Μεγάλη βραδιά η συγκεκριμένη και η σημασία της για όλη την Ελληνική σκηνή, καθώς είχαμε μία πολύ όμορφη μάζωξη συγκροτημάτων στο Gagarin με κυριότερη αφορμή την πρώτη εμφάνιση των Suicidal Angels στη χώρα μας μετά από αρκετά χρόνια, αφορώντας την προώθηση του νέου καταπληκτικού δίσκου τους ''Division Of Blood''. Ήταν και η πρώτη τους συναυλία με τη νέα σύνθεση που περιλαμβάνει και τον κιθαρίστα Gus Drax και οι προσδοκίες ήταν αρκετά υψηλές από όλους. Αυτό το οποίο περίμενα είναι η αλήθεια και απογοητεύτηκα αρκετά, ήταν ο κόσμος να συρρεύσει κατά εκατοντάδες στο χώρο, αλλά μάλλον εγώ το είχα διαβάσει λάθος όλο το θέμα, καθότι θεωρούσα ότι θα είχαμε ασάλιωτο sold out και ότι θα γινόταν μέσα Ο χαμός. Τα πράγματα δε συνέβησαν ακριβώς έτσι, καθώς λίγο το ότι ήταν Παρασκευή και πολύ ότι αρκετός κόσμος δούλευε και ήρθε μετέπειτα (ή δεν ήρθε καθόλου), και τελικά το μέρος όχι απλά δε γέμισε, αλλά ήμασταν επιδεικτικά εώς και ξενέρωτα άπλα από θέμα χώρου. Δεν ξέρω τι θέλετε να βλέπετε οι οπαδοί, δεν ξέρω τι έχουν απογίνει οι φίλοι της σκηνής της χώρας μας και ειδικά οι thrashers, αλλά ξέρω ότι τη συγκεκριμένη συναυλία δεν έπρεπε να τη χάσετε και παρακάτω σίγουρα θα καταλάβετε γιατί. Στα μεγάλα συν της βραδιάς, η συμμετοχή τριών ακόμα συγκροτημάτων - εξεχόντων μελών της σκηνής μας, τα οποία όμως δυστυχώς δεν είδαν τις σπουδαίες τους εμφανίσεις να χαιρετίζονται από παρουσία κόσμου, κάτι φοβερά λυπηρό και ντροπιαστικό. Οι μπάντες πάντως δε μάσησαν και προς τιμήν τους τα δώσανε όλα μέχρι τελευταίου λεπτού και τους αξίζουν συγχαρητήρια εκ των προτέρων!
Πρώτοι ξεκίνησαν οι deathsters Abyssus. Μάταια φαίνεται είχα προτρέψει τον κόσμο μετά την καταπληκτική τους εμφάνιση με τους Possessed το Δεκέμβρη να μην τους χάσει κανείς, μάταια και οι ίδιοι οι Suicidal Angels είχαν παρακινήσει τον κόσμο να είναι στο κλαμπ από νωρίς... Τα παιδιά δυστυχώς παίξανε μπροστά στο αποκαρδιωτικό κοινό των μόλις 50 ατόμων εκείνη την ώρα, συμπεριλαμβανομένων και των θαμώνων που δούλευαν για τη συναυλία. Ντροπή και αίσχος! Όσο νά'ναι, μία κρυάδα την πήρανε στα σίγουρα, αλλά κάνανε το κομμάτι τους με μεγάλη αξιοπρέπεια και επαγγελματισμό και φυσικά ήταν και πάλι φοβεροί. Ο ήχος είχε κάποια θεματάκια στην αρχή, ακουγόταν σαν να δημιουργεί μία αντηχεία στα φωνητικά αλλά κατά την πάροδο του μόλις μισάωρου σετ τους, τα πράγματα φτιάχνανε σταδιακά και περισσότερο. Η φωνή του Κώστα Αναλυτή γοητευτικά υπέροχη ως συνήθως, έδινε το έναυσμα στην πιτσιρικαρία μπροστά στη μπάρα να κουνάει κεφάλια. Γενικώς οι πιτσιρικάδες βάλανε τα γυαλιά στους αρκετά μεγαλύτερους στη συναυλία, αξίζουν ένα μπράβο οι λίγοι που στήριξαν εξ'αρχής τα συγκροτήματα. Το μόνο που άλλαξε σε σχέση με την Δεκεμβριανή εμφάνιση τους, ήταν ότι παίξανε λιγότερο και δυστυχώς δεν έγινε ο χαμός που έπρεπε. Κατά τ'άλλα ήταν σχεδόν ένα πολύ όμορφο copy/paste της προ διμήνου καύλας που βγάλανε επί σκηνής και ευτυχώς είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι θα είναι αρκετά ενεργοί μέσα στο 2017, ο νέος δίσκος είναι σχεδόν έτοιμος και αναμένονται περαιτέρω εμφανίσεις. Οποιοσδήποτε στη θέση τους θα ξενέρωνε τη ζωή του, αυτοί βγήκαν, σκουπίσανε, τελειώσανε. Εύχομαι την επόμενη φορά πολύ περισσότερο κόσμο στα παιδιά.
