Τρομερή βραδιά έμελλε να λάβει χώρο στο Gagarin με την ιστορία του ακραίου μεταλλικού ήχου να ξετυλίγεται διάφανη μπροστά μας και ποιος θα το περίμενε, ακούσαμε 40 και κάτι χρόνια μετά την δημιουργία τους, κομμάτια των θρυλικών Hellhammer, παιγμένα από τους Triumph Of Death, τη μπάντα που έφτιαξε ο ηγέτης Tom Warrior για να υλοποιήσει αυτό το όραμα. Σε συνδυασμό με την προ επτά μηνών εμφάνιση των Triptykon στο Release Festival, όπου έπαιξαν μόνο κομμάτια των Celtic Frost και αυστηρά μέχρι και το 1985, κατανοούμε ότι αυτή η παρελθοντολαγνία που συνεχίστηκε, μόνο ως ιστορική μπορεί να χαρακτηριστεί. Τώρα αν και κατά πόσο πιστεύαμε κάποτε ότι θα ακούγαμε υλικό Hellhammer σε συναυλία, το οποίο δε θα είναι διασκευή από άλλη μπάντα αλλά παιγμένο από τον ίδιο του τον δημιουργό, θεωρώ ότι θα ήταν ουτοπικό να ισχυριστούμε κάτι τέτοιο. Να όμως που έγινε και έγινε όπως έπρεπε, και όχι μόνο αυτό, ως συνοδευτικό που έκανε τα πάντα ομορφότερα, ήταν και τα άξια τέκνα της Ιρλανδίας ονόματι Primordial, οι οποίοι έδειξαν ότι είναι σε τρομερή κατάσταση, γνωρίζοντας την αποθέωση που τους έπρεπε. Χορταστικότατη βραδιά η οποία άρχισε μόλις στις 18:40 με πλήρη ακρίβεια χρόνου.
Στη σκηνή ανεβαίνουν λοιπόν οι συμπατριώτες μας Cursed Blood, οι οποίοι ναι μεν έπαιξαν μόλις μισή ώρα, αλλά στο διάστημα αυτό κατάφεραν να δείξουν ότι η απόσταση της Αθήνας με την νεκρομεταλλομάνα Στοκχόλμη δεν είναι και τόσο μεγάλη όσο δείχνουν οι χάρτες. Αγνό και ξεκάθαρο Entombed worship μοτίβο το οποίο πιστέψτε με, δεν έχει χαλάσει κανέναν από όταν το demo “Taker Of Life” πέντε χρόνια πριν (πότε πέρασαν;) έκανε την εμφάνιση του. Γενικότερα όσοι ήταν από νωρίς, στην πλειοψηφία τους γνώριζαν τι εστί το συγκρότημα, γι’αυτό και άλλωστε είχαν ήδη πάρει θέση στο Gagarin, αρκετά ευχάριστο το γεγονός δεδομένου ότι παρά τα αντιθέτως λεγόμενα, ξέρουμε πόσο γουστάρετε μερικοί να σνομπάρετε επιδεικτικά τα ελληνικά συγκροτήματα. Ευτυχώς τα παιδιά δε νοιάζονται και ακόμα και σε 5-10 άτομα να έπαιζαν, το ίδιο σούπερ θα απέδιδαν. Με αρκετή βαβούρα στον ήχο, ο οποίος δεν ήταν τέλειος, αλλά ήταν ιδανικός για να δείξει ότι κατέχουν το αντικείμενο, έδειξαν ότι πάνω στη σκηνή δε χρειάζεται να σκέφτεσαι αλλά να μιλάς με έργα. Ντεθμεταλλάρα, την οποία περιμένουμε εναγωνίως κάποια στιγμή να ακούσουμε και σε full-length, ενώ το γεγονός ότι σε δυόμιση μήνες θα τους δούμε και με τους Midnight μας γεμίζει χαρά. Εύγε παλίκαροι, ζέχνετε τίμια πτωματίλα.
