25η Μαρτίου, Εθνική γιορτή και συναυλία, συνδυασμός που σκοτώνει κάθε φορά που τυχαίνει σε τέτοια μέρα. Κάνοντας πέρα το γεγονός ότι έπεσε Κυριακή (όπως Κυριακή πέφτει και η 28η Οκτωβρίου φέτος δυστυχώς) και ο κόσμος δε μπόρεσε να απολαύσει μία έξτρα μέρα ξεκούρασης, είχαμε να περιμένουμε κάτι πολύ ξεχωριστό όπως αναμενόταν και τελικά αποδείχθηκε περίτρανα. Την άφιξη δύο συγκροτημάτων που ποτέ δεν είχαμε δει στη χώρα μας και μάλιστα αμφότερα στην τοπ στιγμή της καριέρας τους. Κι αν οι Tribulation είναι στον 4ο μόλις δίσκο τους και είχε φανεί από το προηγούμενο ''The Children Of The Night'' ότι είναι σε φοβερή φάση και πάνε για μεγάλα πράγματα, τι να πεί κανείς για τους Insomnium που πέρυσι κλείσανε 20 χρόνια σαν συγκρότημα και βγάλανε τον κορυφαίο δίσκο της καριέρας τους, η μάλλον το κορυφαίο κομμάτι-δίσκο τους, το μαγευτικό ''Winter's Gate'' το οποίο και παρουσίασαν -για καλή μας τύχη- ολόκληρο. Η συναυλία λόγω τεχνικών προβλημάτων καθυστέρησε λιγάκι να ξεκινήσει και δεν ξέρω αν φταίει το Academy γι'αυτό, αλλά το ίδιο έγινε και τις προάλλες. Εν πάση περιπτώσει, στο τέλος φύγαμε όλοι ευχαριστημένοι και αυτό είναι που μετράει περισσότερο από όλα.
Τη συναυλία άνοιξαν οι Caelestia, δικά μας παιδιά που μάλιστα πρόσφατα σχετικά κυκλοφόρησαν το πολύ καλό δεύτερο άλμπουμ τους ''Τhanatopsis''. Όντας μέσα κατά την ώρα του soundcheck, έβλεπα ότι τα παιδιά αντιμετώπιζαν ήδη πολλά προβλήματα και γι'αυτό άργησε λιγάκι να ξεκινήσει η συναυλία. Η μπάντα ήταν στο μεταίχμιο του να ακυρώσει την εμφάνιση της αλλά επέλεξε τελικά να παίξει έστω και υπό πολύ αντίξοες συνθήκες. Ο ήχος των Caelestia είναι πολύ γεμάτος και απαιτητικός στο άκουσμα του, με πολύ έντονο το συμφωνικό στοιχείο και τις πολλαπλές αλλαγές στα κομμάτια, οπότε με βάση τον κακό ήχο που είχαν συν τα προαναφερθέντα τεχνικά προβλήματα, δε μπόρεσαν δυστυχώς να αποδώσουν σύμφωνα με τις πραγματικές τους δυνατότητες.
Κι ενώ η Δήμητρα στα φωνητικά ακουγόταν έστω λίγο, ο Νίκος με την πολύ καλή βαθιά κάφρικη φωνή του ακούστηκε ελάχιστα ως καθόλου, ενώ γενικότερα ο μόνος που είχε ένα ήχο της προκοπής από το συγκρότημα ήταν ο φοβερός τεχνικός ντράμερ τους, που έμοιαζε σαν να παλεύει μόνος του να σώσει ότι δε σωζόταν, χωρίς να έχουν ευθύνη τα υπόλοιπα μέλη που προσπαθούσαν για το καλύτερο. Άτυχη βραδιά για τα παιδιά, είναι από τις περιπτώσεις που δε θες να σου τύχουν και μάλιστα σε τέτοια μεγάλη ευκαιρία, καλό είναι να μην τους πάρει από κάτω και να επιστρέψουν δριμύτεροι το συντομότερο.