Οι Karma Violens είναι ένα συγκρότημα που πραγματικά δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι δεν έχει πέσει στην αντίληψη του κόσμου ή δεν το έχετε παρακολουθήσει ζωντανά έστω μία φορά. Είναι τέτοια η συχνότητα της συναυλιακής τους παρουσίας και τέτοια η απόδοση τους τις περισσότερες φορές (όταν δεν τους πηδάει πατόκορφα ο ήχος, όπως στους Testament την τελευταία φορά που τους πέτυχα), που δίκαια έχουν χτίσει ένα δυνατό όνομα και έχουν την εκτίμηση και κοινού που δεν τα πηγαίνει καλά με το πιο μοντέρνο στ'αυτιά στυλάκι που έχουν, ειδικά σε σχέση με τις μπάντες που εμφανίστηκαν κατά τη διάρκεια της βραδιάς. Φοβερός και σεμιναριακός ήχος, ειδικά τα μπάσα ακουγόντουσαν πεντακάθαρα. Ο Μάριος στα φωνητικά πρόκειται για μία από τις επιβλητικότερες παρουσίες όσον αφορά συγκροτήματα της χώρας μας, στιβαρός και άχαστος σε κάθε κραυγή, χωρίς να παραλείπει να κοπανιέται ανελέητα ενδιάμεσα. Έχω δεί τα παιδιά πάρα πολλές φορές, ούτως ή άλλως είμαι οπαδός εξ'αρχής, συν ότι τα δύο δισκάκια τους ''Dormancy'' και ''Skin Of Existence'' συνιστώνται ανεπιφύλακτα σε φανς του μοντέρνου ήχου, ειδικά εσείς που νιώθετε Αμερικανάκια στον ήχο θα τους λατρέψετε αν δεν τους έχετε ήδη τσεκάρει. Τα παιδιά με το χέρι στην καρδιά κάνανε την κορυφαία εμφάνιση από όσες τους έχω δεί, μεγάλη υπόθεση να έχεις τον ήχο σύμμαχο. Αν και αυτοί είχαν οριακά τριψήφιο σε αριθμό κοινό, είδαν τους λιγοστούς οπαδούς να δίνουν πόνο και θεωρώ ότι η διασκευή που κάνανε στο ''Raining Blood'' (ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ ΠΟΙΑΝΩΝ; ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ!) ήταν τρόπον τινά δωράκι στον κόσμο. Με εμφανίσεις όπως αυτή δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα, χώρια που το νέο υλικό που ακούστηκε είναι κλάσεις ανώτερο απ'ότι έχουν κάνει ως τώρα.
Τους Released Anger δυστυχώς είχα να τους δω από όταν παίξανε με τους Coroner το Δεκέμβρη του 2011. Ευτυχώς όμως τους ξαναείδα με αυτή τη σύνθεση, η οποία μεταξύ άλλων περιλαμβάνει και τους δύο εκ των Abyssus, Jan Westermann στα τύμπανα (ακούραστο μηχανάκι που δεν πρέπει να ίδρωσε ούτε σταγόνα, απαράμιλλο στυλάκι και φοβερό κράτημα του ρυθμού, σκέτος μετρονόμος, παίζει και στους Kawir μεταξύ άλλων, thrash, death, black, όλα τα σφάζει - όλα τα μαχαιρώνει) και Xρήστο Λιάκο στο μπάσο (κιθάρες στους Abyssus, η χαρά του παιδιού, αυτόν πέντε σετ να του δώσεις τη μέρα να παίξει, θα παίζει με την ίδια χαρά και πώρωση, τα σπάει και με Convixion και Hostage μεταξύ άλλων, αγόρι-λάστιχο)! Με τις δύο προαναφερθείσες προσθήκες, οι Γιάννης Αναγνώστου και Δημήτρης Χαρίσης στις κιθάρες έχουν γράψει φοβερό νέο υλικό που το μόνο που μένει είναι να βρεθεί εταιρεία για να κυκλοφορήσει. Ο δε τραγουδιστής Ντίνος Ζαχαρής έχει τη χαρακτηριστική Mille χροιά που όλοι αγαπήσαμε στο συγκρότημα και φυσικά είναι η ατραξιόν τους, παίξανε ότι μπορούσαν για 50' και αποχωρήσανε με τη στήριξη του κοινού που περίμενε εναγωνίως να τους δεί. Πραγματικά μιλάμε για άλλο συγκρότημα με τα δύο παιδιά από τους Abyssus, είχανε επίσης καταπληκτικό ήχο που βοήθησε πολύ την εμφάνιση τους και με εξαίρεση κάποια προβληματάκια στο μικρόφωνο στα πίσω φωνητικά, κάνανε και αυτοί την κορυφαία εμφάνιση που έχουν δει τα μάτια μου. Κλείσανε με το ομώνυμο έπος "Faces Of Fate'' και προσεχώς ελπίζω να μας απασχολήσουν με τη νέα κυκλοφορία τους πολύ ευχάριστα. Το νερό έχει μπει στο αυλάκι, τα καλύτερα έρχονται για τα παιδιά.
