Άλλη μια στάση στη γειτονική μου Πλατεία Νερού και με τον πήχη της ευχαρίστησης να έχει ανέβει στο Θεό μετά και την εποποιία των Judas Priest τρεις μέρες πριν, οι συνθήκες ήταν ιδανικές να απολαύσουμε πιο χαλαροί –θεωρητικά πάντα- τη μη μεταλλική μέρα που μας ενδιέφερε και για την οποία επέμενα από την αρχή ότι βάσει του πως διαμορφώθηκε το line-up στο τέλος με τις εκπληκτικές προσθήκες των The Hellacopters και των Blues Pills, ήταν και αυτή που είχε τις καλύτερες προοπτικές για διασκέδαση του κόσμου από την αρχή ως το τέλος. Όπως κι έγινε τελικά σε μια βραδιά που τουλάχιστον κατά τα 2/3 των βασικών συγκροτημάτων, θα τη θυμόμαστε για δεκαετίες ως μια από τις πλέον όμορφες που περάσαμε ποτέ. Αρχικό και μεγάλο συν ο καιρός που μας έκανε λίγο το χατίρι να μην είναι τρομερά ζεστός. Οκ η ζέστη είναι αχρείαστη όπως και να’χει αλλά είχε ακόμα περισσότερη δροσιά απ’ότι στους Judas Priest και σε συνδυασμό με το αεράκι που έκανε από νωρίς την εμφάνιση του, τουλάχιστον μέχρι να πέσει ο ήλιος δεν καταλάβαμε πολλά και με την καλύτερη δυνατή διάθεση σύραμε από νωρίς να παρακολουθήσουμε όλες τις μπάντες (όπως όλοι θα έπρεπε να κάνετε αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα).
Αρχή με τα δικά μας παιδιά, τους ΛΔΛΜ ή αλλιώς Adam, οι οποίοι βγαίνουν ακριβώς στις 17:45 βάσει προγράμματος και για το επόμενο μισάωρο, μας δείχνουν ότι δίκαια συμπεριλήφθηκαν στο line-up του φεστιβάλ. Πάντα άχαρος ο ρόλος της μπάντας που ανοίγει φεστιβάλ με τον κόσμο αναγκαστικά λιγότερο απ’ότι στη συνέχεια, ωστόσο οι Adam δείχνουν να μην πτοούνται και με το αβίαστο στυλάκι τους που έχει ξεκάθαρες αναφορές στους πατέρες του ευρύτερου βαρύ ροκ ήχου Kyuss, μας δείχνουν ότι μπορείς να ακούγεσαι συνάμα βαρύς και ανέμελος εύκολα αν απλά βγαίνεις έξω και κάνεις το κομμάτι σου μέσα από την καρδιά σου, χωρίς να προσπαθήσεις να εντυπωσιάσεις δίχως λόγο. Και βαρύτητα, και ατμόσφαιρα, και προσωπικό ύφος σε σημεία, τα παιδιά το έχουν βρει πανέμορφα και δεν το κουράζουν γενικότερα, γι’αυτό και στο τέλος κάνουν τη διαφορά. Προσωπικά ήταν η πρώτη μου επαφή σε συναυλιακό πλαίσιο μαζί τους καθώς πάντα κάτι γινόταν και τους έχανα όταν παίζανε κοντά μου. Καλό είναι να μη χάσετε οποιαδήποτε ευκαιρία να τους τιμήσετε, με προσεχή αυτή στο New Long Fest στη Νέα Μάκρη, όπου τα παλικάρια εμφανίζονται στις 30 του μήνα. Αβίαστοι, μαγκιόροι και ξεκάθαρα ξεχωριστοί παρά τις δεδομένες επιρροές τους. Από μένα είναι τεράστιο ΝΑΙ!
