Συντάκτης: Βαγγέλης Αναστασίου
Όταν ο Ζήσης «The Boss» Πετκανάς μου ανέθεσε να γράψω τη δισκοκριτική για το νέο δίσκο των Λευκή Συμφωνία, με παρότρυνε διακριτικά να μην παρασυρθώ από την αγάπη μου για τη μπάντα, δίνοντας πολύ υψηλή βαθμολογία. Υποσχέθηκα να είμαι όσο πιο αντικειμενικός γίνεται.
Αλλά δε γίνεται.
Δε γίνεται να μην εκθειάσω τις δέκα κομματάρες του δίσκου –από το «καταραμένα» δυναμικό (και πιασάρικο, αν θέλετε) ομώνυμο και το εφηβικά οργισμένο «Μήνυμα» μέχρι το νοσταλγικό «Χρόνια Σιωπηλά» και το γοτθικά ρομαντικό «Μέχρι Τον Θάνατο», μιλάμε για δέκα διαμάντια.
Δε γίνεται να παραβλέψω τις αριστοτεχνικά κεντημένες και άψογα εκτελεσμένες συνθέσεις, που ενώ δηλώνουν το παρόν στον σύγχρονο ήχο, αναγεννούν δημιουργικά το δυναμικό και συνάμα ψυχεδελικό darkwave παρελθόν, που η μπάντα υπηρέτησε και υπηρετεί με απόλυτη συνέπεια.
Δε γίνεται να αγνοήσω το πλήθος των συναισθημάτων που μου δημιουργούν οι στίχοι – ποιήματα (εδώ δεν αναφέρομαι μόνο στα «Σαν Τον Ήλιο», το οποίο είναι βασισμένο στο ποίημα «Δεν Έφθασα Ψηλά» του Ρώμου Φιλύρα, και στο «Όνειρο Μέσα Σε Όνειρο», που αποτελεί μελοποίηση του ποιήματος του Poe, αλλά και στους στίχους του Θοδωρή Δημητρίου, που στέκονται επάξια δίπλα τους).
Δε γίνεται να μην κάνω αναφορά στην άψογη παραγωγή (κάτι που σε γενικές γραμμές στερηθήκαμε όχι μόνο στα προηγούμενα άλμπουμ της Λευκής Συμφωνίας αλλά και όλων των ελληνικών rock συγκροτημάτων) η οποία αναδεικνύει στο σωστό βαθμό όλα τα όργανα, τοποθετεί τη φωνή σε ένα κάπως απόκοσμο βάθρο –όσο χρειάζεται ακριβώς- και που συνολικά δημιουργεί μια concept ατμόσφαιρα σε όλο το άλμπουμ.
Δε γίνεται να κάνω πώς δε με αγγίζει η επιστροφή μιας από τις ιστορικότερες μπάντες της χώρας, που δεν αρκείται μόνο στο θρύλο που την περιβάλλει, αλλά συνεχίζει με το ίδιο πάθος και την ίδια συνέπεια να ποτίζει με έμπνευση την ελληνόφωνη rock σκηνή σε μια κατακλυσμιαία από πλευράς ποσότητας, αλλά μάλλον «άνυδρη» από πλευράς έμπνευσης και ποιότητας εποχή.
Και αν, προσωπικά, μου λείπει λίγη σκληράδα στον ήχο, καθώς η μελωδία υπερτερεί της «καφρίλας», δε γίνεται –και αυτό είναι αντικειμενικό- να μην αναγνωρίσω μια συνολικά αριστουργηματική δουλειά, που μέσα από την εσωτερικότητα της ατμόσφαιράς της, δημιουργεί μια απίστευτα εξωστρεφή αισιοδοξία πως «εδώ κάτι γίνεται».
Δε γίνεται, λοιπόν, να βαθμολογήσω το «Σαν Τον Ήλιο» με λιγότερο από 87/100.
Βαθμολογία: 87/100
Για το Rock Overdose,
Βαγγέλης Αναστασίου
Comments
