Ανταπόκριση: WATAIN, Bølzer, Concrete Winds @Gagarin 205, Αθήνα (14/05/2023)

Μετά τη Σαββατιάτικη sludge επίδειξη δύναμης των μεγάλων Crowbar, η επόμενη μέρα ήταν μια ωδή στον ακραίο ήχο και γενικά το διήμερο αυτό ήταν σημαδεμένο από καιρό για απόλυτη διασκέδαση παντός τύπου. Το πακέτο της Κυριακής που περιλάμβανε τους Watain, Bölzer, Concrete Winds ήταν πολλά υποσχόμενο εξ’αρχής. Όχι μόνο διότι είχα δει τους δυο πρώτους δις τον καθένα, αλλά και γιατί ήμουν πραγματικά περίεργος και σε αναμμένα κάρβουνα να δω πως στο διάολο θα μπορούσαν να αναπαράγουν οι Concrete Winds τη σφαγή των δυο δίσκων τους. Πριν τη συναυλία είχαμε το παράδοξο να μάθουμε ότι το merch των συγκροτημάτων θα πωλούνταν έξω από το Gagarin και συγκεκριμένα στο tour bus τους, κίνηση στην οποία προέβησαν οι μπάντες για να κρατηθούν οι τιμές χαμηλά και που ήταν μια ηχηρή απάντηση σε όσα ισχύουν στη συναυλιακή πραγματικότητα και τις τιμές μπλουζών, δίσκων και λοιπών αναμνηστικών των συγκροτημάτων. Οι οπαδοί κακά τα ψέματα το χάρηκαν αυτό καθώς πολλά έχουν δει –και πληρώσει- εσχάτως, αλλά τουλάχιστον σε ότι αφορά τα μπλουζάκια, δε γλύτωσαν –όσοι αγόρασαν- το 25ευρω που καθιερώνεται όλο και περισσότερο, οπότε φανταστείτε τι τιμές θα είχαμε εντός Gagarin. Τουλάχιστον τα cd παρέμειναν στο τίμιο 10ευρω και τιμήθηκαν δεόντως κατά δεκάδες από πολλούς.

 

 

Ξεκίνημα ακριβώς στις 20:00 όπως όριζε το πρόγραμμα με τους Φινλανδούς αφαλοκόφτες Concrete Winds, οι οποίοι έχουν κατά πολύ προκαλέσει πανικό στα δυο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν μέχρι στιγμής. Και το “Primitive Force” (2019) αλλά και το “Nerve Butcherer” (2021) είναι οχετοί ενέργειας και απίστευτης τσίτας όσο ελάχιστες φορές στην ιστορία. Με το που πατάνε στη σκηνή και με αρκετή βαβούρα στον ήχο, κάνουν τις προθέσεις τους φανερές κι εξαπολύουν ένα άκρως ΧΑΟΤΙΚΟ death/grind παραλήρημα το οποίο δύσκολα θα ξεχαστεί από όσους το είδαν. Πολλοί που δεν τους ήξεραν –λογικό- είχαν μείνει με το στόμα ανοιχτό και ειδικά με την ταχύτητα των χεριών του ντράμερ Miko Josefsson, πραγματικά δυσκολεύομαι να θυμηθώ πόσα χρόνια πέρασαν από τη μέρα που είδαμε ΤΟΣΟ δολοφονικό ντράμερ σε συναυλία στη χώρα μας. Ο διόσκουρος του P.J. στα φωνητικά και την κιθάρα δε βάζει γλώσσα μέσα και καταστρέφει το λαρύγγι του, ενώ ο αριστερόχειρας session-άς κιθαρίστας ονόματι Mika παίζει με τέτοιο τρόπο που νομίζεις ότι θα καταστραφεί ότι τένοντας υπάρχει μέσα στο χέρι του. Παίξανε 35’ αφήνοντας μόνο συντρίμμια πίσω τους, με δεδομένο ότι τα δυο άλμπουμ τους είναι συνολικά 52’ σε διάρκεια, καταλαβαίνετε ότι παίξανε τα 2/3 της δισκογραφίας τους σε μια εμφάνιση που έγραψε ιστορία.

