Ανταπόκριση: Septicflesh, Hypocrisy, The Agonist, Horizon Ignited @ Fuzz Live Music Club, Αθήνα (21/10/2022)

 

Σημαδεμένη από καιρό αυτή η συναυλία, καθώς στην ουσία μιλάμε για την πρώτη μεγάλη εμφάνιση των Septicflesh στην Αθήνα μετά την κυκλοφορία του τελευταίου τους δίσκου “Modern Primitive”, αλλά και την φημολογούμενη τελευταία εμφάνιση των Hypocrisy στην Ελλάδα, μια κι έχει αφεθεί να εννοηθεί ότι το πρόσφατο “Worship” θα είναι ο τελικός δίσκος τους. Με αλλαγή του headliner ειδικά για τις δυο εμφανίσεις στη χώρα μας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και τους Septicflesh να βγαίνουν τελευταίοι σε αντίθεση με την υπόλοιπη περιοδεία, γνωρίζαμε εκ των προτέρων ότι θα είναι χορταστικό το θέαμα και με τέσσερις μπάντες διαφορετικές μεταξύ τους, αν μη τι άλλο η ποικιλία ακουσμάτων ήταν υπέρ μας. Ο κόσμος έδωσε δυναμικά το παρόν έστω και για τους λάθος λόγους κατ’εμέ που δεν είναι της παρούσης να αναλυθεί, σημασία έχει ότι επιτέλους είδαμε τελευταία τον εκάστοτε χώρο αρκετά γεμάτο και ειδικά το Fuzz μετά και τη ντροπή 2 μέρες πριν στο ίδιο μέρος για τους Cult Of Luna. Αυτή τη φορά ήμασταν πάνω από τους διπλάσιους και από πάρα πολύ νωρίς, ο χώρος είχε μέσα κόσμο, αυτό ειδικά έχω να το δω πάρα πολύ καιρό σε σερί συναυλίες διαφορετικών ειδών και καλλιτεχνών και είναι πάντα ευχάριστο όταν συμβαίνει συχνά.

 


 

 

Πρώτοι θα κάνουν την εμφάνιση τους οι πολύ καλοί και ενεργητικοί Φιλανδοί Horizon Ignited. Δεν απαιτούνται και ιδιαίτερες μουσικές γνώσεις και μνήμη για να μην καταλάβει ο οποιοσδήποτε μέσα στο χώρο ότι θυμίζουν παλιούς In Flames. Πιο ‘00s και όχι ‘90s αλλά έστω αξιοπρεπείς In Flames κι όχι αυτό το αίσχος που ακούμε από την πάλαι ποτέ συγκροτηματάρα εδώ και 15 χρόνια (αν και τα 3 κομμάτια που βγάλανε στη δημοσιότητα αφήνουν αχτίδα ελπίδας). Το φετινό άλμπουμ των ΗΙ με τίτλο “Towards The Dying Lands” είναι πολύ ωραίο δείγμα μελωδικού death (όροι που δε θα έπρεπε να τέμνονται ούτε με προκαθορισμένο ραντεβού αλλά τέλος πάντων) με αρκετά στοιχεία πιο Αμερικάνικου ήχου προς το metalcore.

 

Παίζουν μόλις 30’, βγαίνοντας ακριβώς στις 18:55 όπως ίσχυε βάσει προγράμματος και κερδίζουν το κοινό με την ανεβαστική τους διάθεση, τα χαμόγελα τους, τον βαρύ ήχο τους παρά το πιο μελωδικό στυλάκι τους αλλά και το πολύ σωστό παίξιμο τους. Είχα μεγάλη προσδοκία να δω τον τραγουδιστή Okko Solanterä, ο οποίος για φέτος έχει βγάλει το διαμαντάκι τους με τους I Am The Night (“While The Gods Are Sleeping” λέγεται ο δίσκος, τσεκάρετε πάραυτα) και τα κατάφερε με το παραπάνω. Λιτή κι απέριττη εμφάνιση, μπράβο τους.

 

 

Δεύτερο όνομα της βραδιάς οι Καναδοί The Agonist, με την δικιά μας Βίκυ Ψαράκη πίσω από το μικρόφωνο. Η μπάντα από το Montreal θα εμφανιζόταν για 3η φορά στην Ελλάδα και δεύτερη μπροστά σε αθηναϊκό κοινό. Και τι καλύτερο από το να παίζουν μπροστά σε ένα σχεδόν γεμάτο χώρο και μάλιστα με οπαδούς ολόδικούς τους, όπως φάνηκε από μπλουζάκια, αλλά και τη γενικότερη κίνηση και ερωτήσεις για το merchτους. Mε 45’ στη διάθεσή τους, αλλά με περιορισμένο χώρο στη σκηνή, μιας και οι Hypocrisy είχαν ήδη στήσει τον εξοπλισμό τους, βάσισαν το πρόγραμμά τους στο περσινό τους ΕΡ με τίτλο “Days Before The World Wept”. Παρουσίασαν συνθέσεις μελωδικού death metal, στα όρια και του hardcore με τις γνωστές εναλλαγές brutal και καθαρών φωνητικών από τη Βίκυ.

