Πολλές φορές υπάρχουν καταστάσεις οι οποίες ξεχωρίζουν με το καλημέρα λόγω της διαφορετικότητας τους, ειδικά όταν μπορούν να ενταχθούν σε ένα κοινό πλαίσιο ή μία μεγαλύτερη μάζα άλλων κοινών καταστάσεων. Ή και ακόμα να μπορούν να σταθούν από μόνες τους δείχνοντας το δρόμο του πως πρέπει να γίνονται σωστά κάποια πράγματα. Δε θα μπορούσα να περιγράψω διαφορετικά την όλη κατάσταση με τους ΜΕΓΑΛΟΥΣ Sacred Reich, ένα συγκρότημα διαφορετικό σε κάθε του σκέψη και ανάσα, το οποίο με την ύπαρξη του έκανε τα πάντα ομορφότερα και άκρως πιο σωστά σκεπτόμενα στο μεταλλικό κόσμο.
Για να φτάσουμε στο σήμερα, όπου οι Sacred Reich συνεχίζουν την πορεία τους έχοντας περάσει μέσα από 4 δεκαετίες αλλαγών στη μουσική, έπρεπε τα πράγματα να μπουν σε μία σειρά. Το 1985 είναι η χρονιά δημιουργίας του συγκροτήματος, στο ηλιόλουστο Phoenix της Arizona. Πόλη στην οποία δε μπορεί να πει κανείς ότι ευδοκιμούσε το thrash όπως στο Bay Area ή και τη Νέα Υόρκη. Παρ'όλα αυτά, όπως είπαμε, οι ήρωες μας ήταν και σε αυτό διαφορετικοί και τα άτομα που σχηματίσανε την πρώτη σύνθεση ήταν ο μπασίστας/τραγουδιστής Phil Rind, οι κιθαρίστες Jason Rainey και Jeff Martinek και ο θηριώδης ντράμερ Greg Hall. Η πρώτη μεγάλη στιγμή φτάνει όταν την ερχόμενη χρονιά (1986) ηχογραφούν και κυκλοφορούν ανεξάρτητα το ιστορικό πλέον demo ''Draining You Of Life''.
To demo αυτό ηχογραφήθηκε στα Νestone Studios στην ιδιαίτερη πατρίδα τους, το Phoenix. H ιδιαιτερότητα του είναι ότι ναι μεν τραγούδησε κανονικά ο Phil Rind, ο οποίος όμως προοριζόταν να παίξει μόνο το μπάσο. Ένας τύπος ονόματι Dan Kelly ήταν ο υποτιθέμενος τραγουδιστής, αλλά δεν έκανε ποτέ τα φωνητικά διότι δεν μπόρεσε να πληρώσει το μερίδιο του για την ηχογράφηση στο στούντιο (όχι για να βλέπετε πως μία μαλακία της στιγμής μπορεί να αλλάξει διά παντός την ιστορία). Τελικά ο Rind τραγούδησε όντας ο στιχουργός, ενώ μετά την ηχογράφηση του demo, ο Jeff Martinek την έκανε με ελαφρά άλματα και στη θέση ήρθε ο αρχιπαιχταράς Wiley Arnett (εδώ κι αν έγινε η κίνηση-ματ όλης της καριέρας τους).
Μάλιστα με την έλευση του το demo είχε έξτρα προσθήκες, με πρώτο κομμάτι που ηχογραφήθηκε με την είσοδο του Wiley να είναι το ''Ignorance''. Η νέα έκδοση του demo ήταν αυτή που εστάλη στην Metal Blade, η οποία τους απέφερε δισκογραφικό συμβόλαιο και μία θέση στην συλλογή ''Metal Massacre VIII''. Oι Sacred Reich έτσι γίνανε το πρώτο thrash συγκρότημα που υπέγραψε με την εταιρεία του Brian Slagel (Άγιος άνθρωπος, άμα κόβει το μάτι σου...), ενώ γενικά το demo ήταν από τα πιο περιζήτητα της εποχής, με το συγκρότημα να αποκτά ήδη cult status πριν καν ηχογραφήσει το πρώτο του ολοκληρωμένο άλμπουμ.