 

 

*Μετά το τέλος της συναυλίας, πέτυχα τον τραγουδιστή/κιθαρίστα P.J. ο οποίος είχε ένα απίστευτο χαμόγελο και δεν περίμενε να τον χαιρετήσει τόσος κόσμος. Τόνισε ότι η Ελλάδα είναι η αγαπημένη του χώρα και ήταν όνειρο να παίξει για μας μια μέρα, καθώς μικρός δούλευε σε τούρκικο εστιατόριο (;) με δυο Έλληνες (;;) οι οποίοι του έμαθαν πολλά για τη χώρα μας. Ξεκίνησε να διαβάζει ελληνική ιστορία και δούλεψε στην Χαλκιδική μελλοντικά ως σερβιτόρος (τίμιο παιδί του λαού) την οποία χαρακτήρισε μαγευτική (σαν την Χαλκιδική δεν έχει και τέτοια). Τέλος, μου ανέφερε ότι το τρίτο τους άλμπουμ δουλεύεται κι όταν του είπα ότι θα γράψω την ανταπόκριση, μου ζήτησε να τονίσω το εξής: «Δε μιλάμε ανάμεσα στα τραγούδια όπως είδατε για να παίζουμε όσο περισσότερο γίνεται αλλά θέλω να ευχαριστήσω πολύ όλους τους Έλληνες οπαδούς και χθες στη Θεσσαλονίκη και σήμερα στην Αθήνα, είστε το καλύτερο κοινό που έχουμε δει και είστε όλοι φίλοι μας, θα επιστρέψουμε σύντομα και θα παίζουμε κάθε φορά πιο δυνατά και γρήγορα και θα ερχόμαστε όσες φορές μας θέλετε, το νέο μας άλμπουμ θα είναι ακόμα καλύτερο και υποσχόμαστε ότι ποτέ δε θα ρίξουμε ταχύτητες και ποτέ δε θα απογοητεύσουμε όσους είναι δίπλα μας». Ο ΤΙΜΙΟΣ!

 

 

Σειρά για τους ΤΕΡΑΣΤΙΟΥΣ Bölzer, το δίδυμο καταστροφής από την Ελβετία, οι οποίοι αρχίζουν με τρόπο που δε θα περίμενε κανείς και το ομότιτλο κομμάτι από το πρώτο τους demo “Roman Acupuncture”. ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ! Ο ήχος είναι στο πλευρό τους, ογκώδης και καθαρός, ο Okoi Jones σε κιθάρα και φωνητικά πιο κινητικός από ποτέ στην τρίτη –και κορυφαία τους πράγματι- εμφάνιση τους στη χώρα μας, ενώ κι ο Fabian Wyrsch στα τύμπανα μοιάζει πιο ενεργητικός από ποτέ. Έχοντας δει τους Bölzer το 2014 να συντρίβουν τους Behemoth και μόνους τους να κοντεύουν να γκρεμίσουν το Second Skin στο Γκάζι με όχι τόσο ιδανικό ήχο, από την αρχή είναι προφανές ότι θα πάμε για κάτι μεγαλειώδες, όπερ και εγένετο. Μάλιστα το πράγμα σοβαρεύει όταν παίζουν και το “Zeus – Seducer Of Hearts” (!!!!) πάλι από το demo τους και η συνέχεια περιλαμβάνει τραγουδάρες όπως το “The Archer” και το ομότιτλο “Hero”  από το μοναδικό τους μέχρι στιγμής full-length, το “Æstivation” ως μοναδικό δείγμα από το τελευταίο τους ΕΡ “Lese Majesty” και κλείνουν μεγαλοπρεπώς με 2 κομμάτια από το EP “Aura”, το “C.M.E.” και το αγαπημένο και παντοτινά σοκαριστικό “Entranced By The Wolfshook”, το οποίο κι επίσημα αφήνει τον κόσμο άναυδο ανήμπορο αντιδράσεων.