Για τη συνέχεια τι καλύτερο από τους ήδη εγνωσμένης αξίας και φήμης Deaf Radio! Μια μπάντα που τουλάχιστον στο κλίμα της ημέρας ταίριαζε γάντι και δε μπορώ να σκεφτώ αν και τι καλύτερο θα μπορούσαμε να δούμε στη θέση τους. Μπάντα που όποτε τη βλέπουμε περνάμε σούπερ, με το δεδομένα ανεβαστικό groove τους να είναι παρόν και να κάνει τη διαφορά. Θα γράψω ότι είχα γράψει για τους Black Soul Horde πριν τρεις μέρες, δεδομένα είναι πολύ καλύτερη μπάντα κι αξίζουν πολλά περισσότερα σε σχέση με άλλες μπάντες κοντά στο στυλ τους, εγχώριες και μη κι όποιος θέλει να καταλάβει, κατάλαβε. Επίσης έπαιξαν μόλις μισή ώρα που δε μπορεί ποτέ να είναι αρκετή, αλλά μέσα στο διάστημα αυτό πήραν τον κόσμο που άρχισε να έρχεται σιγά σιγά όλο και περισσότερος στο χώρο και χειροκροτήθηκαν άξια στο τέλος της εμφάνισης τους. Μπροστά μου εκτυλίχθηκε αστείο συμβάν όπου όταν η μπάντα προλόγισε το κομμάτι “Astypalea” ως φόρο τιμής σε ένα από τα αγαπημένα τους μέρη, κάτι παιδιά μπροστά μου είχαν διάλογο τύπου «είδες, δεν είναι φασαίοι, αν ήταν θα έγραφαν κομμάτι για τη Μύκονο». Φοβερή εμφάνιση και συνολικά αξιολογότατη η παρουσία των δυο εγχώριων συγκροτημάτων μας. Εύγε παίδες και ευχόμαστε ανάλογη συνέχεια!
Για το επόμενο τρίωρο όμως το Release Festival μετατρέπεται αποκλειστικά σε Σουηδική υπόθεση και η αρχή γίνεται με τους ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΥΣ Blues Pills σε απίστευτα κέφια και για την επόμενη ώρα, το κοινό μαγεύεται από την απαστράπτουσα παρουσία της ΘΕΑΣ –ηχητικά και οπτικά- Elin Larsson, όπου μας αποδεικνύει ότι κάποιες φορές, το ταλέντο δίνεται λίγο περισσότερο σε κάποιους ανθρώπους και είναι κάτι με το οποίο γεννιέσαι και δε μπορείς να αποκτήσεις στην πορεία όσο κι αν προσπαθήσεις. Το λευκό φόρεμα της με τα κόκκινα κρόσια ασορτί με τις λευκές μπότες τραβάνε το μάτι, σέξι αλλά όχι ξέκωλη, η Elin παίρνει άμεσα τον κόσμο από το χέρι με την αρχή του “Proud Woman” και μέσα σε 60’ οι Blues Pills διδάσκουν τι θα πει live ΥΠΕΡΘΕΑΜΑ και με κομμάτια κυρίως από το πρώτο ομότιτλο άλμπουμ τους και το τελευταίο “Holy Moly!”. Η κοπέλα χοροπηδάει, τρέχει, πάει πάνω-κάτω-πέρα-δώθε, γονατίζει, χτυπιέται κρατώντας το μικρόφωνο, κάνει ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ και έχει χαζέψει τον κόσμο. Δε χάνει ανάσα, ακούγεται τουλάχιστον 10 φορές καλύτερη απ’ότι στους δίσκους (πραγματικά μπάντα που αδικείται τέρμα στα cd) και σε κομμάτια όπως τα “High Class Woman”, “Lady In Gold”, “Bye Bye Birdy” όπου κάνει ΚΑΙ crowdsurfing (χουλιγκάνα, δικό μας κορίτσι), δείχνει τι θα πει αβίαστη frontwoman.