Δεν άργησε και η ώρα των Αθηναίων Triumpher, οι οποίοι εντυπωσίασαν πέρυσι με το ντεμπούτο τους “Storming The Walls”. Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες μπάντες της βραδιάς, οι Τriumpher είναι περισσότερο ένα επικό heavy metal συγκρότημα, που χρησιμοποιεί στοιχεία από το black metal για να “νοστιμίσει” τον ήχο της, παρά ένα ακραιφνώς extreme σχήμα, πράγμα που φωνάζει από την σκηνική παρουσία του frontman Αντώνη Βαΐλα, μέχρι το κομμάτι που επέλεξαν να διασκευάσουν (το “Blood Of My Enemies” των Μanowar). Σε σχέση με το δίσκο, το lineup τους είναι αρκετά διαφοροποιημένο, με δύο νέα μέλη να πλαισιώνουν τους Αντώνη Βαΐλα και Χριστόφορο Τσακιρόπουλο και τις συνακόλουθες επιπτώσεις, όσον αφορά την πιστότητα του υλικού τους, να είναι αναμενόμενες. Σε αυτές δε συμπεριλαμβανόταν η φωνή του φορμαρισμένου Αντώνη, η οποία κάρφωνε αλύπητα κάθε νότα, από την αρχή ως το τέλος της εμφάνισης τους. Δυστυχώς, ο ήχος τους έκανε νερά από το πρώτο δευτερόλεπτο, με το μπάσο αρχικά να είναι άφαντο και παρότι γρήγορα μπήκε στην εξίσωση, ποτέ δεν επιτεύχθηκε η ιδανική ισορροπία στα επίπεδα των εγχόρδων. Δε μπορώ να γνωρίζω κατά πόσο το σχήμα είχε αντίληψη του ότι δεν έφτανε στα αυτιά μας με το βέλτιστο τρόπο, έβγαλε όμως την εικόνα ενός πολύ ορεξάτου συγκροτήματος, με δίψα για διάκριση. Ο Αντώνης Βαΐλας όργωνε τη σκηνή από άκρη σε άκρη, μη χάνοντας την παραμικρή ευκαιρία για αλληλεπίδραση με το κοινό, ενώ και η υπόλοιπη μπάντα έβγαζε μπόλικο νεύρο σε όλη τη διάρκεια του σαρανταπεντάλεπτου set τους. Παρά το αδιαμφισβήτητο ταλέντο και τη διάθεση των Τriumpher, υπάρχει κάτι που τους λείπει και αποκτάται μόνο με το “ψήσιμο” πάνω στις σκηνές. Αυτό είναι η σιγουριά ενός πεπειραμένου συναυλιακού σχήματος, που θα τους ανεβάσει επίπεδο και θα τους επιτρέψει όχι απλά να σταθούν επιτυχώς σε τέτοια event, αλλά και να ξεχωρίσουν. Μόλις το κοντέρ τους γράψει τα απαραίτητα χιλιόμετρα, είμαι σίγουρος πως θα έχουν την ευκαιρία τους.
Στο μεταξύ, το backdrop που αναπαυόταν κουρελιασμένο πάνω στο drumkit βρήκε την αρμόζουσα θέση του ψηλά στη σκηνή του Gagarin, βάζοντας μας ευθύς αμέσως σε στάση αναμονής για τους αγαπημένους του ελληνικού κοινού Primordial, που όμως είχαμε κοντά στα πέντε χρόνια να απολαύσουμε εκ του σύνεγγυς. Ακράδαντα εμφανές από τις πρώτες νότες ότι το νήμα πιάστηκε από εκεί που είχε μείνει και τη σύνδεση μεταξύ αθηναϊκού κοινού και μπάντας να παραμένει άρρηκτη. “As Rome Burns” και το Gagarin φλέγεται από τις ιαχές “Sing To The Slaves…”. Ο Αlan Averill παίζει το κοινό στα δάχτυλα, όχι όμως μετερχόμενος παρωχημένα παλαιομεταλλικά κλισέ, αλλά με μια απολύτως ιδιοσυγκρασιακή και βιωματική προσέγγιση, όπως βιωματική είναι και η μουσική τους γενικότερα. Την ίδια στιγμή, οι συνοδοιπόροι του χτίζουν με μαεστρία και άσβεστο πάθος επικές μαυρομεταλλικές ελεγείες, πάνω στις οποίες η φωνή του μεγαλουργεί. Αυτή η παρέα Ιρλανδών έχει ένα μοναδικό τρόπο να ζει κάθε δευτερόλεπτο πάνω στη σκηνή σαν να ήταν το τελευταίο της και να στο μεταδίδει, δημιουργώντας μια οριακή ατμόσφαιρα.