Στις 13 Οκτωβρίου 1987 οι Sacred Reich πιάνουν τους πάντες στον ύπνο και με επιβλητικό τρόπο, (γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε) τους αφήνουν μαλάκες και με το στόμα ορθάνοιχτο. Με τον απλό, λιτό και πειθήνιο τίτλο ''Ignorance'', το συγκρότημα δημιούργησε ένα από τα κορυφαία άλμπουμ της μεταλλικής ιστορίας. Ένα άλμπουμ δημόσια κατακραυγή, ένα δριμύ ΚΑΤΗΓΟΡΩ προς την Αμερικάνικη κυβέρνηση, τα δεινά της κοινωνίας και μία γροθιά στο στομάχι/γονατιά στα αχαμνά κάθε βολεψάκια που θεωρεί τα πάντα στη ζωή δεδομένα. Το εναρκτήριο ''Death Squad'' είναι το κομμάτι που θα ονειρευόταν κάθε συγκρότημα να έχει για να ανοίγει δίσκο του, ψαρωτικό ξεκίνημα με larger than life ριφφάρα, η οποία δίνει θέση σε ένα από τα καλύτερα και πωρωτικότερα ξεσπάσματα όλων των εποχών.
Τα φωνητικά του Phil Rind φτύνουν κάθε στίχο με πρωτοφανή προκλητικότητα και απίστευτη έκφραση και άρθρωση, γίνεσαι ένα με το μίσος του για ότι πάει σκατά στον κωλόκοσμο που ζεις (30 χρόνια μετά ακόμα ακούγονται επίκαιροι οι κορυφαίοι στίχοι τους), ενώ και οι υπόλοιποι συνοδοιπόροι του κεντάνε. Ένας δίσκος 32μιση λεπτών που καθήλωσε τους πάντες, ένα στολίδι για όλη την έννοια του thrash και τελείως ρεαλιστικά, αν βάλουμε ένα άλμπουμ από κάθε συγκρότημα στη λίστα, δίσκος που αξίζει να είναι στο τοπ 10 όλων των εποχών για το είδος, χωρίς ίχνος αμφισβήτησης ή πιθανού debate επ'αυτού.
Φυσικά το βάθος και η φρενίτιδα που προκάλεσε ο δίσκος δεν αποτυπώνεται μόνο στο εκπληκτικό προαναφερθέν κομμάτι, από που να το πιάσεις και πού να το αφήσεις, με το ''Victim Of Demise'' να σε στέλνει με φόρα στον πλησιέστερο τοίχο και να μην ξεκολλάς ποτέ από τη σύγκρουση, το ομότιτλο υπέρτατο κομμάτι το οποίο γύρισαν και σε βίντεο τότε να δείχνει πόσο όμορφα ισορροπούσαν μεταξύ όγκου και ταχύτητας και το ανελέητο τρίο των ''Νο Βelievers'', ''Violent Solutions'' και ''Administrative Decisions'' να προκαλεί πανικό και να ανοίγει κύκλους στις συναυλίες τους με χαρακτηριστική ευκολία. Ο δίσκος αποθεώθηκε όπως ήταν λογικότατο από τους οπαδούς και από τον τύπο της εποχής. Πρακτικά έχουμε να κάνουμε με τον καλύτερο δίσκο του είδους που ξεπήδησε με το 2ο κύμα του thrash στην Αμερική, φανταστείτε μόνο να έβγαινε το άλμπουμ αυτό κάπου μεταξύ '85-'86 και σίγουρα θα είχαμε ασθενοφόρα να περιπολούν σε κάθε δυνατή ευκαιρία όπου παιζόταν ο δίσκος.
Σημειωτέον ότι ήταν τέτοια η επίδραση του δίσκου που ακόμα και ο ανέκαθεν παπάρας Kerry King των Slayer δήλωνε ότι είναι η επόμενη μεγάλη μπάντα, εντυπωσιασμένος από την ποιότητα του δίσκου, ενώ υπήρχε η φήμη ότι ο Greg Hall θα έπαιρνε τη θέση πίσω από τα τύμπανα των Slayer, αφού έφυγε ο Tony Scaglione των Whiplash το 1987, που είχε αντικαταστήσει τον Dave Lombardo, αλλά ο Κουβανός καταστροφέας πρόλαβε κι επέστρεψε και έμεινε απλά φήμη.