Για όσους ίσως δεν γνωρίζουν, οι The Agonist είναι η μπάντα, το μικρόφωνο της οποίας αναλάμβανε η Alissa White-Gluz προτού μεταπηδήσει στους Arch Enemy. Ήταν επιθυμία αρκετών να δούνε τους Καναδούς σε μεγαλύτερο χώρο στην Αθήνα και απ’ όσο αντιλήφθηκα, πρέπει να πέρασαν καλά. Εξάλλου, το συγκρότημα και καλή απόδοση είχε και καθαρό ήχο. Μπορεί, προσωπικά, να μην είναι 100% του γούστου μου, αλλά η μεγάλη εικόνα είναι πως η εμφάνισή τους έπεισε διότι είναι καλοί παίκτες και με πολλές εμπειρίες πλέον. Στις 20.25 μας αποχαιρέτησαν με την Βίκυ να μας προτρέπει για μια βόλτα από τον πάγκο του merch, όπου και πολλοί έσπευσαν.

 

 

 

 

Η μεγάλη στιγμή που περιμένει πολύς κόσμος φτάνει, η ώρα είναι 20:45, τα φώτα σβήνουν και οι μεγάλοι Hypocrisy βγαίνουν στη σκηνή για να κάνουν τη διαφορά. Και το κάνουν άμεσα ξεκινώντας φουριόζοι με το ομότιτλο κομμάτι από το “Worship”. O Peter Tägtgren μπροστάρης και γεννημένος ηγέτης, σε φοβερή φωνητική φόρμα, ενώ δίπλα του ο διόσκουρος του τόσα χρόνια στη μπάντα Mikael Hedlund στο μπάσο, γεμίζει την αίθουσα με χαμόγελα. Ο Tomas Elofsson στις κιθάρες πάντα στιβαρός και προσδίδοντας έξτρα όγκο, ενώ το δύσκολο έργο της αντικατάστασης του Horgh επωμίστηκε ο Henrik Axelsson των The Crown, ο οποίος χτύπησε τα πάντα δυνατά και γρήγορα και δεν άφησε το κενό να φανεί.

 

Μετά την αρχική χαρά, έρχεται σιγά σιγά η επιστέγαση μιας ΤΕΡΑΣΤΙΑΣ εμφάνισης, με το “Fire In The Sky” να προετοιμάζει για πανικό και όλο τον κόσμο να τραγουδάει, ενώ η πρώτη ΕΚΠΛΗΞΗ έρχεται με το “Mind Corruption” από το ξεχασμένο κι αδικημένο “The Fourth Dimension”. Σίγουρα μέσα στα 10 πιο αουτσάϊντερ κομμάτια που άκουσα ποτέ στη ζωή μου σε συναυλία από μεγάλη μπάντα, το χάρηκα με την ψυχή μου όπως και όσοι –αρκετοί ευτυχώς- το αναγνώρισαν. Το “Eraser” που ακολουθεί απλά βάζει περαιτέρω φωτιά μέσα στο Fuzz.  Tα leads αποδίδονται πεντακάθαρα, ο ήχος είναι κρύσταλλο, ο Tägtgren επιβλητικός χωρίς να προσπαθεί το παραπάνω άνευ λόγου και η στιγμή που ο υποφαινόμενος ξεφεύγει όσο καμία μαζί με αρκετούς πιο old-schoolοπαδούς είναι στο “Inferior Devoties”, όπου ξυραφιές άλλης Άγιας εποχής που ο ήχος-πριονοκορδέλα όπως αποκαλούμε το ένδοξο Σουηδικό death metal ήταν στο απόγειο του, κάνουν την εμφάνιση τους. Hypocrisy που μόνο υποκριτές δεν ακούγονται αλλά έχουν κάνει τα πάντα ίσωμα μέσα στην αίθουσα. Επιστροφή στο νέο άλμπουμ με το ήδη fan favorite “Chemical Whore” που ζωντανά ακούγεται 10 φορές βαρύτερο και λειτουργεί άψογα στη ροή, ενώ το «κούκου» κομμάτι που κανείς δεν θα περίμενε είναι το “Don’t Judge Me” από το “Catch 22”. Η μπάντα παίζει και τρίτο κομμάτι από το νέο δίσκο με το πολύ καλό “Children Of The Gray”, ενώ αυτό που ακολουθεί είναι μια πραγματικά εκρηκτική εκτέλεση του “War-Path”, όπου κι ο τελευταίος που έμεινε ακίνητος τρελάθηκε και προσκύνησε το Σουηδικό κουαρτέτο. Μια πολύ γνώριμη αρχή τυμπάνων μας προϊδεάζει ότι το τέλος είναι κοντά, με το ένδοξο “The Final Chapter” να παίζεται σε εκτέλεση που προκαλεί συγκίνηση. Έκλεινε πάντα τις συναυλίες τους οπότε η πρώτη σκέψη είναι «δε μπορεί να τέλειωσαν τόσο άμεσα κι απότομα»…

