Το καλοκαιράκι μπήκε για τα καλά αφού με λίγο περπάτημα ένιωθα να κολλάω ολόκληρος.
Συνηθισμένος από τις καθυστερήσεις στο πρόγραμμα των ελληνικών event, είχα πάει να πάρω μερικά καλαμάκια (ή σουβλάκια, ανάλογα από που το διαβάζεις) και κατευθυνόμουν χαλαρός προς την Πλατεία Εξαρχείων.
Χαζεύοντας όμως στη σελίδα του event βλέπω πως έχει αναρτηθεί πρόγραμμα που αναφέρει ότι το live θα ξεκινήσει λίγο μετά τις πόρτες.
Μπήκα λοιπόν σαν καλό παιδί στις 20:15 στο ΑΝ και προς μεγάλη μου -και ευχάριστη- έκπληξη, πέντε λεπτά μετά ανεβαίνουν οι Black Mamba.
Οι Αθηναίοι αναλαμβάνουν το δύσκολο έργο του να παίξουν σε έναν σχεδόν άδειο χώρο και να ζεστάνουν τον κόσμο που έρχεται. Αφού ξεκίνησαν με ένα instrumental, ανέβηκε και ο τραγουδιστής τους για να δώσει ενέργεια και κίνηση στο stage, ιδρώνοντας τη φανέλα. Το ίδιο πάθος δυστυχώς δεν είδαμε από τα υπόλοιπα μέλη (πέρα από τα drums), που άφησαν τη φωνή να οργώνει το stage και να κάνει headbang, χωρίς συνοδεία.
Τα πρώτα κομμάτια όντας μικρά σε διάρκεια και με παύσεις ανάμεσά τους, δε βοήθησαν στο να υπάρχει μια ροή και να ζεσταθούν κοινό και μπάντα.
Προς το τέλος όμως έπαιξαν τις καλύτερες συνθέσεις τους, δείχνοντας ότι μπορούν να ξεφύγουν της πεπατημένης.
Οι δύο κιθάρες στη σύνθεση του σχήματος δε φάνηκε να λειτουργούν καθώς τα leads ήταν ελάχιστα και στα ρυθμικά μέρη οι δύο παίκτες δεν ήταν απόλυτα συγχρονισμένοι, δημιουργώντας μια “θολούρα” στον ήχο αντί για τον επιθυμητό όγκο.
Οι στιγμές που υπήρχαν backing vocals ήταν και οι πιο δυνατές, κάτι στο οποίο θεωρώ ότι αξίζει να “επενδύσει” το σχήμα.
Ξεχώρισα το Spit it Out.
Setlist:
Intro
Flip
War
Ready To Roll
Still Remember
Mental Pollution
Spit It Out
Short Life
Fight Back
Noose
What the Worth
Borrow Time
Ο κόσμος έχει αρχίσει δειλά-δειλά να μαζεύεται και βλέπουμε στη σκηνή ένα ιδιαίτερο οπτικά line-up μουσικών.
Ένας πανύψηλος σωματώδης μπασίστας, ένας ψηλός κιθαρίστας και ένας μικροκαμωμένος τραγουδιστής με κίτρινη βερμούδα και μπλε μπλουζάκι, λες και έχασε τη βαλίτσα του με τα ρούχα στο αεροδρόμιο.
Ο λόγος για τους Blood Shot Down από το Βερολίνο, με τον κιθαρίστα να είναι παλιός γνώριμος με τον χώρο, αφού είχε παίξει το 2007 στο ΑΝ με τους Alithia και ξανά κάποια χρόνια αργότερα σε ελληνικό έδαφος με τους Make It Count.
Πιο brutal φωνητικά εδώ, hardcore metal με πολύ κίνηση από το σχήμα και έναν τραγουδιστή που κατέβαινε μέχρι και στο κοινό. Μας χάρισαν μερικά από τα καλύτερα breakdown της βραδιάς και παρά τις φιλότιμες προσπάθειές τους να φέρουν τον κόσμο μπροστά από το stage να κοπανηθεί, το κοινό έδειχνε να θέλει ακόμη να πιει την μπυρίτσα του και να κρατήσει δυνάμεις. Ανεκτίμητη στιγμή όταν ο τραγουδιστής ιδρωμένος μας είπε “Πίτα-γύρο πριν από συναυλία…ω ρε φίλε!”.
Ξεχώρισα το Virtual Retirement.
Setlist:
Intro
False Paradise
The Entertainer
The Youth Of Today
Prayer’s Land
The Legacy
Scars and Stripes
The so called Charity
Virtual Retirement
Ήρθε η ώρα για τις…παλιοσειρές.
Last Hope από τα γειτονικά Σόφια. Old school harcore εδώ. Πιο minimal προσέγγιση στα ντραμς με έμφαση στο διπέταλο και ένα μπάσο χαμηλά κουρδισμένο να ακούγεται τεράστιο. Το κοινό άρχισε να αγκαλιάζει το κάγκελο και να τραγουδά πολλά από τα κομμάτια τους με πρώτους τους Black Mamba! Μικρά σε διάρκεια κομμάτια να διαδέχεται το ένα το άλλο χωρίς πολλές καθυστερήσεις και η μπάντα έδειχνε μεγάλη άνεση και εμπειρία στο stage. Μας ευχαρίστησαν αρκετές φορές που ήρθαμε από νωρίς να δούμε όλα τα σχήματα και μας είπαν πως όταν ξεκίνησαν δεν πίστευαν ποτέ ότι θα βγουν έξω από την πόλη τους, πόσο μάλλον έξω από τη χώρα για να μοιραστούν τη μουσική τους.
