Όνειρο ζωής που πραγματοποιήθηκε και με άφησε απόλυτα χαρούμενο και ικανοποιημένο η εμφάνιση των ΜΕΓΑΛΩΝ Metal Church στην Ελλάδα, για πρώτη φορά μετά από 23 χρόνια. Η δική μου γενιά μπορεί να μην τους πρόλαβε, αλλά το παρόν έδωσαν και άνθρωποι που τους είχανε δεί τότε, δε γνωρίζω αν αυτό που είδαν το 1994 ήταν ΤΟΣΟ γαμηστερό όσο αυτό που είδαμε εν έτει 2017, αλλά μπορώ με μεγάλη βεβαιότητα να μιλήσω για κατάθεση ψυχής και εμφάνιση που ξεπέρασε οποιαδήποτε προσδοκία μπορεί να υπήρχε. Ας το παραδεχτούμε, οι της γενιάς μου ειδικά ποτέ δεν περίμεναν να δούν τους μεγάλους Αμερικάνους από το Seattle. Πόσο μάλλον με τον υπέρτατο, τον ασύγκριτο, τον ''δεν παλέυεται από αντίπαλο'' Mike Howe, έναν άνθρωπο-επιτομή της ερμηνείας της λέξης τραγουδιστής, ένας frontman που ζεί κι αναπνέει για να βρίσκεται πάνω στο συναυλιακό σανίδι και το ζεί στο έπακρο σε κάθε του δευτερόλεπτο, πάλλεται ολόκληρος, χορεύει ακόμα κι όταν το υπόλοιπο συγκρότημα δεν παίζει, χοροπηδάει σαν μικρό παιδί πειράζοντας τα υπόλοιπα μέλη, με τον Kurdt Vanderhoof, ιδρυτή και αρχηγό του συγκροτήματος να χαμογελάει τόσο από το πρώτο δευτερόλεπτο της συναυλίας και να κοιτάει το κοινό αποχαυνωμένος, σαν πραγματικά να μην πιστεύει που ήρθε και πόσο δυνατά ακούγεται το ''METAL CHURCH'' σύνθημα από 300 άτομα που μοιάζουν με 3.000.
Η βραδιά άνοιξε με τους ικανότατους και άκρως ξεχωριστούς Solitary Sabred από την αδερφή Μεγαλόνησο Κύπρο. Οι κουμπάροι μας από τα πρώτα δευτερόλεπτα φροντίζουν να κάνουν σαφές ότι ζουν και αναπνέουν για το μεταλλικό ήχο που παίχτηκε και ευδοκίμησε στα '80s. Καταπληκτικό δέσιμο επί σκηνής για το κουιντέτο, πολύ καλός και ογκώδης ήχος, ενώ ο τραγουδιστής έχει φωνάρα-καμπάνα, φωνάρα που σου τρυπάει τα αυτιά και είναι ο οδηγός της μπάντας για τα επόμενα 45' που κρατάει η εμφάνιση τους. Καθαρά αντικειμενικά η εμφάνιση ήταν σούπερ, δε μπορώ να βρώ κάποιο ψεγάδι επ'αυτής, επικά ριφφς συνοδευόμενα από πομπώδη τύμπανα και η φωνή-καμπάνα που είπαμε να σαλπίζει το σύνθημα της εφόδου για την επιβεβαίωση του θριάμβου του μετάλλου ανά τον κόσμο. Όσον αφορά εμένα προσωπικά και διαχωρίζω τον εαυτό μου για να γίνω πιό σαφής, ενώ ποτέ των ποτών δε θα βάλω να ακούσω κάτι αντίστοιχο γιατί είναι τόσο old-school που δεν το παλεύω για πολύ ώρα, δε μπορώ να μην τους βγάλω το καπέλο για τον τρόπο που παίζουν. Εγώ απλά δε θα βάλω κάτι το αντίστοιχο, στην πιό '80s φάση μου προτιμώ βαρύτερες εκφράσεις, από την άλλη δε γίνεται να μην υποκλιθείς στο πόσο αγαπάνε αυτό τον ήχο και πόσο ειλικρινές είναι αυτό που κάνουν. Μοναδικό που θα μπορούσε να λείπει αλλά είναι κοινό γνώρισμα των Κυπρίων από παλιά, η αναφορά στα κομμάτια και οι προλογισμοί αυτών στην Αγγλική γλώσσα, αλλά πάντα οι κουμπάροι γενικά είχαν ερωτική σχέση και άκρως καλύτερη προφορά από μας τους καλαμαράδες επ'αυτού. Φοβερή εμφάνιση, μπράβο στα παλικάρια!