Από εκεί και πέρα, τα πάντα μπορούν να συμβούν, ειδικά όταν οι Primordial έχουν έρθει αποφασισμένοι να μην έχουν το ρόλο κομπάρσου δίπλα στους Τriumph Of Death, αλλά να παίξουν ό,τι πιο κοντά γίνεται σε full set. Mε το “No Grave Deep Enough” να αφιερώνεται στη μνήμη του Νίκου Ζαγγογιάννη, το “Wield Lightning To Split The Sun” να αποτίει φόρο τιμής στους Βathory, το “The Coffin Ships” να αποδίδεται όπως αρμόζει σε ένα από τα καλύτερα metal κομμάτια των τελευταίων είκοσι και βάλε ετών, το “Sons Of The Morrigan” να σπέρνει τον πανικό και με τόσες άλλες κομματάρες από το σύνολο σχεδόν της δισκογραφίας τους, όπως και τρεις εξαιρετικές συνθέσεις από το περσινό “How It Ends”, απέδειξαν ότι παραμένουν ισχυρότατοι επί σκηνής και επαναβεβαίωσαν πανηγυρικά τη σχέση τους με το ελληνικό κοινό.
Και μετά από αυτό το μεγαλειώδες θεούργημα που είδαμε από πλευράς Primordial, οι οποίοι έκαναν το Gagarin ίσωμα λες και πατούσαν σε κρανία νεκρών μετά από άνιση υπέρ τους μάχη, ήρθε η ώρα για τους Triumph Of Death να μας πάνε ένα μακρινό ταξίδι στην ιστορία, ένα ταξίδι σε τόσο μακρινή εποχή που η συντριπτική πλειοψηφία των παρόντων στο Gagarin δεν είχε καν γεννηθεί τότε. Φυσικά παρατηρώ ότι όλες οι γνήσιες και τίμιες παλιοσειρές (40+ δηλαδή) ήταν εκεί για να τιμήσουν τον μέγα Πολεμιστή και το σχήμα του και στην ουσία για τα επόμενα 70’, παρακολουθήσαμε αυτούσιο το σετ της πρόσφατης κυκλοφορίας του ζωντανού δίσκου “Resurrection Of The Flesh”. Τα φώτα σβήνουν, κάνουν όλοι την εμφάνιση τους και στη θωρά του Tom Warrior άπαντες στέκονται προσοχή, αλλά και αρχίζουν να ουρλιάζουν παράλληλα. Ξεκίνημα εμφατικό με το “Third Of The Storms (Evoked Damnation)”, όπου και συνειδητοποιούμε άμεσα ότι ο ήχος είναι συγκλονιστικός και βαρύς όσο δεν πάει. Τώρα βέβαια, αυτό το ξέραμε ήδη όταν ο Πατέρας της βαρύτητας ήταν στο κέντρο της σκηνής να δείχνει γιατί είναι υπεύθυνος για το 90% όσων ακούμε έκτοτε, άρα τα πολλά λόγια είναι φτώχεια και η βραδιά κυλάει κολασμένα όπως της έπρεπε εξ’αρχής.
