H ατέρμονη μελαγχολία του William Corgan

Όλοι οι καλλιτέχνες περνούν από τηv ολοκλήρωση και αυτό που ονομάζουμε απόγειο της δημιουργίας , οι μπάντες φυσικά δεν εξαιρούνται, αυτές που γίνανε πολύ μεγάλες πέρασαν από αυτή τη φάση και κατέθεσαν αριστουργήματα. Για να θεωρηθεί κάτι μεγάλο σίγουρα ξεχωρίζει, λάμπει και είναι αχανές, έχει ψυχή, συναίσθημα, χρώμα και σκότος. Τα αριστουργήματα συνήθως έχουν από πίσω πολύ δουλειά, φιλοδοξία, πίεση, παράνοια και ομορφιά, είναι συνήθως άπειρα..

Κάπως έτσι ένιωσε ο μανιοκαταθλιπτικός και τελειομανής, ταλαντούχος και εργασιομανής Billy Corgan, είχε προλάβει ήδη να βγάλει μια σουπερ δισκάρα το Siamase Dream και ένα ντεμπούτο το Gish που μόνο απαρατήρητο δεν πέρασε. O Cobain είχε φύγει και όλοι έψαχναν τον νέο σωτήρα του ροκ, ο Vedder αποποιήθηκε τον ρόλο, δεν ήθελε να γίνει ο επόμενος αυτόχειρας, ο Corgan όμως χαμογέλασε στη μοίρα, ήξερε πως είναι η σειρά του.

Αποφασίζει να δουλέψει σκληρά, με στρατιωτική πειθαρχία και να δώσει έναν διπλό δίσκο με 28 παρακαλώ τραγούδια…όσα και τα χρόνια του τότε..Η αλήθεια είναι όμως πως ο αριθμός των συνθέσεων αν συνυπολογίσεις αυτά που έβαλε στα singles ξεπερνούσε τα εξήντα!! Η εταιρεία αν και προτιμούσε το νέο Siamase του έκανε τα χατίρια, ήξερε και πίστευε στο ταλέντο του.

Το Μelon Collie and the infinite Sadness υπήρξε σαρωτικό, ένας προσωπικός θρίαμβος απέναντι σε κάθε τι εκείνη τη χρονιά και μιλάμε για το 95 όταν οι μπάντες γράφανε ακόμη εξαιρετική μουσική. Οι Smashing Pumpkins μας ταξίδεψαν παντού σε όλες τις ώρες και όλα τα τοπία, σε όλες τις συναισθηματικές καταστάσεις της ταραγμένης εφηβείας, ο Corgan είχε κάτι ιδιαίτερο μιλούσε με πολύ μεγάλη άνεση μέσα σου, ψιθύριζε τα μυστικά των παιδιών και επούλωνε τις πληγές των μεγάλων, ζωγράφιζε με νότες τον δικό του καημό, σε ένα σύμπαν με γαλαξιακούς συμπαραστάτες τους υπέροχους υπόλοιπους Pumpkins.

Όλα τα ζωντανά αστέρια του εξώφυλλου ήταν με το μέρος τους, όπως και οι μούσες, ο κόσμος χόρευε στο ρυθμό του καραφλού αγοριού, φυσικά η νομοτέλεια λέει άλλα...

Το απόγειο και την κορυφή ακολουθεί η πτώση, ναρκωτικά, νεκροί στα ξενοδοχεία και στις συναυλίες, δικαστήρια, κρίσεις, αλλαγές μελών, αποτέλεσμα του πολύ μεγάλου που κακά τα ψέματα είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστούν όπως έχουμε πει όλοι οι κοινοί θνητοί, ακόμα και αυτός, ο μοναδικός William, μια περίπου εξωγήινη φιγούρα, που προσπάθησε να σώσει τα 90’s.

Για πολλούς καλλιτέχνες δεν υπάρχουν όρια και όροι, χαρακτηρισμοί, τίτλοι τραγουδιών, οι Smashing Pumpkins σήκωσαν στις πλάτες τους τη λάμψη των άστρων και αυτοαναφλέχθηκαν στο βωμό της αγάπης τους για τέχνη και μουσική...