Oι Suicidal Angels βγήκαν με αέρα επαγγελματιών και με σιγουριά που τσάκιζε κόκαλα. ''Capital Of War'' και η Αθήνα γίνεται μάρτυρας της αναγέννησης του συγκροτήματος από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Με διψήφιο τον αριθμό εμφανίσεων τους που έχω δεί και με παρών ακόμα και στις πρώτες τους μέρες με το παλιό λογότυπο, πραγματικά έμεινα άναυδος από αυτό που παρακολουθούσα. Μου πήρε αρκετή ώρα για να συνέλθω, προσπαθώντας να μείνω συγκεντρωμένος και ανεπηρέαστος, τα ''Division Of Blood'' και ''Βloodbath'' εν τω μεταξύ βάζανε φωτιά στο χώρο, ενώ το κορυφαίο κομμάτι της καριέρας τους (μέχρι το επόμενο) ''Bleeding Holocaust'' πρέπει να παίχτηκε σε τριπλή ταχύτητα, το δε ''Image Of The Serpent'' μόλις σε διπλή. Με το ρυθμό που παίζανε, νόμιζα ότι θα παίξουνε 20 κομμάτια σε 45', ευτυχώς τα πράγματα παίρνουν νορμάλ σχετικά τροπή με το ''Seed Of Evil'', μοναδικό κομμάτι που εκπροσώπησε το προηγούμενο άλμπουμ ''Divide And Conquer'' (ένα ''Marching Over Blood'' το ήθελα, μοναδικό μου ''παράπονο''). Τα τύμπανα του Ορφέα γκρεμίζουν το χώρο, ο ήχος δεν είναι απλά καθαρός, δυνατός και κρυστάλλινος, κατεδαφίζει στρώματα τσιμέντου σαν γυαλόχαρτο. Έχουν ξεφύγει όλοι τους, ας μου επιτραπεί να πω ότι ο Ορφέας ακούγεται πράγματι ανεξέλεγκτος πλέον. Άξιος. Ο δε Νίκος έχει πάρει προ πολλού το κοινό με το μέρος του, έχει πάει αλλού το θέμα επικοινωνίας τραγουδιστή - κοινού, τον έχω δει να ξυπνάει ''νεκρά'' ακροατήρια, δεν ήταν δύσκολο να το επιτύχει ξανά και εντός έδρας, τα νέα ''Set The Cities On Fire'', ''Of Thy Shall Bring The Light'' και ''Βullet In The Chamber'' αποδεικνύουν πόσο σύγχρονο και προσαρμόσιμο ακούγεται το νέο υλικό, υπεράνω κάθε προσδοκίας.