Η υπόλοιπη μπάντα δεν πάει πίσω με μπροστάρη τον επίσης «παλιό» Zack Anderson στην ερυθρόλευκη κιθάρα να παίζει παπάδες και με ένα πεντακάθαρο ήχο που δείχνει πόσο απόλυτα επαγγελματίες και προετοιμασμένοι ήταν για την εμφάνιση τους. Στιβαρός ο μπασίστας Kristoffer Schander, έξω καρδιά και κρατώντας τις μπαγκέτες πιο ψηλά απ’ότι έχουμε συνηθίσει ο ντράμερ André Kvarnström, γενικώς οι Blues Pills είναι μια καλοδουλεμένη μηχανή που δείχνει να μη μπορεί να σταματήσει σε τίποτα, κι αν μέσα σε κλαμπ είναι δολοφονικοί, σε εξωτερικό χώρο με μεγάλη σκηνή δείχνουν ότι μπορούν να βάλουν κάτω τον οποιονδήποτε, ακόμα και πολύ μεγαλύτερες σε όνομα και ιστορία μπάντες. Η Elin αφού μας αναφέρει ότι η Αθήνα είναι μακράν η αγαπημένη της πόλη για να παίζει, βγάζει μια τελευταία γνώριμη κραυγή όπου το “Devil Man” παρουσιάζεται σε όλο του το μεγαλείο, με τον κόσμο να μαζεύει σαγόνια και να χειροκροτάει με πάθος και ορμή. Χαρακτηρισμοί όπως «λευκός άγγελος», «ξανθιά μάγισσα» και πολλά άλλα που δε γράφονται ξεστομίζονται γύρω μου, δείγμα του αποτυπώματος που άφησε κατά μήκος της Πλατείας Νερού. 60’ γεμάτα πραγματική χαρά, ανεμελιά και πληρότητα που ήταν το κατάλληλο ορεκτικό για το Πάνθεον που ακολούθησε. Εύχομαι ολόψυχα σύντομα να μας έρθουν μόνοι σε κλειστό χώρο να μη μείνει τίποτα όρθιο.
Τα ψέματα τελειώνουν απότομα στις 21:00 και ένα απωθημένο 27 ετών λαμβάνει πλέον τέλος και τικάρεται στην περιβόητη Bucket list του καθενός μας, συναυλιακή και μη. The Hellacopters στην Ελλάδα, το γράφω κι εδώ για να πιστέψω ότι όντως συνέβη και δεν το φαντάστηκα. 14 χρόνια μετά το “Head Off”, το συγκρότημα επέστρεψε φέτος με την ΥΠΕΡΔΙΣΚΑΡΑ “Eyes Of Oblivion” και με το που ανακοινώνεται σχεδόν άμεσα ο ερχομός τους στη χώρα μας, όλοι πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει καταλληλότερο timing να τους δούμε, χώρια ότι εξαφανίζουμε τα ψυχολογικά που πάθαμε όταν είχαν ανακοινωθεί παλιότερα και ακύρωσαν αιφνίδια. “Hopeless Case Of A Kid In Denial” από το “High Visibility” για αρχή! Ώοου, το πράγμα είναι ΣΟΒΑΡΟ από την αρχή. Ήχος; Κρύσταλλο. Διάθεση; Απερίγραπτη. Απόδοση; Πρώτο κομμάτι και ήδη παραμιλάμε. Δε βγαίνω μάνα μου είναι η φάση αλλά το ρουφάμε μέσα μας γιατί απλά έτσι πρέπει και το απολαμβάνουμε στον υπερθετικό βαθμό. Ο Nicke Andersson δεν είναι μόνο πατέρας, αρχιερέας, Δερβέναγας και σύμβολο του Σουηδικού death metal όπως τον γνωρίσαμε και τον λατρέψαμε όλοι, αλλά ένας άνθρωπος που έχει άριστη επίγνωση του τι εστί ροκ στο σύνολο του και το αποδεικνύει κι επί σκηνής.