 

 

Οι Bölzer μετά από 50’ έχουν αφήσει τη σκηνή έχοντας κάνει πολλούς νέους οπαδούς από όσους δεν τους ήξεραν ή δεν τους είχαν ακούσει προσεκτικά, ενώ είναι χαρακτηριστικό όπως μου είπαν φίλοι που τους ανακάλυψαν πρόσφατα ότι δίνουν την εντύπωση πως ζωντανά είναι πραγματικά αψεγάδιαστοι κι ότι ο ήχος στα ΕΡ και το άλμπουμ τους μειώνει την πραγματική τους αξία. Εντυπωσιακό το πώς ο δίμετρος Okoi βάζει το μικρόφωνο με τέτοιο τρόπο και κάθεται προς τα πίσω στηριζόμενος στην πλάτη και τα γόνατα όπως έκανε ο συγχωρεμένος Lemmy και πως το ζει πλέον με απίστευτο κοπάνημα, παίζοντας παράλληλα ρυθμούς στην 10χορδη κιθάρα του που άλλοι δε μπορούν καν να ονειρευτούν. Οι Bölzer παραμένουν μια από τις πολύ λίγες μπάντες που ξέρεις πως ότι κι αν βγάλουν είναι ποιοτικό ενώ κι εδώ μπορώ να αποκαλύψω ότι ο Okoi μου είπε πως ετοιμάζεται για του χρόνου το νέο άλμπουμ (επιτέλους, γανιάσαμε) και πως είναι πολύ χαρούμενος όταν έρχεται στην Ελλάδα γιατί αναφέροντας χαρακτηριστικά «είναι μια φωτεινή χώρα με φωτεινούς ανθρώπους και μας στηρίξατε από την αρχή όταν δεν μας ήξερε κανείς, θα μας δείτε πολλές φορές ακόμα στο μέλλον, εμείς πάντα θα ερχόμαστε με χαρά». Πως θα βγαίνανε οι Watain μετά από αυτό;

 

 

Κι όμως οι επίσης ΤΕΡΑΣΤΙΟΙ Watain για τα επόμενα 80’ (τίμιοι, να τα βλέπουν αυτά μερικοί που στη μια ώρα λένε το ποίημα) δείχνουν γιατί είναι μια μπάντα που απέκτησε την αναγνώριση που έλαβε και έγινε ραγδαία από ένα σημείο και μετά. Ξεκίνημα απροσδόκητο με το “Night Vision” από το αμφιλεγόμενο “The Wild Hunt” και άμεση επιστροφή στο παρόν με το “Ecstasies In Night Infinite” από το περσινό άλμπουμ τους “The Agony And Ecstasy Of Watain”. Ο ήχος εκεί που ήμουν εγώ είναι σούπερ (καθόμουν δεξιά μπροστά από το μπαρ), το τονίζω γιατί άκουσα παράπονα από πολλούς. Δεν χρειάζεται να επαναλάβω ότι όταν δεν ακούμε κάτι καλά ΜΕΤΑΚΙΝΟΥΜΑΣΤΕ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ, σε λίγο θα πάμε σε βήματα «στράτα-στρατούλα» για να υπενθυμίζουμε τα βασικά. Δε θα σας πει κανείς τίποτα αν δεν είστε στις πρώτες σειρές, ούτε θα πεθάνετε οι πίσω αν πάτε πιο μπροστά για να ακούσετε καλύτερα. Κλείνει η παρένθεση και ανοίγουν οι ουρανοί να βρέξει δέος στο “Legions Of The Black Light” σε μια κολασμένη εκτέλεση, ανάλογη των σκηνικών που έχουν φέρει μαζί τους οι Watain. Ξεχάστε ότι ξέρατε από τις δυο προηγούμενες εμφανίσεις, οι τύποι το έχουν πάει σε άλλο επίπεδο. Μιλάμε για υπερπαραγωγή ανάλογη τεράστιων συγκροτημάτων.