Δε θα κρύψω ότι οι Tribulation ήταν ο λόγος που είχα αναμονή για τη συγκεκριμένη
συναυλία, κυρίως γιατί είχα δεί τους Insomnium παλιότερα. Οι Σουηδοί παιχταράδες ανεβαίνουν στη σκηνή με τα πράσινα φώτα να χτυπάνε πάνω στο διακριτικό τους corpsepaint και με το ''Lady Death'' να κάνει την αρχή, για τα επόμενα 53' αποτέλεσαν ένα από τα ομορφότερα θεάματα και καλύτερα συγκροτήματα που έχουμε δει στη χώρα, σίγουρα τα τελευταία χρόνια, για να μην πω γενικώς όσον αφορά την Ελληνική συναυλιακή πραγματικότητα. Απίστευτα αβίαστοι και με αέρα πολύ πολύ μεγάλης μπάντας, πετάνε μία-μία τις κομματάρες τους με καταπληκτικό ήχο, αφήνοντας το κοινό εμβρόντητο να τους παρακολουθεί με απορία για το πως στο καλό εξελίχθηκαν έτσι. Δεν ξέρω αν έχουν το κοκκαλάκι της νυχτερίδας -λόγω της μασκώτ τους- αλλά οι τύποι ήταν τόσο αέρινοι, τόσο πανέτοιμοι σαν από καιρό να εκμεταλλευτούν το ντόρο γύρω από το όνομα τους, που δεν άφησαν το παραμικρό περιθώριο αμφισβήτησης για την υπέροχη αισθητική τους και φυσικά το άψογο παίξιμο τους, το οποίο αναπαράγουν ακόμα καλύτερα απ'ότι στα άλμπουμ τους, και όσοι έχουν λιώσει τα άλμπουμ τους ξέρουν ότι αυτό είναι κάτι πολύ δύσκολο και ξεχωριστό σαν άκουσμα.
Σαν επιμεταλλωμένοι Fields Of The Nephilim, The Mission και σαν Killing Joke των μέσων της δεκαετίας του '80, όταν άρχιζαν να έχουν εμπορική επιτυχία, οι Tribulation είναι το ιδανικό άκουσμα που μπορείς να βάλεις σε ένα γκοθά η νταρκγουειβά και να τον κάνεις μεταλλά στη στιγμή. Το πως έχουν πάρει όλο αυτό το συναίσθημα και το έχουν φέρει στα μέτρα τους, χωρίς καν να παίζουν riff αλλά να βασίζονται στην ατμόσφαιρα, είναι πρωτοφανές. Οπότε είτε παίζουν ύμνους σαν το ''Melancholia'', είτε εκπλήξεις σαν το ''Ultra Silvam'', είτε το υπέροχο νέο ''Nightbound'', είτε κλείνουν με το θανατηφόρο δίδυμο των ''The Lament'' και ''Strange Gateways Beckon'' που ανοίγουν τα δύο τελευταία τους άλμπουμ, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Καθολική αποδοχή από ένα κοινό που έχει μπουχτίσει να βλέπει τα ίδια και τα ίδια και σαν να λυτρώθηκε για επαναλήψεις ετών, τους προσφέρει ένα ζεστότατο χειροκρότημα που μας προσφέρει έξτρα κομμάτι για το τέλος, το ''The Motherhood Of God''. Ατραξιόν το δίχως άλλο ο Jonathan Hultén ο οποίος χόρευε στην κυριολεξία και έμοιαζε με μαυροντυμένο άγγελο που πετάει επί σκηνής, παρουσία που δύσκολα μπορούσε κανείς να πάρει τα μάτια του από πάνω του.