Για τη συνέχεια οι δικοί μας Desert Near The End, αναλαμβάνουν να δείξουν τι εστί λιωμένο μέταλλο στους θεατές. Συγκρότημα που παρακολούθησα 8 μήνες πριν, στην πρώτη μου ανταπόκριση για το Rock Overdose, με τους Flotsam And Jetsam, μόνο θετικά συναισθήματα προκαλούν. Αυτή τη φορά όμως τολμώ να πώ ότι αυτό που κατάφεραν ήταν αξιοθαύμαστο, καθώς βγήκανε να παίξουν με μία κιθάρα αντί για δύο, διότι ο έτερος κιθαρίστας Πάνος υπηρετεί τη μητέρα πατρίδα. Ο ήχος που έβγαλε μόνος του ο Θάνος είναι εκπληκτικός και τους αξίζουν συγχαρητήρια, χρειάζεται μαγκιά και τεχνογνωσία στο πως να μην χάνεις τον όγκο σου ενώ σου λείπει μέλος, πόσο μάλλον κιθαρίστας. Ο μπασίστας Άκης βοηθάει τον συνάδελφο του να χτίσουν τείχη από ριφφ παίζοντας σαν ρυθμικός κιθαρίστας και ο Γιώργος στα τύμπανα βαράει καλπάζοντας πάνω στα ριφφ, όλοι μαζί χρωματίζουν με την παλέτα τους το τοπίο στο οποίο τα φωνητικά του Αλέξανδρου βάζουν την τελική πινελιά με άκρως πειστικό τρόπο. Πάθος που χτυπάει κόκκινο, σε τέτοιο βαθμό που μεγάλο μέρος του κοινού κοιτάει αποσβολωμένο γιατί δεν μπορεί να κατανοήσει το μέγεθος του όγκου τους. Τριπλές που πολύ θα θέλαμε να ακούμε στα τελευταία...αρκετά Iced Earth άλμπουμ, χωρίς τα τυρένια ρεφρέν που προσπαθεί αφιλότιμα ο φίλτατος κατά τ'άλλα Schaffer να μας πασάρει. Mουσική για κοπάνημα επί 45', δεν τους ένοιαξε καν η απάθεια μεγάλου μέρους του κοινού, βγήκαν, έσπειραν, βάλανε φωτιά στα μεταλλικά κλισέ και απέδειξαν σε μεγάλο μέρος του κοινού ότι true δεν αρκεί να αυτοαποκαλείσαι, αλλά πρέπει να το δείχνεις και με τα ακούσματα σου, αρκετό μέρος του κοινού για μένα έχει την ταμπέλα του false metal αν δεν τους άρεσε τέτοια εμφάνιση. Πάντα τέτοια, όταν απολυθεί κι ο Πάνος, θα γίνει χαμός!
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια όταν συναυλία ξεκινάει υπό τους ήχους του sample από το δεύτερο Terminator. Όταν ο νιούφης στη μπάντα αλλά παλιός στο κουρμπέτι γενικότερα Stet Howland δίνει τον τόνο και ακούγεται η Άγια ομοβροντία τυμπάνων του ''Fake Healer'', ξεχνάμε πως μας βάφτισε ο νονός μας, τα ''οοοοοοοο οοοοοοοοοοοο οοοοοοοοοο'' με το ρυθμό των τυμπάνων είναι ήδη αρκετά για να κάνουν τον Vanderhoof να χαζέψει από απορία και τα υπόλοιπα μέλη να παίρνουν το γαμηστερά χαιρέκακο υφάκι ''ψοφάω για αποθέωση''. Αυτό που ακολουθεί για μιάμιση περίπου ώρα, δεν το έχουν δεί στη ζωή τους ούτε στις αρένες που παίζανε ανοίγοντας για τους Metallica πάνω από 25 χρόνια πριν. Mike Howe βγαλμένος από το '89, σαν να μην πέρασε μία μέρα, σαν να γίνεσαι θεατής του ρητού ''κάποιοι γερνάνε, άλλοι απλά ωριμάζουν'', φτύνει στίχους και οκτάβες σαν να είμαστε ακόμα στην εφηβεία μας, ένας άνθρωπος που με την απόδοση του έδειξε πόσο πολύ έλειπε ανάμεσα μας, ήρθε για να μείνει όμως αυτή τη φορά, και χωρίς να έχει να αποδείξει κάτι, σκορπάει συγκίνηση στο κοινό, που μένει παγωτό στο άκουσμα του ''In Mourning'', η αγαπημένη Panter-ιά από το ''The Human Factor'', πραγματική έκπληξη η επιλογή στο σετ. Δηλαδή αν παίζουν αυτό τι άλλο έχει; ''Νeedle And Suture'' για να πάρουμε και δείγμα από το εξαιρετικό ''XI'', το καλύτερο τους άλμπουμ από το 1993 και μετά με μεγάλη ευκολία, όπου ακούγεται σούπερ ζωντανά, κολλώντας άψογα με τα παλιότερα.