 

 

Το νέο “The Howling” έχει ήδη αποτελέσει ένα αγαπητό κομμάτι, αλλά όταν μπαίνει αρχικά το “Sworn To The Dark” και καπάκι το “Sacred Damnation” από το “Trident Wolf Eclipse”, οι Watain μοιάζουν ασυγκράτητοι. Το επίσης νέο “Serimosa” αναλαμβάνει να γίνει το πέρασμα στο ένδοξο παρελθόν κι από κει και έπειτα, αυτό που παρακολουθούμε συμβαίνει μόνο σε σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Κρατηθείτε: “Devil’s Blood” (με τους μπροστινούς να λούζονται όντως αίμα δια χειρός Erik Danielsson), “Total Funeral” (και οι νεκροί αναστήθηκαν σ ’αυτό), “On Horns Impaled” από το ούγκανο ντεμπούτο “Rabid Death’s Curse” (σφαγή των αμνών κατά μυριάδες), “Malfeitor” (συγνώμη…ΜΑΛΦΕΙΤΟΡ ΓΑΜΩ ΤΟ ΞΕΣΤΑΥΡΙ ΜΟΥ) και κλείσιμο με “Waters Of Ain”. Ποιος βρήκε τη μπάλα που χάθηκε πείτε μου! Σταδιακά η εμφάνιση να κορυφώνεται, ο γιγάντιος Pelle Forsberg δίπλα στον Erik Danielsson κοπανιέται ασταμάτητα, το ίδιο και το ανίερο δίδυμο των Degial που τους συνοδεύει στις εμφανίσεις τους τα τελευταία χρόνια, ο κιθαρίστας H.Death και ο ντράμερ-πολυβόλο Ε.Forcas, ενώ η ψυχάρα Χιλιανός Alvaro Lillo στο μπάσο σε κάποια φάση μεταξύ άλλων αναλαμβάνει και τα φωνητικά όταν ο Danielsson αποχωρεί λίγο από τη σκηνή και παγώνει το αίμα. Μια πολύ μεγάλη και άκρως επαγγελματική εμφάνιση παίρνει τέλος και στο χώρο βλέπεις μόνο χαμόγελα εντυπωσιασμού από όλους.

 

 

Συνολικά μιλάμε για εξαιρετική βραδιά όπου είδαμε τρεις μπάντες διαφορετικών στυλ η οποία καθεμία με τον τρόπο της συνέβαλλε τα μέγιστα για ένα πλήρως χορταστικό ολοκαύτωμα. Οι Concrete Winds είναι μεγάλη ελπίδα για το μέλλον και σε καιρούς που πολλοί προσπαθούν να μαλακώσουν τον ήχο τους για να γίνουν πιο αποδεκτοί, έρχονται να θυμίσουν παλαιομοδίτικες λογικές άλλων εποχών. Οι Bölzer είναι εδώ και μια δεκαετία αναντίρρητη αξία και δείχνουν ότι όχι απλά δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα, αλλά ότι θα μας απασχολούν για χρόνια με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Τέλος, οι Watain απέδειξαν ότι δίκαια θεωρούνται μια τεράστια μπάντα, καμία άλλη μπάντα δε θα τολμούσε να πατήσει στη σκηνή μετά από την ισοπέδωση των Bölzer, ενώ οι Bölzer με τη σειρά τους τόνιζαν ότι είναι πραγματική πρόκληση κάθε βράδυ να παίζουν μετά τους Concrete Winds. Ο κόσμος είχε την ευκαιρία να φωτογραφηθεί με τα μέλη των συγκροτημάτων κι εδώ θέλω να τονίσω τη χαρά κι ευγένεια του Erik Danielsson, ο οποίος χωρίς τουπέ και ύφος ντίβας, μίλησε και έδωσε το χέρι σε όποιον ήταν δίπλα του. Θα κλείσω με την ατάκα του μόλις μετά το δεύτερο κομμάτι. «Δεν υπάρχει καμία άλλη πόλη στον κόσμο να συγκριθεί με τη δύναμη της Αθήνας».

 

 

 

Για το Rock Overdose,

Άγγελος Κατσούρας

Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)

 

 

Comments