https://youtu.be/lOg4bDlZyAA
Η φόρα με την οποία ερχόντουσαν και η συναυλιακή τους ενέργεια μεγάλωναν συνεχώς το όνομα τους, ήταν καιρός να κρατηθεί το όνομα τους επίκαιρο. Κυκλοφορούν λοιπόν ένα promo με την κολοσσιαία διασκευή του ''War Pigs'' των Black Sabbath, είναι τόσο γ@μηστερή που παίζει μπουνιές με την αντίστοιχη των Faith No More για το ποια είναι καλύτερη, εγώ μετά από τόσα χρόνια ακόμα δε μπορώ να αποφασίσω. Σε λιγότερο από ένα χρόνο από το κλασσικό τους ντεμπούτο λοιπόν, οι Sacred Reich κυκλοφορούν το ΕΡ ''Surf Nicaragua'', το οποίο κατά παράξενο τρόπο (για ΕΡ πάντα) εκτοξεύει το όνομα τους στα ύψη και πλέον μιλάμε για καταξιωμένο συγκρότημα που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα πλέον από τους μεγάλους του είδους.
Το κλασσικό πλέον ομότιτλο κομμάτι που κλείνει εμβληματικά κάθε τους συναυλία, είναι βέβαιο ότι έχει στείλει στα μπαρ και στα νοσοκομεία πολύ κόσμο, με την ίδια συχνότητα και ευκολία. Ορκίζομαι σε ότι έχω ιερό, έχω δει πολλά στη ζωή μου από αντιδράσεις, αυτό που έγινε στη Γαλλία και το Hellfest το 2009 όταν το παίξανε με ποτήρια από μπύρες να ίπτανται παντού, κόσμο να κάνει crowd-surfing προς πάσα κατεύθυνση και κατά τη διάρκεια του να πηδάνε σαν βόμβες, δεν το έχω ξαναδεί. Και πως να μην αντιδρά έτσι ο κόσμος με αυτό το κομμάτι-ορισμό του πάρτυ, της χαράς της ζωής και του βρωμόξυλου ταυτόχρονα...
Φυσικά το εν λόγω ΕΡ εκτός του ομότιτλου κομματιού και της αρχιδιασκευάρας που αναφέραμε πριν, έχει και τα τιτάνια ''One Nation'' (ογκόλιθος που καταστρέφει τα πάντα με τη ριφφάρα του, δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να γίνει αντιληπτή η αξία του μέσω αυτού που θα γράψω, αλλά το έχει διασκευάσει και ο Max Cavalera με τους Soulfly, ενώ είναι γνωστές οι αδερφικές σχέσεις μεταξύ Sacred Reich - Sepultura), ενώ υπάρχει και το ιστορικό ''Draining You Of Life'' από το demo του '86, καταστροφικό σε κάθε του riff και δίκαση, ενώ στο ΕΡ υπάρχουν και 2 ζωντανές εκτελέσεις των ''Ιgnorance'' και ''Death Squad'', τα οποία προοριζόταν να μπούν μόνο στην έκδοση του cd, αλλά από ιστορικό λάθος στην τύπωση, εμφανίστηκαν σε όλες τις εκδόσεις (μόνο όταν είναι να κάνω αφιέρωμα εγώ εμφανίζονται όλοι αυτοί οι γιωτάδες του παρελθόντος μπροστά μου; ή ήταν επιδημία και απλά τυχαίνει και πέφτω εγώ στις περιπτωσάρες;)...
H επιτυχία του ΕΡ τους βγάζει σε εκτεταμένη περιοδεία με τους επίσης ήρωες Atrophy και Forbidden (φανταστείτε λίγο το συνδυασμό του πακέτου εν έτει '88, Atrophy στο ''Socialized Hate'', Forbidden στο ''Forbidden Evil'' και οι Sacred Reich στο ''Surf Nicaragua'', όποιος τους είδε και είναι ζωντανός, είναι απλά φλώρος). Στη συνέχεια γίνονται μέρος του Rock Legends στο πλευρό των μεγάλων Motörhead, όπου και αλωνίζουν τα κλαμπ στην Ευρώπη και ο θρίαμβος δεν έχει τελειωμό για το συγκρότημα. Το ΕΡ πάντως κυκλοφόρησε σε ένα γ@μάτο picture disc τον Φλεβάρη του 1989.
