αποτελεί το επίκεντρο της προσοχής με τις άρτια εκτελεσμένες φωνητικές γραμμές του, δικαιώνοντας για άλλη μία φορά τον αρχιτέκτονα Πανανουδάκη για την επιλογή του ως το άτομο πίσω από το μικρόφωνο.
Όσον αφορά τις συνθέσεις, παρατηρούμε πολλές και υψηλές κορυφές. Το εντυπωσιακό δίπολο που συγκροτούν το εναρκτήριο ομότιτλο τραγούδι και το ακόλουθο “Stygian Waters” με το άκρως κολλητικό main riff του μας εισάγουν αμέσως στο διάχυτο ‘Manowar-meets-Warlord’ πνεύμα, που αποπνέει ο δίσκος. Το προσωπικό μου αγαπημένο όμως έρχεται αμέσως μετά με το “Free The Besieged”, μία ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ που θα αποτελεί σίγουρα classic στα επόμενα χρόνια. Η συνέχεια παραμένει εξαιρετική, με τραγούδια όπως τα “Rain Of Arrows”, “Warlords Of Metal” και “Round Of Death”, με τον anthem-ικό χαρακτήρα τους να μοιάζουν προορισμένα για live εκτελέσεις και ανελέητο headbanging.
Στο διά ταύτα, κυκλοφορίες όπως το “Sons Of Thunder”, με την συμπαγέστατη και άρτια εκτελεσμένη συνταγή του, έρχονται να αντικρούσουν το χιλιοειπωμένο -και κατά τη γνώμη μου άστοχο- επιχείρημα “Πολύ καλό, για ελληνικό” που ακούμε διαρκώς όταν ένα αξιόλογο εγχώριο συγκρότημα μας προσφέρει ένα εξίσου αξιόλογο αποτέλεσμα. Οι ελληνικές κυκλοφορίες των τελευταίων ετών μας έχουν δώσει το δικαίωμα να μπορούμε να τις λογίζουμε με υπερηφάνεια και χωρίς ντροπή “στο πάνω ράφι” του σύγχρονου μεταλλικού χώρου. Σε μία χώρα που διαχρονικά παράγει διαρκώς μεταλλικό κοινό, αλλά και σχήματα που δυστυχώς δεν τους παρέχεται η κατάλληλη υποστήριξη, είναι στο χέρι μας να το αντιληφθούμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα και να αξιοποιήσουμε τέτοια παραδείγματα, ώστε να διαφημιστεί το potential των Ελλήνων καλλιτεχνών με αξιώσεις στο εξωτερικό, και κατ’ επέκταση να αναδείξουμε ακόμα περισσότερους αφανείς ήρωες της ελληνικής underground σκηνής.
Βαθμολογία: 86/100
Για το Rock Οverdose,
Άγγελος Χατζηγιάννης
Comments