Φοβερή η μπάντα του Tom, με τα βλέμματα να πέφτουν προφανώς στη μπασίστρια Jamie Lee Cussigh που δεν έβαλε κεφάλι κάτω (άξια), τον κιθαρίστα Andre Mathieu να βοηθάει και στα φωνητικά και τον ντράμερ Tim Iso Wey (Tim Tot το παρατσούκλι τους) να δίνει το σύνθημα να μαρσάρουν οι συνθέσεις και το τέμπο. Πρώτος μεγάλος χαμός με το “Massacra” όπου ανοίγουν circle pits και άφοβα μπαίνουν μέσα πολλοί, έχουμε και τα πρώτα crowd surfing, «καλά θα πάει αυτό» σκεφτήκαμε όλοι, όπερ και εγένετο. Αμίλητοι όλοι τους μέχρι και το τρίτο κομμάτι, δηλαδή το “Maniac”, δίνουν πόνο ασταμάτητα με αλληλουχία riffs/τυμπάνων να τρυπάνε το αυτί και να θαυμάζουμε το πώς έχουν ενορχηστρωθεί αυτά τα κομμάτια, ώστε να ακούγονται όπως πρέπει και αρκετά πιο βαριά και καθαρά από τις αρχικές τους εκτελέσεις. Άκρως μεγαλεπήβολα και πειθήνια θα προσέθετα. Το λόγο παίρνει ο Tom Warrior ο οποίος αφού ευχαριστεί τον κόσμο που επέστρεψε στη χώρα μας και που απαιτήσαμε την παρουσία τους, τονίζει ότι έπαιξε στο Gagarin πριν δεκαεπτά χρόνια με τους Celtic Frost (μαζί με τους Kreator τότε), βραδιά που πάντα χαρακτηρίζει ως μια από τις μεγαλύτερες της καριέρας του. Στη συνέχεια θα κάνει λόγο για αυτούς που τον βοήθησαν όσο λίγοι.
Ανέφερε το όνομα του Steve Warrior με τον οποίο ήταν στους Hellhammer και πως αν δεν ήταν αυτός, δε θα μπορούσε να είχε ξεκινήσει το συγκρότημα. Ένα κομμάτι που έγραψε μαζί του όπως είπε, ήταν το “Blood Insanity”, το οποίο τραγουδάει εξ’ ολοκλήρου ο Andre Mathieu με τον Iso Wey να βάζει φωτιά στα τύμπανα του χτυπώντας δυνατά και το κοινό έτοιμο για περαιτέρω ανάφλεξη. «Ένα ακόμα κομμάτι που γράψαμε με τον Steve Warrior για τη συνέχεια που ονομάζεται “Decapitator”». Χαμός στο ίσωμα, τι οπλοστάσιο κομματιών, πώς να μη γραφτεί ιστορία ακόμα και σε πρώιμη μορφή όταν πέρασαν τα χρόνια. Ακάθεκτος ο Warrior, αναφέρει «Μία γλυκιά μπαλάντα ακολουθεί που έχει τον τίτλο “Crucifixion” για όλους εσάς», κάπου εκεί αφού το μυαλό έχει μπει στη θέση του (ο σβέρκος πάλι όχι και τόσο), ο εγκέφαλος κάνει Input την όλη πληροφορία… Ρε, ακούμε Hellhammer, δηλαδή που να το πούμε και να μας πιστέψουν… «Είμαι μεγάλος άνθρωπος πλέον, συνεπώς πλησιάζει η ώρα που θα έρθει ο Χάρος να με πάρει» λέει μακάβρια ο Warrior για να μας προϊδεάσει για το “Reaper”, ενώ στη συνέχεια όταν γίνεται αναφορά στον Martin Eric Ain, όλο το Gagarin ξεσπάει σε χειροκροτήματα, ακολουθεί μια ανίερη τριάδα κομματιών.
Άλλο να τα λέμε κι άλλο να τα βλέπετε ζωντανά, μπάσιμο με το “Horus/Aggressor” (σφαγή), το “Revelations Of Doom” (περισυλλογή πτωμάτων) και λίγο πριν τον υπέρτατο χαμό της βραδιάς, ο Warrior απαντάει στις κραυγές του κόσμου που του λένε “Tom we love you”. “We love you too” απαντάει μέσα σε χαμόγελο και συνεχίζει καταθέτοντας ψυχή και τσίπα «σκεφτείτε μια μικρή μπάντα από ένα μικρό Ελβετικό χωριό και σαράντα χρόνια μετά, όλο αυτό να γίνεται εδώ μπροστά σας επειδή είστε εσείς εδώ για μας. Τότε το metal ανανεωνόταν και είναι για μένα ανανεωτικό να παίζω με αυτή τη μπάντα, τους Triumph Of Death», έτσι εκείνη την ώρα γυρνάει προς τους τρεις συνοδοιπόρους του και συγκινημένος τους αναφέρει «είναι φανταστικό να παίζω μαζί σας, σας ευχαριστώ που διαλέξατε να διαβείτε αυτό το μονοπάτι μαζί μου» με τον κόσμο να ξεσπάει σε χειροκροτήματα και να ολοκληρώνει λέγοντας «ναι, φυσικά κι εμείς σας αγαπάμε και είμαστε υπόχρεοι που είστε εδώ, όμως μιλάω πολύ επειδή είμαι γέρος άνθρωπος, το επόμενο κομμάτι λοιπόν λέγεται “Messiah” και ποιος είδε τον Μεσσία και δε φοβήθηκε. Το Gagarin γίνεται πεδίο μάχης, που καιρό έχω να δω και για πρώτη φορά είδα και αρκετούς σχετικά ψύχραιμους να χάνουν λίγο τα μυαλά τους.