 

 

 

Ευτυχώς μετά από μια προσωρινή αποχώρηση, ακούγεται η εισαγωγή του “Fractured Millennium”, η κραυγή του Tägtgren τραντάζει το Fuzz συθέμελα, και μας λέει ότι έρχεται σιγά-σιγά η ώρα των Septicflesh κι όπως το έθεσε, “we should maybe adjust the sun a bit”, τι το ήθελε και το ’πε, το “Adjusting The Sun” κάνει άπαντες να κουνηθούν στο ρυθμό του και ειδικά στο ασύλληπτο χωσιματικό του riff, κανένα κεφάλι δε μένει όρθιο, τι όμορφη πραγματικά η εικόνα όλων γύρω μου να λύνουν σβέρκο σε πλήρη αρμονία! Μια πολύ γνώριμη εισαγωγή μας προϊδεάζει για το τέλος, “I think they’re coming this way… this is weird”! To “The Gathering που ανοίγει το αγαπημένο μου της δισκογραφίας τους “Abducted” οδηγεί στο ένα, μοναδικό, ασύγκριτο κομμάτι της ιστορίας τους, το “Roswell 47”, κραυγές από τον κόσμο, μια εκτέλεση που δημιουργεί συγκίνηση, βλέπω άτομα να κρατιούνται να μην δακρύσουν, είναι ίσως η τελευταία φορά (και το ίσως γιατί ο Mikael Hedlund μου είπε μετά «δε νομίζω ότι είναι η τελευταία περιοδεία πάντως, θέλουμε πολύ να ξανάρθουμε») που το ακούμε και δυστυχώς, μετά από μόλις μια ώρα –αλλά τι ώρα- οι Hypocrisyαποχωρούν θριαμβευτές με μια εμφάνιση που θα θυμόμαστε για πάντα και που ΑΝ ήταν η τελευταία, έφυγαν με το κεφάλι ΠΟΛΥ ΨΗΛΑ!

 

Με τον μεγαλύτερο σεβασμό ως οπαδός 27 ετών στους Septicflesh, θεωρώ τρομερά άδικο ότι στερηθήκαμε περισσότερη ώρα τους Hypocrisy οι οποίοι παίξανε 13 αντί 17 κομματιών και μεταξύ άλλων δεν ακούσαμε τα “Until The End”,“End Of Disclosure”, “Weed Out The Weak” και το “Impotent God” που αν το ακούγαμε ζωντανά, θα γεμίζαμε νεκρούς. Δηλαδή χονδρικά χάσαμε περίπου 15-20’ περισσότερο και ένα σετ που θα πραγματοποιούσε το αδύνατο, δηλαδή να έχει κομμάτι από ΚΑΘΕ δίσκο που βγάλανε, σαν δείγμα πραγματικού best of. Να εκφράσω το θαυμασμό μου με τη σειρά μου για το τι φωνητικό μέγεθος έχει γίνει η συμπατριώτισσα μας Βίκυ Ψαράκη όπως και για την γενικότερη εξέλιξη των Septicflesh μέσα στα χρόνια και πόσο μεγαλειώδες έχει γίνει το σόου τους. Αλλά ψέματα δε μπορώ να γράψω, αυτό το απότομο κόψιμο των Hypocrisy και ειδικά με τον τρόπο που έγινε και με την εμφάνιση που είδαμε, θα το κουβαλάω για πάντα σαν μεγάλο απωθημένο που εκπληρώθηκε μεν, εν μέρει δε! Ελπίζω να μην ήταν όντως η τελευταία φορά και να έρθουν ξανά σε πλήρη δική τους βραδιά και με όσα περισσότερα κομμάτια μπορούν να παίξουν. Αν όχι, σας ευχαριστούμε για 30 χρόνια αφοσίωσης και σταθερότητας έμπνευσης.

