16 χρόνια πριν, οι Machine Head, έχουν ήδη κάνει τη μεγάλη υπέρβαση, προερχόμενοι από ένα εξαιρετικό “Through the ashes of empires”, που τους έχει βάλει σε τροχιά προς την κορυφή. Με την κυκλοφορία όμως του διαδόχου του, The Blackening, η κορυφή αποτελεί πλέον γεγονός. Όπως έχει δηλώσει το συγκρότημα, ο στόχος που είχε τεθεί, ήταν η δημιουργία ενός σκοτεινού, επικού άλμπουμ και ακούγοντας το αποτέλεσμα, είναι σαφές πως ο στόχος επετεύχθη. Οι Αμερικανοί επιλέγουν να μη βασιστούν ολοκληρωτικά στην προηγούμενη πετυχημένη συνταγή τους, αλλά να την τροποποιήσουν, να την εμπλουτίσουν με νέα στοιχεία, να τη βελτιώσουν. Διατηρούν το επιθετικό στυλ του ήχους τους, τη thrash προσέγγιση των κομματιών, που όμως αποδίδεται πλέον πιο ολοκληρωμένα και λίγα από τα groove στοιχεία τους. Εκμεταλλεύονται το ισχυρό πλεονέκτημα που τους δίνει η παρουσία του κιθαρίστα Phil Demmel, ο οποίος πλέον έχει αναλάβει και βασικά συνθετικά καθήκοντα και αξιοποιούν παράλληλα και ένα πλήθος καινούριων ιδεών καθώς και ορισμένες κλασσικές ή και progressive επιρροές τους. Για πρώτη φορά λοιπόν σε άλμπουμ τους, βλέπουμε συνθέσεις μακροσκελείς, μερικές απ’ τις οποίες ξεπερνούν τα εννέα ή τα δέκα λεπτά και που μόνο κουραστικές ή βαρετές δεν είναι. Ο ίδιος ο Flynn έχει δηλώσει πως δεν υπήρχε αρχικός σχεδιασμός γι’ αυτό και πως οι ίδιοι όταν χρονομέτρησαν τα κομμάτια τους εντυπωσιάστηκαν, βλέποντας πως κάποια έφταναν τα δέκα λεπτά διάρκεια. Ακούγοντας λοιπόν τα εννέα κομμάτια του άλμπουμ, αντιλαμβάνεται κανείς την τρομερή τους ποιότητα, έναν καταιγισμό από thrash riff, μεγάλες εναλλαγές στις ταχύτητες και την τεχνικότητα της μπάντας. Ένα στοιχείο που διαφοροποιείται είναι ακόμη η ισχυρή παρουσία των μελωδικών μερών, που πλέον έχουν έντονο υποστηρικτικό ρόλο. Γενικότερα οι δομές των τραγουδιών είναι πιο ενδιαφέρουσες και εντυπωσιακές, τα ρεφρέν μένουν σφηνωμένα στο μυαλό και είναι πραγματικά δύσκολο να βρεθούν αδύναμα σημεία. Στιχουργικά υπάρχει εξίσου αρκετή ποικιλομορφία όπως και μουσικά. Ο Rob Flynn, αντλεί τη θεματολογία του από τον πόλεμο, την πολιτική, την θρησκεία και την κοινωνική οργή, ενώ έγραψε το “Aesthetics of hate”, αφού διάβασε ένα άρθρο του William Grim, με τίτλο "Aesthetics Of Hate: R.I.P. Dimebag Abbott, & Good Riddance”, το οποίο εξήρε τη δολοφονία του κιθαρίστα Dimebag Darrell, αναφέροντας πως επρόκειτο για έναν ατάλαντο μουσικό που εφόσον έπαιζε heavy metal, ήταν αναμενόμενο να δολοφονηθεί. Το συγκεκριμένο κομμάτια τιμήθηκε και με βραβείο Grammy στην κατηγορία “ Best Metal Performance”. Το εξώφυλλο του άλμπουμ σχεδιάστηκε απ’ τον ίδιο τον Flynn και είναι βασισμένο σε ένα μεταλλικό σκαλιστό γλυπτό του 16ου αιώνα που χρησιμοποιούσαν για να τρομάζουν τους ανθρώπους, απειλώντας τους ότι θα πήγαιναν στην κόλαση. Το “The Blackening”, σημείωσε υψηλές πωλήσεις και αξιοσημείωτη πορεία στα chart, ενώ από άποψη κριτικών υπήρξαν κυρίως θετικά σχόλια. Μέσα απ’ αυτό, οι Machine Head, έδειξαν πως έχουν πραγματοποιήσει μια από τις θεαματικότερες βελτιώσεις που έχει καταφέρει ποτέ συγκρότημα, μεγάλωσαν τη βάση των οπαδών τους και διεκδίκησαν μια θέση στο θρόνο του thrash!
Comments