Λόγω των φοβερών τους εμφανίσεων, κυκλοφορεί κι ένα live EP με τίτλο ''Αlive At The Dynamo'', ηχογραφημένο στις 15 του Μάη στο φημισμένο Ολλανδικό φεστιβάλ, κυκλοφορεί την 1η του Αυγούστου του 1989 (ήταν λίγο της μόδας να το κάνουν αυτό οι μπάντες τότε, το κάνανε οι Forbidden, oι Exodus, οι Evildead, οι Death Angel και πολλοί άλλοι, αποτύπωναν την ενέργεια των συναυλιών τους σε ζωντανές ηχογραφήσεις, οι οποίες όμως πουλούσαν λόγω της κάψας του κόσμου για νέες κυκλοφορίες). Το 1990 αποδεικνύεται η σημαντικότερη χρονιά της ιστορίας τους, καθώς ήταν έτοιμοι να κάνουν το μεγάλο βήμα (και) εμπορικά με την κυκλοφορία του 2ου δίσκου τους. Μπορεί το συγκρότημα να είχε κάθε χρόνο μία κυκλοφορία, αλλά από το ''Ignorance'' είχαν μεσολαβήσει ήδη 2μιση χρονάκια και οι προσδοκίες ήταν τεράστιες. Το ''Τhe American Way'' κυκλοφορεί στις 15 του Μάη του 1990 και εκτοξεύει τη δημοτικότητα του συγκροτήματος όσο ποτέ άλλοτε.
Ο δίσκος χαρακτηρίζεται από αρκετά βαρύτερο παίξιμο σε όχι τόσο φρενήρεις ταχύτητες όπως ο προκάτοχος του, γεγονός που τους έκανε να χάσουν αρκετούς σκληροπυρηνικούς οπαδούς που δεν συγχώρησαν αυτή την αλλαγή, από την άλλη κέρδισαν ακόμα περισσότερους οπαδούς, ακόμα και μη thrashers. Ξεκάθαρη συνθετική ωριμότητα, 8 πολύ ξεχωριστά κομμάτια με συνολική διάρκεια λιγότερη από 36' και σίγουρα πολλά από τα πλέον αξιομνημόνευτα riff και σημεία στο μεταλλικό ήχο.
Το ομότιτλο κομμάτι έγινε ένα πολύ όμορφο βίντεο, δείχνει την ογκώδη και σχετικά mid-tempo κατεύθυνση που είχαν πάρει, με τις ρίζες τους όμως να μην ξεχνιούνται και να προσφέρουν και thrash δυναμίτες όπως το ''I Don't Know'' και το ''The Way It Is'', ενώ οι λοιπές κομματάρες του δίσκου είναι τόσο ξεχωριστές που όλο και κάποιος θα έχει συνδέσει τα νιάτα του ή κάποιες αναμνήσεις τέλος πάντων με οποιοδήποτε εξ'αυτών. Από το ''Love...Hate'' που ανοίγει το δίσκο και αποθεώνεις τους πικρόχολους στίχους του, και από το φονικό δίδυμο των ρυθμικών 6λεπτων γιγάντων ''Crimes Against Humanity'' και ''State Of Emergency'' που σου προσφέρουν απίστευτο groove και riff να διαδέχονται το ένα το άλλο, στην funk σχιζοφρενική προσέγγιση του τελειωτικού ''31 Flavors'' που για άλλες μπάντες θα ήταν κίνηση αυτοκτονίας, αυτοί όμως δε μάσησαν και βάλανε ένα χαβαλετζίδικο κομμάτι να κλείσει τον πιο ώριμο δίσκο της καριέρας τους.
Τελευταίο αλλά άκρως χαρακτηριστικό αφήνω το ΕΠΟΣ ''Who's To Blame'', το οποίο κατάφερε να γίνει το πλέον αναγνωρίσιμο κομμάτι της καριέρας του, σε σημείο να ακούει κάποιος Sacred Reich και να είναι το πρώτο που του έρχεται στο νου, αναλογιζόμενοι τι προηγήθηκε, το λες και επίτευγμα. Όποιος δεν έχει φίλο Γιάννη και δεν του έχει τραγουδήσει έστω μία φορά για πλάκα τη γραμμή ''Johnny can you hear me?'', ή είναι ψεύτης, ή δεν έχει φαντασία (και καρδιά).