Εκπληκτικοί όλοι τους, φοβερή και ζωντανά η φωνή του Johannes Andersson και το παίξιμο του έτερου κιθαρίστα Adam Zaars, ενώ ο νέος ντράμερ Oscar Leander τους έχει κάνει απροσπέλαστους. Οι Tribulation είναι από τα next big things όλου του μεταλλικού ήχου, και το καλύτερο όλων είναι ότι δεν κουβαλάνε το παραμικρό μεταλλικό κλισέ πάνω τους, μπορούμε να βασιζόμαστε πάνω τους σε συνεχείς αλλαγές με σούπερ αισθητική και κυρίως...όχι τα ίδια και τα ίδια που έχουμε ακούσει τόσα χρόνια! Η απαίτηση του κοινού και η επιθυμία των ίδιων μετά από όσα είδαν και με τη χαρά τους από την ανταπόκριση του κοινού, λογικά θα τους οδηγήσουν στη χώρα μας συντομότερα του αναμενόμενου. Και πιστέψτε με στην περίπτωση τους αξίζει η επανάληψη, κατά προτίμηση με πληρέστερο σετ και αρκετά μεγαλύτερη διάρκεια. Το πόσο τυχεροί είμαστε που το βιώσαμε όλο αυτό θα φανεί μετά από χρόνια όταν και θα έχουν γίνει πραγματικά τεράστιοι, όπως τους αξίζει δηλαδή. Από τη στιγμή που κάνανε όνομα οι εμπορικοί Amon Amarth, Arch Enemy, Opeth των τελευταίων πολλών σιχαμένων δίσκων έκαστος, δε βλέπω το λόγο που μπάντα με την τόλμη και το σταρχιδισμό στις τάσεις σαν τους Tribulation δε θα λάβει αυτό που αρμόζει στην περίσταση.
Υπό συνθήκες όποια μπάντα έβγαινε να παίξει μετά από αυτό που είδαμε θα ήταν καταδικασμένη στη σύγκριση και την απάθεια του κοινού. Όχι όμως οι υπέροχοι Φινλανδοί Insomnium, συγκρότημα επίσης στην καλύτερη του κατάσταση και που ο έβδομος δίσκος τους έμελλε να είναι και ο καλύτερος τους. Όπως προείπα, το ''Winter's Gate'' παίχτηκε ολόκληρο, θέλεις πολλά κιλά καρύδια για να βγεις να παίξεις ένα 40λεπτο κομμάτι το οποίο είναι γεμάτο αλλαγές και συγκινήσεις, όχι όμως απλά βγαίνουν και παίρνουν τον κόσμο με το μέρος τους εξ'αρχής, όχι απλά ο ήχος από σούπερ γίνεται σούπερ ντούπερ στη συνέχεια, αλλά οι κιθάρες τους σφυρίζουν υπέροχα, ο ντράμερ στην κυριολεξία ξεσκίζεται για τα επόμενα 80' χωρίς σταματημό και ο αρχηγός, μπασίστας/τραγουδιστής και άκρως συμπαθής Niilo Sevänen αποδίδει τα φωνητικά του με βάθος και όγκο. Το κοινό παραληρεί, είναι συγκινητικό να βλέπεις ότι έχουν απήχηση στη νέα γενιά, κάτι που έκανε εντύπωση σε ανθρώπους πολύ έμπειρους, οι οποίοι με ειλικρίνεια τόνισαν ότι ίσως και λόγω ηλικίας και διαφοράς φάσης, δεν γνώριζαν οτι κάνουν τόσο γκελ στον κόσμο, δίκαια πάντως και με εμφάνιση που δεν άφηνε την παραμικρή αμφιβολία για την κλάση τους.