Ατσαλάκωτος κι αέρινος, η μπάντα γύρω του έχει πάρει θέση σαν να παίζουν σε κλαμπ, καθώς στέκονται όλοι πολύ κοντά χωρίς να εκμεταλλεύονται πλήρως την τεράστια σκηνή. Δεν τους νοιάζει άλλωστε, δείγμα ότι όπου κι αν παίξουν, σημασία έχει το αποτέλεσμα. Dregen (με μπανταρισμένο πόδι το θηρίο αλλά δεν άφησε πιθαμή σκηνής απάτητη) και Anders Lindstrom στις κιθάρες κάνουν θαύματα, ο τελευταίος και στα πλήκτρα, έχει τα γενέθλια του και είναι λόγος εορτασμού λίγο παραπάνω. Ο φωνακλάς μπασίστας Dolf DeBorst αναλαμβάνει να ξυπνάει το κοινό στα κενά και ο Matz Eriksson (ή αλλιώς ο αγαπημένος μας Robban) στα τύμπανα δημιουργούν μια απίστευτη ρυθμική βάση που ορίζει τα κομμάτια πολλάκις, η ακολουθούν τον αρχηγό Nicke στις ορέξεις του. Το πράγμα μύριζε μπαρούτι με το που είδαμε τους Orange ενισχυτές, ΠΟΤΕ δε μπορεί να πάει κάτι λάθος όταν μπάντα παίζει με αυτούς. Άλλο όμως όχι λάθος κι άλλο συναυλιακή ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ όπως αυτή στην οποία επιδίδονται οι The Hellacopters. “Carry Me Home” από το “By The Grace Of God” και “Like No Other Man” από το “Payin’ The Dues” (!!!) κάνουν την Πλατεία Νερού γήπεδο, μέχρι να σκάσει η πρώτη μεγάλη έκπληξη και απωθημένο με το “Born Broke” από το αξεπέραστο ντεμπούτο τους “Supershitty To The Max!”.
Crowd surfing κι Άγιος ο Θεός, το βλέπεις αν και ποιοι είναι old school οπαδοί από την αρχή, γύρω μου μόνο χαμόγελα της Crest, δεν έχουμε συναυλία πλέον αλλά ένα ατελείωτο πάρτυ που δεν τελειώνει αλλά γίνεται καλύτερο. Το ομότιτλο “Eyes Of Oblivion” αποδεικνύει τα περί ΥΠΕΡΔΙΣΚΑΡΑΣ που ανέφερα πριν για το 8ο πόνημα τους, ότι θα παίζανε όμως το “Ghoul School” δεν το περίμενε κανείς μάλλον, πως το πέταξες έτσι ακάποτο; “Down On Freestreet” από το “By The Grace Of God”, ξανά χαμός ασυγκράτητος, που μεγαλώνει σε νέο δείγμα από το “Payin’ The Dues” με το “You Are Nothin’”! Ολόσωστα ο Nicke και η παρέα του ρίχνουν τους τόνους με το καινούργιο θεσπέσιο “So Sorry I Could Die” γιατί αν συνέχιζαν έτσι δεν ξέρω τι θα γινόταν. Τραγουδάρα με ρεφρενάρα, ο κόσμος ηρεμεί λίγο πριν την καταιγίδα, που έρχεται απότομα με το “Toys And Flavors” από το “High Visibility”. Ποιος τρελός συνάντησε την τρέλα του και δε φοβήθηκε! Και πόσο χειρότερο/καλύτερο μπορεί να γίνει αυτό; Άρπα και το “Tab” από το ντεμπούτο στο καπάκι και όχι μόνο αυτό αλλά στο τέλος του ακούγεται το κύριο θέμα του “Night Of The Vampire” του Roky Erickson που ο Nicke είχε διασκευάσει θεϊκά με τους Entombed. ΠΑΡΟΞΥΣΜΟΣ στον κόσμο που πραγματικά αναρωτιέται τι άλλη έκπληξη επιφυλάσσει το Σουηδικό κουιντέτο.