Πρώτη μεγάλη κολούμπρα με το μπάσιμο του ''Start The Fire'', όχι γιατί δεν το περιμέναμε, αλλά γιατί βλέπεις τον παιχταρά να παίρνει την ερμηνεία του αθάνατου David Wayne και να την πηγαίνει πέντε κλικ πιό πάνω. Με απόλυτο σεβασμό στον εκκλιπώντα, ο Howe δίνει ρεσιτάλ έξτρα πώρωσης πάνω στο κομμάτι και επίσημα έχει προσκυνήσει κι ο τελευταίος αμφισβητίας μέσα στο Κύτταρο, ο Vanderhoof ρίχνει κλεφτές πούστικες ματιές στο εκστασιασμένο κοινό κι ενώ δεν μπορεί να κρύψει τη χαρά του, λες και καυλώνει από τη συμμετοχή του κόσμου, δίνει περίσσειο βάρος στο παίξιμο του. Κοπάνημα κι άγιος ο Θεός, ενώ το νέο ''Reset'' προετοιμάζει το έδαφος για άλλη μία όμορφη προσθήκη στο σετ, το κορυφαίο ''Gods Of Second Chance'', κομμάτι που πρόδιδε τότε εν έτει 1993 την εξέλιξη των Metal Church στο πανέμορφο ''Hanging In The Balance''. Καπάκια και χωρίς ανάσα, το κομμάτι που με έβαλε στον μαγικό κόσμο του συγκροτήματος κάπου το σωτήριο έτος '91, το ''Date With Poverty'', σαρκαστικό κι επίκαιρο ακόμα πιό πολύ απ'ότι τότε, με τον Howe να δίνει και πάλι ρέστα...Βounce a check, lie a bit, do without... Το όνειρο καλά κρατεί και το επίσης νέο ''No Tomorrow'' αποτελεί πρόπομπο για μία εκ των μεγαλύτερων στιγμών που έχουμε ζήσει σε συναυλία ποτέ, με τον Howe να λέει ''αυτό σίγουρα θα το ξέρετε''.
''Watch The Children Pray'' κυρίες και κύριοι, βλέπω και τα τσιμέντα να ραγίζουν γύρω μου, συγκίνηση και ταξίδι πίσω στις αναμνήσεις μας σε επιτάχυνση, ίσα για να μπούμε στη θέση μας και να κατανοήσουμε πως τέτοια κομμάτια μας όρισαν σαν ακροατές και ήταν αφορμή να θέσουμε σωστές βάσεις για τα χρόνια που ακολούθησαν, μεγαλείο σκέτο, όπως κι ο άνθρωπος που δεν βάζει κώλο κάτω και προτρέπει το κοινό να ακολουθήσει με τους στίχους. Απλά και μόνο για να συνέλθουμε κάπως, μπαίνει το ''No Friend Of Mine'' (που να το λέγαμε ότι θα ακούγαμε αυτά τα κομμάτια κάποτε...) το οποίο θα ακολουθηθεί από το ''Killing Your Time'' και με τον Howe να συστήνει τα μέλη του συγκροτήματος ενδιάμεσα, όταν έρχεται η ώρα να τον προλογίσει ο Vanderhoof, οι ιαχές ''Mike, Mike'' τρυπάνε το ταβάνι, με τον χαρισματικό frontman να υποκλίνεται και τον αρχηγό ακολούθως να κάνει την κίνηση ''σας προσκυνώ'' όταν φωνάζει το κοινό και το δικό του όνομα εξίσου δυνατά. Επιβράβευση μας σύμφωνα με τους δύο παλιούς, ένα κομμάτι που όποιος οπαδός Metal Church το ακούει, μεταφέρεται με συνοπτικές διαδικασίες πίσω στο '85 και απλά στέκεται προσοχή! ''Beyond The Black'', με το φαλτσαριστό σολίδι της αρχής να γίνεται ένα μαζί μας και το κοινό να ξεσπάει σε ακατάληπτες κραυγές οργασμικής πώρωσης, τόσο ώστε να οδηγήσει το συγκρότημα να αποχωρήσει από τη σκηνή ως θριαμβευτές.