Η επιτυχία του δίσκου τεράστια, το όνομα τους μεγάλωσε όσο ποτέ, στην ουσία το ''The American Way'' αποτέλεσε (δυστυχώς) έναν από τους τελευταίους μεγάλους thrash δίσκους ακριβώς τη στιγμή που το είδος άρχισε να αργοπεθαίνει. Όλες οι μπάντες του είδους άρχισαν να γκρουβάρουν, απόρροια της έξαρσης του φαινόμενου Pantera εκείνη την εποχή, έτσι και οι Sacred Reich δεν αποτέλεσαν εξαίρεση. Περί του δίσκου πάντως, ο Phil Rind δήλωνε ''Προσπαθήσαμε να επεκτείνουμε τους ορίζοντες μας μουσικά, χωρίς να ξεχάσουμε τις ρίζες μας. Κάποιοι οπαδοί θα εκτιμήσουν τις αλλαγές, άλλοι ας πούμε ότι θα ήταν ευχαριστημένοι με ένα δεύτερο Ignorance''. Δεν είχε και μεγάλο άδικο, αλλά ο δίσκος μπήκε στο νούμερο 153 του Billboard, διόλου ευκαταφρόνητο για μία μπάντα από το Phoenix που είχε να βγάλει δίσκο σχεδόν 3 χρόνια.
Επόμενο βήμα τους ήταν η κυκλοφορία του ΕΡ ''A Question'' τον Ιούλιο του 1991, κι ενώ είχαν μεταπηδήσει από τη Metal Blade στην Hollywood Records, με το ΕΡ να περιέχει το ομότιτλο κομμάτι, μία φοβερή διασκευή του ''Let's Have A War'' των Fear και το ''Who's To Blame''. Σήμερα θεωρείται φοβερά συλλεκτικό κομμάτι, όποιος το έχει στην κατοχή του μπορεί να αισθάνεται πολύ τυχερός. Ήταν η τελευταία φορά που συνεργάστηκαν με τον Bill Metoyer, που τους συντρόφευε στις παραγωγές από την εποχή του ''Ignorance'', ένας άνθρωπος που είχε δουλέψει και στα πρώτα άλμπουμ των Slayer, συμβάλλοντας κατά πολύ στον ήχο τους (όπως και σ'αυτόν των Sacred Reich φυσικά).
Η συνέχεια βρίσκει τους Sacred Reich με αλλαγή στον ήχο, ριζική σε όλα τα επίπεδα, με αποτέλεσμα να κατακριθούν ακόμα κι από όσους τους στήριξαν στην αλλαγή για το ''The American Way''. Το ''Independent'' κυκλοφόρησε στις 23 Φεβρουαρίου του 1993, το thrash πλέον δυστυχώς είχε γίνει μη επίκαιρο και μη εμπνευσμένο εν πολλοίς, όλοι στράφηκαν στο να βαρύνουν τον ήχο τους, έτσι και οι Sacred Reich ρίχνουν κι άλλο τις ταχύτητες και τονίζουν τον όγκο και τη γκρούβα τους. Το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος που ναί μεν είναι πολύ ενεργητικός και βγάζει φρεσκάδα, αλλά σε καμία περίπτωση δε μπορούσε να χωρέσει στα παπούτσια των δύο τεράστιων προκατόχων του. Το κλιπ για το ομότιτλο κομμάτι που ήταν πολύ όμορφο δε μπορούσε να σώσει τα προσχήματα, ούτε κάποια φοβερά κομμάτια όπως τα ''Free'', ''Crawling'' και "Pressure'' κατάφεραν να αντιστρέψουν το κλίμα. Ο δίσκος έφαγε μαύρο από τους οπαδούς και μέχρι σήμερα χαρακτηρίζεται ως η λιγότερο εμπνευσμένη τους στιγμή.
Βέβαια αν εγώ τώρα πω ότι άλλοι θα σκότωναν για δίσκο όπως το ''Independent'' θα είμαι μειοψηφία, αλλά μακάρι όλοι οι ανεπαρκείς δίσκοι να ήταν σαν αυτόν. Στην παραγωγή του δίσκου για πρώτη φορά βρίσκουμε τον David Jerden, ο οποίος έχει κάνει φοβερή δουλειά και τους έχει βγάλει ένα πολύ ξυραφένιο και δυνατό ήχο, ο οποίος τους ταίριαξε πολύ, το σύνολο όμως των κομματιών δεν δικαίωσε την προσπάθεια, ήταν και η μεγάλη του σχετικά διάρκεια (48' περίπου) που κούραζε, το παιχνίδι είχε χαθεί πριν αρχίσει.