Δεν τελειώνει εκεί όμως το πανηγύρι, καθώς γίνεται αναφορά στο τελευταίο κομμάτι που έγραψαν οι Hellhammer αλλά δεν ηχογραφήθηκε από αυτούς αλλά από τους Celtic Frost, ένα κομμάτι που όπως είπε ο Warrior πολλάκις, τους έκανε να καταλάβουν ότι είχε έρθει η ώρα για την αρχή ενός νέου κεφαλαίου. Ο λόγος για το θρυλικό στους αιώνες “Visions Of Mortality” και μια και πέθανε πρόσφατα ο Carl Weathers που έπαιζε τον θρυλικό Apollo Creed, θα παραφράσω μια ατάκα που αφορούσε το ξύλο που είχε ρίξει στον Rocky στη 2η ταινία. Νόμιζα έπεσε ξύλο στο “Messiah”, αλλά αυτό που γίνεται στο “Visions Of Mortality” είναι δέκα φορές χειρότερο! Να βλέπεις Triumph Of Death να παίζουν υλικό Hellhammer και μέσα σ’αυτό το τελευταίο Hellhammer/πρώτο Celtic Frost κομμάτι. Ε άϊ σιχτίρ δηλαδή. Το κλείσιμο με το κομμάτι που έδωσε το όνομα στο συγκρότημα νομοτελειακό και κάπου εκεί νιώθω λες και τρίζει το πάτωμα, εγώ να τρέμω αποκλείεται, το βάρος τεσσάρων δεκαετιών και ένα κομμάτι που χαρακτηρίστηκε τότε ως ότι πιο αποκρουστικό να κλείνει μια τεράστια βραδιά. Αποσβολωμένοι όλοι αποχωρούν μη πιστεύοντας τι είδαν σε συνδυασμό με το έπος των Primordial. Πιστεύω μπορούμε μελλοντικά να μιλάμε για δίδυμο-φωτιά και εμφάνιση που έκλεισε ένα τεράστιο κεφάλαιο.
*Μέχρι το 2006 δεν πιστεύαμε ότι θα δούμε ποτέ Celtic Frost. Τους είδαμε δυο φορές κολλητά (2006, 2007), είδαμε τους Triptykon άλλες δυο (2010,2023) με τη δεύτερη όπως είπαμε παίζοντας μόνο Celtic Frost και τους Triumph Of Death να παίζουν αποκλειστικά υλικό Hellhammer φέτος). Πέντε φορές σε διάστημα δεκαοκτώ ετών ενώ μέχρι τότε, όλα τα παραπάνω μας φαινόταν όνειρο απατηλό. Νομίζω είμαστε απίστευτα τυχεροί που τα ζήσαμε όλα αυτά, και καλό είναι να λέμε κι ένα ευχαριστώ εκεί που πρέπει. Για αρχή στον Χάρη που έφερε τον Tom Warrior για τρίτη φορά, μια με κάθε μπάντα πλέον και τέλος, τον ίδιο τον Warrior που στα σχεδόν 61 του, δείχνει ότι για κάποιο λόγο συνέβησαν όλα αυτά και υπάρχει κοινό που ζει για τέτοιους ήχους, ακόμα και σαράντα χρόνια μετά τη δημιουργία τους.
UGH!
Κείμενο Cursed Blood & Triumph Of Death: Άγγελος Κατσούρας
Κείμενο Triumpher & Primordial: Δημήτρης Σούρσος
Φωτό: Αλέκος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