Παίρνει ελάχιστα να συνειδητοποιήσουμε τι έχει συμβεί, καθώς ξαναβγαίνουν! Και βγαίνουν με το ''Badlands'' γαμώ το κέρατο, το ''Badlands'' αν έχεις το Θεό σου κι εσύ ρε Θεέ! Τι να πούμε γι'αυτό το κομμάτι που από το κλιπ του και μόνο ήρθαν πόσα άτομα στο μεταλλικό ήχο παλιότερα, τι να πούμε για τις ερμηνείες αυτού του παιχταρά που το μόνο που πρακτικά έχει αλλάξει πάνω του είναι το μαλλί του που δεν είναι μακρύ κι ότι τη θέση στο τρελλό του βλέμμα έχει πάρει ένα υπέροχο χαμόγελο σιγουριάς και αυτοπεποίθησης. Ο άνθρωπος μας παίζει στα δάχτυλα για την πλάκα του και μας εκτοξεύει το τελευταίο βέλος από τη φαρέτρα του συγκροτήματος, λέγοντας μας πριν ότι μετά τη συναυλία θα υπογράψουν και θα βγούν φωτογραφίες με όλους, μέχρι κι ο τελευταίος να φύγει χαρούμενος. Παλαμάκια, κραυγές, υπόκλιση, το να μη θεωρούν δεδομένη την συμπαράσταση του κόσμου και να την εξαίρουν με τέτοιο τρόπο, με κάνει να τους βάζω ακόμα ψηλότερα στη συνείδηση μου από ότι ήταν τόσα χρόνια. ''Τhe Human Factor'' από το ομότιτλο άλμπουμ, ο μεγάλος κερδισμένος της δισκογραφίας τους που εκπροσωπήθηκε με τρία κομμάτια, και τι κομμάτια! Το όνειρο τελειώνει με 14 κομμάτια και συνολικό αλισβερίσι επί σκηνής περί την μιάμιση ώρα. Μιάμιση ώρα που συνειδητοποιείς ότι οι Metal Church ΕΙΝΑΙ το heavy metal!
Έχοντας όσο γίνεται σώας τας φρένας μετά το χθεσινό κι επειδή η θέση μου στο να αποτυπωθεί το μέγεθος τέτοιας εμφάνισης οφείλει να είναι ακριβής, πιστεύω ότι οι περισσότεροι βιώσαμε μία από τις κορυφαίες συναυλίες της ζωής μας. Όχι επειδή τους αγαπάμε γι'αυτό που ήταν τόσα χρόνια, θα ήταν πολύ απλό! Τέτοια εμφάνιση όμως τη λες σεμινάριο, το λες σαν να πήρε ο δάσκαλος τον κακό μαθητή από το αυτί, τον σήκωσε τιμωρία, του είπε ''ξεστραβώσου και δες πως γίνεται'' και τον κάθισε ξανά στο θρανίο για να μάθει τα βασικά. Oι Rick Van Zandt και Steve Unger σε κιθάρα και μπάσο ήταν σούπερ, μπορεί εγώ και πολλοί να θέλαμε τον John Marshall και τον Duke Erickson αντίστοιχα επί σκηνής, αλλά οι τύποι ταιριάζουν γάντι στο συγκρότημα και είναι άδικο να μην τονιστεί η προσφορά τους. Ο Vanderhoof αν δεν ήταν τόσο άπλας θα έβαζε τα κλάματα από τη χαρά, αντίθετα πρέπει να είπε 100 φορές ευχαριστώ, το χάρηκε κι αυτός και όλοι σαν παιδάκια του νηπιαγωγείου που τρώνε την πρώτη τους τσίχλα παράνομα. Η αντιμετώπιση των Aμερικάνων προς το κοινό ήταν το κερασάκι στην τούρτα, άλλο να παίζεις διεκπεραιωτικά και να το κάνεις να φαίνεται σαν ξεπέτα, κι άλλο να διασκεδάζεις το ίδιο -αν όχι περισσότερο- με το κοινό σου σε κάθε δευτερόλεπτο. Οι φάτσες τους κατά τη διάρκεια και μετά τη συναυλία τα λέγανε όλα. Υποσχέθηκαν να ξανάρθουν, μακάρι για να έχουν ακόμα περισσότερο κόσμο. Κάνω ένα συνειρμό, σε 2 χρόνια κλείνουν 30 χρόνια από το ''Blessing In Disguise'', ελάτε, παίξτε το όλο και κάντε μας να επιχειρήσουμε ομαδικό χαρακίρι!
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΦΕΡΤΕ ΜΑΣ ΞΑΝΑ ΤΟΥΣ ARMORED SAINT!
Για το Rock Overdose,
Κείμενο: Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες: Γιάννης Λιβανός
Comments