Στο δίσκο λάμπει πάντως με την παρουσία του ο Dave McClain στα τύμπανα, προερχόμενος από τους θεούς S.A. Slayer (πλάι στον Ron Jarzombek) ο οποίος αντικατέστησε των Greg Hall την τελευταία στιγμή πριν βγούν σε περιοδεία, κι όπως είπε κι ο Phil Rind σε πρόσφατη συνέντευξη μας, τους έσωσε τον κώλο. Ο δίσκος είχε βγει σε συνεργασία της Hollywood Records με την Metal Blade, αλλά πάτωσε εμπορικά και έτσι το συγκρότημα εκδιώχθηκε από την Hollywood και υπέγραψε ξανά αποκλειστικά με την Metal Blade. Για να είμαστε δίκαιοι, μαγκιά του Slagel που παρά την κακή φάση που περνούσαν, δεν τους εγκατέλειψε, ίσως και σεβόμενος τα όσα είχαν προσφέρει και οι ίδιοι στην εταιρεία του με τα 2 πρώτα άλμπουμ. Τους πήρε 3 χρόνια να ενώσουν τα κομμάτια τους και να κυκλοφορήσουν τον μέχρι σήμερα 4ο και εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, τελευταίο δίσκο της καριέρας τους.
Στις 27 Φεβρουαρίου του 1996, κυκλοφορεί το ''Heal'', το οποίο πραγματικά γιατρεύει ως ένα σημείο τις πληγές και των ίδιων αλλά και των οπαδών τους, οι οποίοι υποδέχτηκαν τον δίσκο με πολύ μεγαλύτερη θέρμη από το ''Independent''. Η συνταγή της επιτυχίας επέβαλλε να συνεργαστούν εκ νέου με τον Bill Metoyer στην παραγωγή, ενώ και η μικρή διάρκεια του άλμπουμ (33') έδειξε ότι ομάδα και συνταγή που κερδίζει, δεν πρέπει να αλλάζει για κανένα λόγο, έτσι το ''Heal'' έμεινε στους οπαδούς με ευχάριστες αναμνήσεις.
Ο δίσκος ανοίγει και κλείνει καταπληκτικά με τις βόμβες ''Blue Suit, Brown Shirt'' και ''The Power Of The Written Word'' αντίστοιχα, δυναμίτες που διαρκούν 2μιση λεπτά και δεν κουράζουν πολύ το θέμα, ενώ ο McClain διαλύει το σετ του χτυπώντας τα πάντα με απίστευτη δύναμη. Υπάρχουν και γκρουβάτες στιγμές όπως το ομότιτλο κομμάτι, το ''Low'' που γυρίστηκε σε βίντεο (άκυρο κομμάτι για βίντεο, αλλά όμορφο γενικά) και το ''Seen Through My Eyes'' να ξεχωρίζουν μεταξύ ίσων, ενώ έχουμε και 2 πολύ όμορφες διασκευές, μία στο ''Who Do You Want To Be?'' των Oingo Boingo και μία που εμφανίστηκε μόνο στην περιορισμένη έκδοση, το ''Beef Bologna'' των Fear. O δίσκος γενικά είναι αρκετά πιο up-tempo και ενεργητικός από το ''Independent'' και έσωσε εν πολλοίς τα προσχήματα της καθόδου που είχαν αρχίσει να παίρνουν σαν συγκρότημα.
Δυστυχώς όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, έτσι τέλειωσε και η θητεία του παιχταρά Dave McClain στο συγκρότημα, καθώς στη συνέχεια αποδέχτηκε την πρόταση των Machine Head, και 20 χρόνια μετά συνεχίζει να καταστρέφει τα τύμπανα τους με απόλυτη επιτυχία. Να σημειώσω ότι ήμουν τόσο κωλόφαρδος να τον δω να παίζει μαζί τους στη Γαλλία τα ''Independent'', ''Blue Suit, Brown Shirt'' και ''The Power Of The Written Word'', όταν τον κάλεσαν επί σκηνής, παίζοντας στο καπάκι από τους Machine Head. Ο άνθρωπος έπαιξε 10' μαζί τους και κόντεψε να ρίξει το drum set από τη βάση του, ακόμα κουνιέται όλη η Γαλλία συθέμελα με το παίξιμο του.