Περίμενα ότι θα έβλεπα μία φοβερή εμφάνιση τους, όπως το 2012 που τους είδα σε φεστιβάλ του εξωτερικού, ξέχασα όμως το βασικό κανόνα που έχω ο ίδιος, ότι αν δείς μπάντα σε εξωτερικό χώρο και σπείρει, τότε μέσα σε κλειστό χώρο θα τα διαλύσει όλα. Έτσι λοιπόν το κουαρτέτο από το Joensuu και αφού έπαιξε όλο το νέο δίσκο, επιδίδεται στη συνέχεια σε φρενήρες και αψεγάδιαστο σετ που κάλυψε το μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας τους. Ο ήχος έγινε ακόμα πιό καθαρός και ογκώδης και αρχίζει το κρεσέντο ύμνων του παρελθόντος, είτε με πολύ παλιά κομμάτια, είτε με αρκετά από το προηγούμενο άλμπουμ ''Shadows Of The Dying Sun'' το οποίο τιμήθηκε με 4 κομμάτια. Μπάσιμο εκ νέου λοιπόν με το ''The Primeval Dark'' και με το ΥΠΕΡΟΧΟ ''While We Sleep'', η κολλητική μελωδία του οποίου γεμίζει χαρά τον κόσμο. Κόσμος που μάλλον ήταν γύρω στα 600 άτομα, όχι πολλοί, όχι λίγοι. Για τη συνέχεια το ''Mortal Share'' εκπροσωπεί το ''Αbove The Weeping World'' και το ''Down With The Sun'' το ''Across The Dark'', ένα κομμάτι μόλις για κάθε άλμπουμ αλλά τι κομμάτι... Η μπάντα κεντάει, ειδικά οι δύο κιθαρίστες (εκ των οποίων o ένας ήταν ο Jani Liimatainen των Sonata Arctica στη θέση του Ville Friman) πειράζουν ο ένας τον άλλο συνεχώς, ενώ φορούσαν όλοι ένα κοινό μπλουζάκι που έγραφε CAUTION και είχε ένα τύπο που δίνει κλωτσιά σε έναν άλλο, μάλλον θα το δείτε από φωτογραφίες όπως κι εγώ περί του λεπτομερούς.
''Weather The Storm'' για τη συνέχεια, ένα κομμάτι στο οποίο κανονικά συμμετέχει ο Mikael Stanne των Dark Tranquillity, πάντα θεωρούσα ότι οι Insomnium ήταν τα μικρότερα ετεροθαλή αδέρφια των μεγάλων Σουηδών, απλά χθες επιβεβαιώθηκα πανηγυρικά. Το ''Ephemeral'' απλά αποτελεί το τελειωτικό χτύπημα για τους οπαδούς, με τα ''The Promethean Song'' και ''Only One Who Waits'' να τα παρακολουθούν οι περισσότεροι αποσβολωμένοι και με έντονη την παραδοχή ότι μάλλον δεν περίμεναν τέτοια εμφάνιση από το Φινλανδικό κουαρτέτο. Δυστυχώς όλα τα καλά έχουν ένα τέλος, γεμάτη εμφάνιση συνολικά, αν και κράτησε μόλις 80', τα οποία όμως ήταν χορταστικότατα και γεμάτα ενέργεια. Δεν σταμάτησαν μάλιστα να κοπανιούνται οι τρείς έγχορδοι, απόλαυση πραγματική να βλέπεις κεφάλια και μαλλιά πάνω-κάτω και να μην στέκονται σαν αγαλματάκια όπως διάφοροι κάφροι που αποκαλούν τέτοιες μπάντες φλώρους, αδερφές και όλα τα συναφή (και δεν παίζουν και πάνω από 60-70', κι αυτά με το ζόρι). Πιστεύω ότι ακόμα κι αν κάποιοι ήρθαν κυρίως λόγω της μίας από τις δύο μπάντες, όποια κι αν ήταν αυτή, σίγουρα θα εκτίμησαν κατά πολύ και το άλλο συγκρότημα, εκτός αν υπήρξαν φελλοί που έφυγαν μετά τους Tribulation ή ήρθαν μόνο όταν ξεκίνησαν οι Insomnium. Ένα από τα καλύτερα πακέτα που ήρθαν ποτέ στη χώρα, ας ελπίσουμε σε ανάλογα θεάματα και με νέες μπάντες ή έστω μπάντες που δεν έχουμε δει και έχουν πραγματικά κάτι ουσιώδες να πουν επί σκηνής.
Για το RockOverdose,
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες: Iωάννης Λιβανός
Comments
