50 χρόνια.
Φαντάσου να έχεις δημιουργήσει κάτι, οτιδήποτε, και 50 χρόνια αργότερα -διάρκεια στην οποία καριέρες απογειώνονται και τελειώνουν- το έργο σου ακόμη να συζητιέται και να είναι αντικείμενο μελέτης.
Αυτό κατάφερε ο Billy Cobham με το άλμπουμ “Spectrum” που έγινε ορόσημο για την Jazz Fusion σκηνή και η επέτειός του ήταν η αφορμή να βγει σε περιοδεία ξανά.
Αφού πήραμε την ψυχρολουσία των 7€ για μια μπίρα και ένα νερό, πήραμε θέση στον όμορφο χώρο του Gazarte.
Opening μπάντα οι Beyond Clave με τους Yoel Soto σε μπάσο - φωνή, Κωστής Χριστοδούλου σε πλήκτρα και Σωτήρης Ντούβας στα ντραμς.
Τον Yoel τον είχα πετύχει ξανά στο “Jazz στο Πάρκο”, ένα πολύ όμορφο φεστιβάλ που διοργανώνει κάθε χρόνο ο Δήμος Ιλίου στον περιβάλλοντα χώρο του πύργου Βασιλίσσης με τους “Γιώτης Σαμαράς Quartet” και μου άρεσε πολύ το παίξιμο του και η προσέγγιση στο όργανο. Τυχερός ο Δεληβοριάς που τον έχει στο σχήμα του.
Ακριβώς στην ώρα τους πήραν θέση για να μας μεταφέρουν στην Κούβα.
Πολύπλοκοι ρυθμοί να αναμειγνύονται με απλές και μη μελωδίες. Περάσματα από διάφορα είδη όπως Jazz, hip hop και ποπ με μεγάλη μαεστρία.
Η φωνή αν και σε ελάχιστα σημεία, δεν βρισκόταν στο υψηλό επίπεδο των οργάνων.
Άψογοι παικτικά αν και λίγοι σε αριθμό για να δημιουργήσουν το party mode της πιο γνήσιας κουβανέζικης μουσικής που συνήθως περιλαμβάνει κρουστά και πνευστά. (Αξιζει παρεμπιπτόντως να δείτε την ταινία Buena Vista Social Club, 1999).
Ακριβώς μισή ώρα μετά τελείωσαν το set τους και δέχτηκαν θερμό χειροκρότημα. Το μαγαζί αρχίζει να γεμίζει.
22:13 παίρνει θέση ο Billy Cobham με την μπάντα του και ξεκινάνε, ρυθμίζοντας ακόμη τον ήχο στο πρώτο κομμάτι.
Gary Husband στα πλήκτρα, Rocco Zifarelli στην κιθάρα και Christian Gálvez στο μπάσο, δυστυχώς όλοι με αναλόγια μπροστά τους.
O Billy είχε απλουστεύσει σε ένα βαθμό τις γραμμές του αλλά παρέμεινε γκρουβάτος και με φοβερές δυναμικές.
Δυνατή κιθάρα από τον Rocco με ήχο να θυμίζει Vai ανά στιγμές.
Ένα τέταρτο περίπου μέσα στο set μας ευχαρίστησε που ήρθαμε και είπε πως δε θυμάται καν την τελευταία φορά που έπαιξε εδώ. «Σειρά έχει ένα κομμάτι που μου θυμίζει τα παλιά».
Paseo del Mar με τον ήχο να αρχίζει να ζεσταίνεται και τους παίκτες να λύνονται.
Δεν είχε σκοπό λοιπόν να παίξει το Spectrum από την αρχή μέχρι το τέλος όπως υποθέσαμε κάποιοι.
Όπως περιμέναμε όμως όλοι οι παίκτες στην μπάντα του ήταν υψηλού επιπέδου και ο Billy φρόντισε να έχουν τον «χώρο» τους και να παίρνουν σόλο ανά σημεία. Το μπάσο ίσως πήρε τα περισσότερα από όλους!
Θερμό χειροκρότημα μετά το Savannah the Serene και ακόμη περισσότερο μετά το σχεδόν δεκάλεπτο drum solo όπου σε κάποια σημεία έπαιζε με δύο μπαγκέτες σε κάθε χέρι!
Μία ώρα μετά το ξεκίνημα μας ευχαρίστησε που ήρθαμε να υποστηρίξουμε τη μουσική σε αυτούς τους περίεργους καιρούς και επανέλαβε το αγαπημένο μας ρητό του πως η μουσική είναι αληθινή και από τα πράγματα μέσω των οποίων δεν μπορείς να είσαι ψεύτικος γιατί ο κόσμος το καταλαβαίνει.
Έμειναν δύο κομμάτια με το πρώτο να είναι γραμμένο για ένα από τα αγαπημένα του κόκκινα κρασιά που είχε δοκιμάσει παλιά αλλά δυσκολευόταν να βρει.
Fragolino λοιπόν, πανέμορφη jazz fusion σύνθεση με πολλές δυναμικές και με την κιθάρα μπροστά.
Η συναυλία θα έκλεινε με κομμάτι από το Spectrum όπως κι έπρεπε. Quadrant 4 στην πιο γρήγορη στιγμή της βραδιάς, τόσο σε διάρκεια όσο και σε ταχύτητα με την μπάντα να αφήνει τα αναλόγια στην άκρη και να τα δίνει όλα.
Τέλος στις 23:40 με το γεμάτο Gazarte να χειροκροτεί θερμά και την μπάντα να μας ευχαριστεί.
O Billy Cobham αφού ανά σημεία μας άφησε να απορούμε πως σε αυτή την ηλικία παίζει αυτά τα πράγματα στο σωματικά απαιτητικό όργανο που είναι τα ντραμς, αποχωρεί χαμογελώντας και υποβοηθούμενος από μαγκούρα.
Είναι ακόμη άνθρωπος, είναι ακόμη δάσκαλος.
Για το RockOverdose,
Νίκος Χήναρης
Comments