Χωρίς να πτοηθεί το συγκρότημα, είδε τον παλιόφιλο Greg Hall να επιστρέφει στο συγκρότημα και να παίρνει τη θέση του πίσω από τα τύμπανα. Σημειωτέον ότι κάποτε είχε ειπωθεί ότι αν κάποιος από τους τέσσερις έφευγε, το συγκρότημα θα διαλυόταν...Γκουχ γκουχ...Ας συνεχίσω χωρίς κακίες, δεν αρμόζουν στην περίσταση. Επόμενο βήμα τους ήταν να αποτυπώσουν την ενέργεια από την περιοδεία του ''Heal'', έτσι είχαμε την κυκλοφορία του ζωντανού δίσκου ''Still Ignorant (1987-1997)'' στις 11 Νοεμβρίου του 1997, με ένα πολύ καλό σετ και το συγκρότημα να δείχνει σε κέφια. Αυτό όμως που υποτίθεται ότι ήταν το διάστημα που θα ηχογραφούσαν τον 5ο δίσκο τους, έμελλε να είναι το διάστημα που δε μπόρεσαν να γεφυρώσουν τις μεταξύ τους διαφορές, κι έτσι αιφνιδίως μέσα στο 2000, η μπάντα διαλύει προς απογοήτευση όλων, δεν είχαν αφήσει σημάδια που να έδειχναν κάτι αντίστοιχο, αν και όσοι έβλεπαν μακριά το είχαν προβλέψει ότι θα γινόταν αργά ή γρήγορα μια και το ενδιαφέρον για τη μπάντα σε σχέση με τις πρώτες τις ημέρες, είχε ατονήσει πολύ.
Πέρασαν περίπου 6 χρόνια και κάπου το 2006 ανακοίνωσαν ότι ήταν ξανά ενεργοί κι ότι θα συνέχιζαν ως αποκλειστικά ζωντανό συγκρότημα. Στο σημείο αυτό οφείλω να τους βγάλω το καπέλο σαν οπαδός, καθώς δεν αναλώθηκαν σε νέες κυκλοφορίες, ίσως ξέροντας ότι δε μπορούν να βγάλουν το παλιό συναίσθημα, κι απλά προσφέρουν στο κοινό τα κομμάτια που αρέσουν από το παρελθόν.
Οι Sacred Reich οι οποίοι επισκέφτηκαν τη χώρα μας για πρώτη φορά το 1990 στην περιοδεία του ''The American Way'' (με πολλούς να δηλώνουν ότι περίμεναν πολύ περισσότερα από τους τότε πολυδιαφημισμένους Αμερικάνους) και για δεύτερη φορά το 2012 σε μία κολασμένη εμφάνιση στο Gagarin, έρχονται για τρίτη (και καλύτερη; μακάρι, υπάρχουν όλες οι προυποθέσεις πάντως) φορά στη χώρα μας και με αφορμή τον εορτασμό από τα 30 χρόνια του απροσέγγιστου ''Ιgnorance'', ετοιμάζονται να κάνουν το Ελληνικό κοινό να ξεφύγει από όλες τις απόψεις.
Αυτό που πρέπει να τονιστεί είναι η στάση τους σ'αυτή την περιοδεία, με το συγκρότημα να ξεφτιλίζει μπάντες που χρεώνουν ποσά για αυτόγραφα ή φωτογραφίες, τονίζοντας ''ο καθένας είναι VIP'', και θα συναντούν πριν από κάθε συναυλία τους οπαδούς, βγαίνοντας φωτογραφίες και υπογράφοντας άλμπουμ (ένα για τον καθένα, αλλά δεν έχει σημασία, θα εξυπηρετηθούν όλοι). Το σίγουρο είναι ότι παρ'ότι έχουν μπει 30 χρόνια στις πλάτες του καθενός, παραμένουν οδοστρωτήρες επί σκηνής και δείχνουν γιατί ο κόσμος πρέπει να τους σέβεται.
Ίσως να υπάρχει το παράπονο από όλους μας ότι χάσανε χρυσή ευκαιρία να αφήσουν εποχή πραγματικά, αλλά η στάση τους σαν συγκρότημα και το γεγονός ότι ποτέ δεν ξεφτιλίστηκαν πρακτικά, μας κάνει και χαιρόμαστε που τους έχουμε ανάμεσα μας, έστω και ως συγκρότημα επί σκηνής. Πλάνο για νέο δίσκο δεν υπάρχει σε καμία περίπτωση, βέβαια κωλοτούμπες έχουν γίνει πολλές, ποτέ μη λέτε ποτέ. Κατά τ'άλλα και με απλά δικά τους λόγια: Those who oppose will meet death!
