56 ολόκληρα χρόνια, μισός αιώνας και κάτι από τότε που αυτοί οι γίγαντες της μουσικής κυκλοφόρησαν την πρώτη τους ομώνυμη δουλειά. Λογικά έχουν ειπωθεί τα πάντα στο πλαίσιο του θρύλου και της πραγματικότητας, τι έκανε όμως αυτόν τον δίσκο τόσο μεγάλο...
Οι Doors του 1967 είχαν την ωριμότητα και τη συνθετική ανωτερότητα από το πρώτο δευτερόλεπτο, ξέρετε πολλά συγκροτήματα στο ντεμπούτο τους να παίζουν τόσο δαιμονισμένα όπως αυτοί στο Break on Through, το οποίο παραδόξως δεν τράβηξε αρχικά ως single ακόμα και αν ο Jim έκανε την κατάθεση και τη δήλωση για το που πήγαινε και τι πίστευε. Στο Soul Kitchen με την μνημειώδη μελωδία οι ρυθμοί χαλαρώνουν και γίνονται ελαφρώς πιο ερωτικοί, το ξέσπασμα του ρεφρέν επηρέασε μια σειρά καλλιτεχνών παίζοντας με μυαλά και δυναμικές. Το Crystal Ship είναι το απόλυτο νανούρισμα και μια από τις συγκλονιστικές στιγμές τους, ποτέ δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω ποιο μου αρέσει περισσότερο αυτό ή το End of the Night που ζωντανεύει την ποιητική του William Blake...
Τhe End, μια κατηγορία μόνο του και αυτό που τους έκανε θρύλους, κανείς μα κανείς μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε παίξει έτσι, ποίηση, ψυχεδέλεια, θέατρο, ατμόσφαιρες, έρως και Οιδίποδας. Οι Doors είχαν πάντα την τελετουργία και μια αρχαιοελληνική ομορφιά, όχι επειδή ο Morrison στα νιάτα του υπήρξε εμφανίσιμος ως Έλληνας Θεός αλλά επειδή ήταν όλοι τους ιδιαίτεροι με μια χημεία που όμοια της εμφανίστηκε λίγες φορές στο καλλιτεχνικό στερέωμα.
Οι Θεοί χόρευαν μαζί τους στα Alabama Song και στο Διονυσιακό Back Door Man αμφότερα διασκευές που όμως καθιερώθηκαν στη συλλογική μνήμη ως δικές τους μεγάλες στιγμές. Στο Take it easy ειρωνεύτηκε τη μοίρα και στο Light my fire η φλόγα της συναντά αυτούς στέλνοντάς για πρώτη φορά στην κορυφή της Αμερικής και του κόσμου το συγκρότημα...πεπρωμένο φυγείν αδύνατον.
Είναι αυτά που ακούς ή αυτά που βλέπεις τελικά όταν κλείνεις τα μάτια σου, είναι η αναγνώριση της ψυχής του Morrison, είναι ο μεγάλος Μάγιστρος Ray Manzarek, είναι ο Krieger, ο Densmore... είναι όλα μαζί φίλοι μου...
Μια παγκόσμια έκρηξη, εκεί που η γέννεση της ιδέας φλερτάρει στις πύλες του υποσυνείδητου , εκεί που σκάει το κύμα για να σβήσει τις αμαρτίες, εκεί που η βροχή θα γίνει χιόνι και το θέαμα θα κλέψει καθαρίζοντας για πάντα την ψυχή σου.
Το τέλος της αθωότητας και η αρχή της μαγικής νύχτας, αυτής με την ατελείωτη λάμψη και τα όμορφα ποιήματα..Μεγάλο ωραίο και αληθινό.
Για το Rock Overdose,
Χρήστος Τσάνταλης
Comments