Μοναδικό δείγμα του αδικημένου συναυλιακά “Grande Rock” το “The Devil Stole The Beat From The Lord” και τρίτο και τελευταίο δείγμα από το “High Visibility” το “No Song Unheard”. “Soulseller”, 4o κομμάτι που ακούμε “Payin’ The Dues” (!!!!),The Hellacopters από άλλο σύμπαν πραγματικά, μιλάμε για ΤΗΝ κορυφαία φεστιβαλική εμφάνιση στη χώρα από τους Slayer το 2005 στην Μαλακάσα, ο κόσμος δεν πιστεύει τι βλέπει, η μπάντα δεν καταλαβαίνει τίποτα και πετάει νέα κομματάρα με το “Try Me Tonight” πριν τελειώσει το κύριο σετ με το ομότιτλο έπος του “By The Grace Of God”. Αποχωρούν προσωρινά αλλά όλοι ξέρουμε ότι έχει κι άλλο, κάτι λείπει που το θέλουμε πολύ κι έρχεται άμεσα με το “Reap A Hurricane”, ένα από τα υποψήφια τραγούδια της χρονιάς για το 2022 από την ΥΠΕΡΔΙΣΚΑΡΑ! Διόλου καιρός για πανικό, “I’m In The Band” ως μοναδικό δείγμα από το “Rock & Roll Is Dead” και αν έχετε συναίσθηση τι ζήσαμε, ξεχάσαμε ότι δεν είχαν παίξει το κομμάτι που μας γνώρισε το συγκρότημα γιατί απλά περνούσαμε τόσο τέλεια που και να μην παιζόταν δε θα έλεγε κανείς τίποτα. Ένα γνώριμο riff, μια γκαραζιά άνευ προηγουμένου, “(Gotta Get Some Action) Now!” και μιλάμε επίσημα για ΠΑΝΖΟΥΡΛΙΣΜΟ και ένα ιδανικό τέλος μιας αψεγάδιαστης εμφάνισης που θα διαρκέσει 90’!
Ένα όνειρο ζωής που πραγματοποιείται όχι απλά με τον καλύτερο τρόπο αλλά με υπεράνω προσδοκιών εμφάνιση, με σετ για Όσκαρ που οι οπαδοί να το έφτιαχναν δε θα ήταν ΤΟΣΟ σούπερ, με έναν ήχο που ήταν όσο βαρύς και γλυκός έπρεπε, με την μπάντα παρότι Σουηδική να ακούγεται πιο άχαστη από Ελβετικό ρολόϊ και με το κυριότερο που όλοι το σκεφτήκαμε εκείνη τη στιγμή αλλά έχει μεγάλη σημασία ότι προήλθε από πολύ κόσμο που φορούσε μπλουζάκια Clutch… «Μήπως να φεύγαμε; Τι να δούμε μετά από αυτό; Πως θα βγούνε να παίξουν και να το ξεπεράσουν αυτό;»
Η απάντηση είναι ότι -τουλάχιστον το βράδυ της Τρίτης- δε μπόρεσαν να ξεπεράσουν το τέλειο και ούτε μπήκαν ποτέ σε μια τέτοια διαδικασία. Απλά βγήκαν και μετά τα όσα θαυμαστά μας είχαν μόλις προσφέρει οι Blues Pills και οι Hellacopters, μας έδωσαν τη χαριστική βολή.
Αν η παρέα του Nicke Andersson ήταν ιπτάμενη, τούτη εδώ η τετράδα από το Maryland είναι βαθιά ριζωμένη στη γη και με τον ογκόλιθο που ακούει στο όνομα “Sea Of Destruction” ξεκίνησαν ανέλπιστα την ευρωπαική τους περιοδεία. Μια περιοδεία που τους θέλει να γυρίζουν την Ευρώπη προετοιμάζοντας το έδαφος για το ολοκαίνουριο “Sunrise Οn Slaughter Beach”, που έρχεται το Σεπτέμβρη. Είχαμε μάλιστα την ευκαιρία να ακούσουμε μέσα από εκεί το ήδη γνωστό και βιντεοκλιπάτο “Red Alert (Boss Metal Zone)”, αλλά και σε πανευρωπαική πρώτη το “We Strive For Excellence”, που άφησε υποσχέσεις για τη νέα τους δουλειά.