Το ''Reborn Ιn Violence'' αποτελεί ένα μικρό διάλειμμα πριν την εκ νέου καινούργια καταιγίδα των ''Eternally To Suffer'' (αδυναμία από την 1η ακρόαση) και ''Frontgate''. Τα παιδιά ήδη παίξανε όλο σχεδόν το δίσκο (πλην του αδικημένου ''Cold Blood Murder'', τιμωρία το βάλατε;) και είναι καιρός για επίθεση από τα παλιά, αφού πρώτα αφήνουν τον Gus Drax να σολάρει μία ψιλή για να πάρουν ανάσες. Πολλά μπορώ να πώ για την αξία αυτού του παιδιού αλλά επειδή ότι κι αν πω θα τον αδικήσω κι επειδή είναι εμφανές ότι είναι από τους λόγους (αν όχι ο κυριότερος) που το συγκρότημα ακούγεται εκτός ελέγχου, εμμένω σθεναρά στην άποψη ότι οι κορυφαίες τους μέρες δεν έχουν έρθει ακόμα και ότι πραγματικά θα αφήσουν εποχή. Όταν ακούω την Bolt Thrower-ίλα του ''Beggar Of Scorn'', ξυπνάνε θύμησες όμορφες, πότε πέρασαν 7 χρόνια από το ''Dead Again'' ρε πούστη μου; Πριν προλάβω να νιώσω κωλόγερος, έρχεται το ''Torment Payback'' με τα υπέροχα σχεδόν Σουηδικά κοψίματα του να βάλει εκ νέου φωτιά στο χώρο, ενώ το τραγούδι των οπαδών ''Μoshing Crew'' κινεί κάπως τα πράγματα, αλλά στην Ελλάδα είμαστε καταδικασμένοι να μη μάθουμε ποτέ ότι thrash live = ΚΥΚΛΟΣ ΕΝ ΚΙΝΗΣΕΙ! Αν θέλετε να έρχεστε στις συναυλίες και να τρώτε ξύλο άμπαλο, δεν έχει πλάκα. Εναλλακτικά προτείνω να σκάτε 10ευρα σε όσους τα έχουν ανάγκη σε καιρό κρίσης, να σας σαπίσουν και λίγο πιό συγκεντρωμένα και να είναι όλοι ευχαριστημένοι (κι εμείς περισσότερο που δε θα σας έχουμε δίπλα μας). Το ''Αpokathilosis'' θα είναι πάντα το αιώνια λατρεμένο κλείσιμο στις συναυλίες τους και η απόδειξη ότι δε μπορεί να παλιώσει με τίποτα και πως όταν κάτι από την 1η φορά σε συνοδεύει ευχάριστα, δε θα σταματήσει να το κάνει μέχρι να κλείσεις τα μάτια σου.
Επειδή ξέρω ότι πολλά θα ειπωθούν μελλοντικά και πολλά έχουν γίνει αντιληπτά με λάθος τρόπο, θα τονίσω κάτι για το τέλος. Αρχικά ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ σε όλα τα συγκροτήματα και στο κοινό που έδωσε το παρών. Όχι τόσο μεγάλη προσέλευση όσο περίμενα προσωπικά, μήπως έχουμε αρχίσει και θεωρούμε δεδομένα μερικά πράγματα; Για να το πάρουμε λίγο αλλιώς λέω εγώ... Άψογοι όλοι για τον τρόπο που παίξανε, οι Abyssus δείξανε ότι αποτελούν ότι πιο σωστά Αμερικάνικο υπάρχει στο κλασσικό death metal (χωρίς blasts) στην χώρα, οι Karma Violens έρχονται με φόρα και προβλέπεται τυφώνας, οι Released Anger καιρός είναι να κάνουν το πραγματικά μεγάλο break, το αξίζουν. Oι Suicidal Angels προσωπικά με κάνουν περήφανο σαν Έλληνα. Αυτό που έχουν καταφέρει τόσα χρόνια ήταν απλά η βάση για την οποία θα κινηθούν μελλοντικά. Είχα δει βιντεάκια πολλά πριν πάω στη συναυλία, αυτό που είδα ζωντανά αυτή τη φορά με τρόμαξε! Δεν είναι ότι έχουν πάει σε άλλο επίπεδο γενικά σαν εικόνα, δεν είναι ότι παικτικά έχουν ανέβει τρία σκαλιά ο καθένας, δεν είναι ότι δεν επαναπαύονται ποτέ και σε τίποτα, είναι κυρίως ότι αυτό που κάνουν το κάνουν με τέτοιο αδιαμφισβήτητο τρόπο, που και από έξω να το δεις, βλέπεις ξεκάθαρα ότι ζουν και αναπνέουν για αυτό.
Αναμένεται να κουρσέψουν Ιωάννινα, Σόφια, Θεσσαλονίκη, Λάρισα και Κρήτη πριν κάνουν τη Λατινική Αμερική σκόνη (βλέπω να φεύγουν με φορεία εκεί κάτω, είναι που είναι ΟΥΓΚ, είναι κι αυτοί σε φόρμα, τα βλέπω εγώ νά'ρχονται τα αίματα). Μακράν της δεύτερης, η συναυλία της ζωής τους σε Ελλαδικό χώρο τουλάχιστον, μέχρι την επόμενη! Κι όποιος δε με πιστεύει, είθε ο Λελικάκης εκεί που κάνει ελικοπτεράκι να γυρίσει ανάποδα και να τους κάνει την fatality του Cyrax από το Mortal Kombat 3 (με το μπάσο παρέα, για πλήρη σοδομισμό)!
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες: Γιάννης Λιβανός (https://www.facebook.com/JohnMetalmanPhotography)
Comments