Όμως συναυλία χωρίς απρόοπτα δεν είναι συναυλία και εδώ είχαμε πρόβλημα με την μπότα του ντράμερ, που του κόπηκε το πετάλι.
Η σωτηρία ήρθε από τον ντράμερ των Black Mamba που με ένα γρήγορο pit-stop, το αντικατέστησε. Τους ευχαρίστησαν θερμά και τους αφιέρωσαν το One Of Us.
Η όλη καθυστέρηση φάνηκε να κόστισε όμως αφού καθώς μας ανακοίνωσαν πως θα παίξουν ένα από τα πρώτα κομμάτια που έγραψαν πιτσιρικάδες, τους έκαναν νόημα πως πρέπει να κατέβουν γιατί ξεπέρασαν το χρόνο τους.
Ελπίζω να τους ξαναδούμε σύντομα και να το παίξουν!
Setlist:
Intro
GFY
Majority Of One
Chain Reaction
NW
One Of Us
Peacemaker
Stop Crying
Someone Else
Alive
Another State Of Mind
Reality Check
FP (δεν παίχτηκε)
Το μαγαζί είναι κατά 80% περίπου γεμάτο. Στις 23:00 ακριβώς μπαίνει ένα funky instrumental και χωρίς πολλές καθυστερήσεις με απευθείας πτήση από Νέα Υόρκη, προσγειώνονται οι Sick of it all και δείχνουν τον δρόμο για το ατόφιο hardcore. Μία κιθάρα, μικρές συνθέσεις οι οποίες διαδέχονται άμεσα ή μία την άλλη ή αξιοποιούνται οι παύσεις μεταξύ τους για να μιλήσουν με το κοινό και να τους κάνουν να φωνάξουν.
Ο κιθαρίστας σαν ξάδερφος του Flea (αλλά αδερφός του τραγουδιστή), μυώδης και μέσα στην ενέργεια, τρέχει πάνω κάτω το stage και κάνει άλματα χωρίς να χάνει νότα. Αλλάζει συνεχώς θέση με τον μπασίστα αφού έχουν έρθει εξοπλισμένοι με ασύρματο σύστημα και δεν υπάρχουν καλώδια στα όργανα. Ο τραγουδιστής πολύ κεφάτος δείχνει εύρος στη φωνή για τα δεδομένα του είδους καθώς γυρνάει από screams σε brutal με ευκολία. Υπήρξαν φορές που έσπασε λίγο η φωνή του -τα γνωστά κοκοράκια που λέμε- αλλά στο σύνολο η απόδοσή του ήταν τρομερή.
Έβρισκαν χρόνο να μιλήσουν και να σπάσουν πλάκα με το κοινό. Ο μπασίστας μας εξομολογήθηκε πως έχουμε το καλύτερο φαγητό στον κόσμο και πως θέλει να παντρευτεί Ελληνίδα. “No one’s gonna marry you” ήταν η απάντηση από τον τραγουδιστή.
Ο δεύτερος εξέφρασε τη χαρά του που τελείωσαν τα lockdown και έδειξε πως δεν είναι ιδιαίτερα μικροβιοφοβικός αφού στα περισσότερα κομμάτια έδινε το μικρόφωνό του σε όποιον από το κοινό φαινόταν να ξέρει τα λόγια για να πει μερικούς στίχους.
Πλάκα είχε και η αναφορά στους συναδέλφους αφού η μπάντα είπε “Δεν έχουμε τα riff που γουστάρουν οι έφηβοι, σαν τους Hatebreed”.
Όλα αυτά πάντα ανάμεσα σε δυνατές συνθέσεις και σε όλη τη διάρκεια να γίνονται stage-dive και περιορισμένα mosh pit. Η πλειοψηφία του κόσμου προτίμησε να τραγουδάει τα κομμάτια από ασφαλή απόσταση, κουνώντας το κεφάλι ρυθμικά και χειροκροτώντας στο τέλος τους. Όταν μας ρώτησαν “Ποιοι από εδώ δε μας έχετε ξαναδεί ποτέ;” και φωνάξαμε αρκετοί, η απάντηση ήταν “37 χρόνια το κάνουμε αυτό, που στο καλό ήσασταν;!”.
Και μια παρένθεση εδώ. Αν έχεις κάποια παραπάνω κιλάκια (για να μην πω κάτι άλλο) και η πλειοψηφία των ατόμων στα κάγκελα είναι πιτσιρικάδες, μην κάνεις stage-dive. Πόσο καλά μπορεί να πάει αυτό;
Δεν έλειψε φυσικά και το “Bohemian Rhapsody του Hardcore”, My Life, ένα από τα πιο influential κομμάτια του είδους.
Έτσι, χωρίς σημάδια κούρασης μας οδήγησε η τετράδα μέχρι τις 00:00 όπου έπαιξαν ένα τελευταίο κομμάτι, ευχαρίστησαν και αποχώρησαν. Δε ζητήσαμε encore γιατί πραγματικά δε νιώσαμε ότι χρειαζόταν. 4 μπάντες έδωσαν όσο hardcore μπορεί να αντέξει κανείς μέσα σε ένα 4ωρο και το ΑΝ Club έγινε για λίγο μια γειτονιά του Queens.
Setlist:
Injustice System
Relentless
Clobberin' Time
Inner Vision
Maladjusted
Take The Night Off
We Want The Truth
Black Venom
Us vs Them
My Life
Consume
World Full Of Hate
Road Less Travelled
Machete
Busted
Faithless
Uprising Nation
Bulls Anthem
Scratch the Surface
Good Lookin' Out
Step Down
Για το RockOvedose,
Νίκος Χήναρης
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