Παρά το γεγονός ότι αδιαμφισβήτητη άγκυρα του set τους στάθηκε το ανυπέρβλητο “Blast Tyrant”, εφόσον έφτασαν να παίζουν κομμάτι μέχρι κι από το ξεχασμένο ντεμπούτο τους, κανείς δε μπορεί να τους κατηγορήσει ότι πήγαν στα σίγουρα. Τουναντίον, αφού με επιλογές όπως το “Immortal” (από το “Pure Rock Fury” του 2001) ή το “Passive Restraints” (από το ομότιτλο EP του 1992) σίγουρα έπιασαν κόσμο εξ απήνης κι έκαναν εν τέλει τη διαφορά. Το απλωμένο setlist τους έφτασε μέχρι και το πρόσφατο παρελθόν τους, με το “Psychic Warfare” να τιμάται με τρεις επιλογές μπόμπες, με τα “X Ray Visions” και “Firebirds!” να παίζονται back to back, όπως ακριβώς στo δίσκο και το “A Quick Death In Texas” να μας περνάει τη groove θηλιά στο λαιμό.
Με τέτοιο rhythm section βέβαια δε μετράει για κατόρθωμα, μάλλον μια ακόμα μέρα στη δουλειά το λες. Από την άλλη, αυτός που τραβούσε δικαιωματικά τα βλέμματα ήταν για ακόμα μια φορά ο Neil Fallon. Ο τύπος ούτε φαφλατάς είναι, ούτε κάτι το εξεζητημένο κάνει. Είναι αυτή η αύρα του όμως, έτσι όπως σε καρφώνει στα μάτια και σου κουνάει το δάχτυλο, που λες “Ναι ρε. Αυτός είναι frontman!”. Λίγα λόγια, σταράτα και αυτή η πηγαία τραχιά blues φωνή του, που έρχεται και κολλάει τα μάμ πάνω στις riffάρες, που γεννά αδιάκοπα ο wah master Tim Sult, ο οποίος όσο heavy κι αν παίζει, πάντα καταφέρνει να βάζει το απαραίτητο funk στην εξίσωση.
Το κλείσιμο του κυρίως μέρους της εμφάνισης τους ιδανικό, με το “Spacegrass” να φέρνει την πιο ψυχεδελική πλευρά του σχήματος στο προσκήνιο και εμάς να βλέπουμε το Χριστό φαντάρο στο ταμπλώ του αυτοκινήτου μας. Ακόμα κι αν δεν το είχαμε παρκάρει ακριβώς απ'έξω. Ακόμα κι αν δεν είχαμε, “τελεία”.
Έ, εκεί στα χασομέρια γίναν και τα προβλεπόμενα μπάχαλα στα “Mob Goes Wild” και “Electric Worry” και η -όχι και τόσο- σεμνή τελετή έλαβε τέλος, με τους Clutch να επιβεβαιώνουν εμφατικά τη δυναμική τους, υπενθυμίζοντας εμπράκτως -όσο κι αν οι Hellacopters έκλεψαν την παράσταση- γιατί αυτοί ήταν δικαιωματικά οι headliners της βραδιάς.
Setlist:
Sea Of Destruction
Immortal
The Mob Goes Wild
A Quick Death In Texas
In Walks Barbarella
X-Ray Visions
Firebirds!
We Strive For Excellence
Subtle Hustle
Cypress Grove
(Notes From The Trial Of) La Curandera
Passive Restraints
Red Alert (Boss Metal Zone)
Crucial Velocity
Burning Beard
The Elephant Riders
Spacegrass
Encore:
The Regulator
Rats
Electric Worry
Ανταπόκριση:
Άγγελος Κατσούρας (Adam, Deaf Radio, Blues Pills, The Hellacopters)
Δημήτρης Σούρσος (Clutch)
Φωτό: Αλέξανδρος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