 

 

 

Παρότι το ρολόι δεν έδειχνε 22.30 που ήταν και η προγραμματισμένη ώρα, οι SEPTICFLESHμετά από μια σύντομη εισαγωγή, ορμάνε με το “Portrait of a Headless Man”. Άψογα σκηνικά και στήσιμο, ο ήχος όμως χάνει λίγο σε ένταση και τα φωνητικά του Σπύρου είναι λίγο ταλαιπωρημένα. Απόλυτα λογικό αν σκεφτεί κανείς τα 18 live της τρέχουσας περιοδείας που προηγήθηκαν. Αυτό συνεχίστηκε και στο “Pyramid God”, ενώ στο “Neuromancer” εμφανίστηκε και ο Σωτήρης Βαγενάς και μαζί του μια σημαντική βελτίωση σε όλα. Οι Septicflesh για ακόμα μια φορά παρέδωσαν μαθήματα επί σκηνής, ρίχνοντας οριακά το βάρος στο “Modern Primitive” και παρουσιάζοντας συνθέσεις αποκλειστικά και μόνο από το “Communion” και πέρα. Ευτυχώς όλα τα προηχογραφημένα ορχηστρικά μέρη ακούγονταν πεντακάθαρα και ευδιάκριτα, γεγονός που προσέδιδε άλλη μαγεία στις συνθέσεις.

 

Από τις πιο παλιές, αν μπορούμε να το πούμε αυτό για τα “Communion”, “The Vampire from Nazareth”, πόσω μάλλον για τα “Prometheus”, “Prototype” και λοιπές συνθέσεις από το “CodexOmega”, ως τις νέες κομματάρες του τρομερού “Modern Primitive”, η εμφάνιση του συγκροτήματος ήταν σαν ένα ατέλειωτο highlight. Στα “Hierophant”, “Martyr” και “The Collector” η βραδιά απογειώθηκε, ο Σωτήρης με την τόσο αναγνωρίσιμη και ξεχωριστή φωνή του προσδίδει πάντα ένα επιπλέον βάρος, αλλά υπάρχει κι αυτός ο οδοστρωτήρας, μια πραγματική, ακούραστη πολεμική μηχανή πίσω από τις κάσες και τα πιατίνια. Ο λόγος για τον Kerim "Krimh" Lechner, τον Αυστριακό παικταρά που σου δίνει την εντύπωση πως και δύο ώρες επιπλέον να διαρκούσε η συναυλία, εκείνος θα μπορούσε να ανταπεξέλθει εύκολα.

 

 

Οι ταχύτητες, τα γεμίσματα και τα δυνατά του χτυπήματα δίνουν απίστευτο παλμό σε ένα ούτως ή άλλως φανατικό κοινό. Ένα κοινό που τόσο στο καινούργιο “A Desert Throne”, όσο και στο κλασσικό “Persepolis” είχε τις ίδιες αντιδράσεις, την ίδια ευφορία, δείγμα του ότι γούσταρε να βλέπει την καλύτερη ελληνική μπάντα αυτή τη στιγμή να αποδίδει με λύσσα κι επαγγελματισμό το υλικό της. Για το τέλος είχαμε το επικό “Anubis”, με το κοινό να «πιάνει» τη στιγμή από μόνο του και τον Σπύρο Αντωνίου να αναφωνεί πως «…αυτό είναι τέχνη». Περιττό να αναφέρω τι έγινε καθόλη τη διάρκεια της εκτέλεσης του κομματιού. Το “Dark Art” έκλεισε μια βραδιά, που δεν είχε εκπλήξεις, αλλά ήταν καθηλωτική.

Πάντα θα έχω την απορία γιατί οι Septicflesh δεν αγγίζουν καθόλου τη δισκογραφία της περιόδου 1994-2003, ειδικά τα τελευταία χρόνια ακόμα και το “Sumerian Daemons” μένει στην απ’ έξω. Ακόμα όμως και από τους δίσκους που τιμάνε, θα μπορούσαν να είναι πιο ανοικτοί στις επιλογές τους. Αυτό το λέω διότι μετά από 8 φορές που τους έχω παρακολουθήσει, έχω την εντύπωση πως παραείναι επιλεκτικοί στα κομμάτια που απαρτίζουν το setτους. Τους ευχόμαστε καλή δύναμη στις υπόλοιπες 18 στάσεις τις περιοδείας τους και τους περιμένουμε ξανά και σε μεγαλύτερο χώρο.

 

 

 

 

 

Για το RockOverdose,

Άγγελος Κατσούρας (Horizon Ignited, Hypocrisy)

Μιχάλης Τσολάκος (The Agonist, Septicflesh)

 

Φωτογραφίες: Γιάννης Λιβανός (John Metalman Photography)

 

 

Comments