ΕΧΤRAS:
-Το ''Ignorance'' έχει κυκλοφορήσει και με άλλο εξώφυλλο, το οποίο παραθέτουμε στο αφιέρωμα, όποιοι έχετε αυτές τις κόπιες, να ξέρετε αξίζουν περισσότερο κι από το σπίτι σας.
-Σύμφωνα με το περιοδικό Revolver και μία άτυπη λίστα που έφτιαξε τον Αύγουστο του 2014, το ''Ignorance'' ανήκει στα 14 thrash άλμπουμ που ο καθένας πρέπει να έχει στην κατοχή του.
-Το ''The American Way'' κυκλοφόρησε σε ένα μεγάλο κάθετο digipack, επίσης υπερσπάνιο και καρασυλλεκτικό.
-Σε συναυλία τους κατά το παρελθόν, ανέβηκαν στη σκηνή μαζί τους ο Jason Newsted των Metallica και ο Kerry King των Slayer στις κιθάρες, με το συγκρότημα σαρκαστικά να αυτοαποκαλείται Slaycred Reitallica, με τη σύνθεση αυτή διασκεύασαν το ''Rapid Fire'' των Judas Priest με τον ίδιο τον metal god, Rob Halford στα φωνητικά. ΜΕΓΑΛΕΙΑ!
-Μάνατζερ του συγκροτήματος ήταν η Gloria Bujnowski, νυν κυρία Cavalera. Κατά την κοινή περιοδεία Sacred Reich - Sepultura, έγινε το ''κονέ'' του Max μαζί της, πολλοί μεταξύ σοβαρού και αστείου κατηγόρησαν τους Sacred Reich για την μετέπειτα πορεία των Sepultura και του Max ειδικότερα λόγω αυτού του συμβάντος.
-Ο Wiley Arnett μετά τη διάλυση του 2000, φόρμαρε τους πολύ καλούς The Human Condition, έχουν κυκλοφορήσει τα ΕΡ ''THC'' (2003) και ''The Means'' (2005) και το άλμπουμ ''From The Cell'' (2007)
-Η συλλεκτική φωτο που θα δείτε τους Sacred Reich μαζί με τους Sepultura, Napalm Death και Sick Of It All, είναι από το Βορειοαμερικάνικη περιοδεία-κόλαση ''New Titans On The Block'' του 1991. Και μετά λέμε κι εμείς ότι είδαμε συναυλίες...
-Τέλος, κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης περιοδείας, στο Gallup στο Νέο Μεξικό, κατά τη διάρκεια του σετ των Sepultura επίτηδες οι διοργανωτές έκοψαν το ρεύμα. Προφανώς περίμεναν να έχει τελειώσει νωρίτερα η συναυλία η οποία είχε βγει εκτός προγράμματος και προέβησαν σ'αυτή τη βλακεία. Εξαγριωμένοι οι οπαδοί άρχισαν να διαλύουν το μέρος, με τους αστυνομικούς να παραμονεύουν. Οι Sacred Reich είδαν τον τεχνικό τυμπάνων τους ονόματι Leo να συλλαμβάνεται όταν προσπάθησε να τους πει ότι δεν τρέχει τίποτα, το ίδιο συνέβη και με την Gloria Cavalera, η οποία όταν προσπάθησαν να επέμβουν οι Sacred Reich, τους είπε ''κάντε πίσω γιατί θα συλλάβουν κι εσάς''. Τότε τα μέλη της μπάντας άρχισαν να βιντεοσκοπούν το τι συμβαίνει με το φόβο επεισοδίων, και οι αστυνομικοί δεν τόλμησαν τελικά να κάνουν τίποτα, παρ'ότι σύμφωνα με δηλώσεις της μπάντας ήταν ''έτοιμοι να ανοίξουν μερικά κεφάλια''. Τελικά η Gloria και ο Leo αφέθηκαν ελεύθεροι. Old-school ΜΟΝΟ!
Για το Rock Overdose
Δημήτρης Αλόρας
Comments
