Όταν ο Peter Murphy κι ο παλιόφιλος του David J επισκέπτονται την πόλη σου για ένα all Bauhaus set, στέκεσαι προσοχή. Όταν μάλιστα σε αυτό συμπεριλαμβάνεται ολόκληρο το ιστορικό ντεμπούτο τους, προετοιμάζεσαι για μεγάλες στιγμές. Παρά το γεγονός ότι περίμενα τη συγκεριμένη συναυλία με ανυπομονησία, πέρασα τις πύλες του Κλειστού Παλαιού Φαλήρου κρατώντας μικρό καλάθι. Βλέπετε, τα νέα για τα όσα τραγελαφικά είχαν λάβει χώρα την προηγούμενη στη Στοκχόλμη με την παρολίγο σύλληψη του τιμώμενου καλλιτέχνη, είχαν φτάσει στα αυτιά μου από νωρίς το πρωί και ενεργοποίησαν την καχυποψία μου σε επίπεδα max.
Οι αθηναίοι The Steams έκαναν μια τίμια προσπάθεια, ώστε να μου ανεβάσουν τη διάθεση, εν τέλει όμως δεν τα πολυκατάφεραν. Για να μην παρεξηγηθώ, τα παιδιά είναι άριστα τόσο εκτελεστικά, όσο και ως ήχος που θέλουν να πετύχουν. Ο οποίος ήχος είναι κατά συντριπτικό ποσοστό Black Angels, με ολίγην από Brian Jonestown Massacre και καναδυό πιο heavy riff. Το αναπόφευκτο ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί κάποιος να θέλει να ακούσει μια αρτιότατη -ομολογουμένως- αντιγραφή, όταν υπάρχει το original; Πόσο μάλλον σε μια συναυλία του Peter Murphy, όπου η αμερικανόθρεφτη ψυχεδέλεια φαντάζει πιο άκυρη κι από πιγκουίνους στη Σαχάρα.
Αντίθετα, όταν ο Peter Murphy εμφανίστηκε στη σκηνή, όλα έμοιαζαν να είναι στη θέση τους. Τα φώτα χαμηλώνουν, το γνώριμο fuzz που βγαίνει από τo άταστο μπάσο του τεράστιου David J παγώνει το αίμα, καθώς το συγκρότημα μπαίνει με το μνημειώδες “Double Dare”. Το δέος είναι δυσθεόρατο και χωρίς να το πολυκαταλάβουμε το συγκρότημα έχει ήδη περάσει στο “In The Flat Field” ακολουθώντας πιστά το tracklist του ομώνυμου δίσκου. Παρά το γεγονός ότι οι Bauhaus υπήρξαν από τις πιο κιθαριστικές μπάντες του post punk, το μπάσο του κυρίου Haskins παραμένει ο μισός ήχος τους, πράγμα που αποδείχθηκε περίτρανα και μπροστά στα μάτια μας.
Στην άλλη πλευρά της σκηνής, ο επί χρόνια κιθαρίστας και πιστός συνοδοιπώρος του Murphy, Mark Gemini Thwaite έχει γράψει τη δική του ιστορία στο goth -κι όχι μόνο- χώρο. Έχοντας διατελέσει μέλος των The Mission και μετρώντας -μεταξύ άλλων - συνεργασίες με Al Jourgensen και Paul Raven, όχι μόνο δε φανέρωσε καμία δυσκολία στο να αναπαράγει τα μέρη του Daniel Ash, αλλά εντυπωσίασε και με τις ικανότητες του ως performer.
Αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής της βραδιάς, ντυμένος στα μαύρα, αλλά απαστράπτων, ο Peter Murphy επιβεβαιώνει ευθύς εξαρχής τον μύθο της πληθωρικής περσόνας· ο τρόπος που κινείται επί σκηνής, ο τρόπος που τον αγκαλιάζει το φως, η όλη αύρα του. Η φωνή του δεν είναι σε top φόρμα, αλλά το απαράμιλλο “χρώμα” της εξακολουθεί να σαγηνεύει. Αυτό και η κοντρολλαρισμένη του ερμηνεία, ήταν που έσωσαν την παρτίδα και τον προστάτευσαν από πιθανή έκθεση.
Δυστυχώς, δε μπορουμε να πούμε το ίδιο και για τον ήχο, ο οποίος για ακόμα μία φορά μας τα χάλασε στο συγκεκριμένο χώρο. Η φυσική αντήχηση που συντροφεύει το Κλειστό του Tae Kwon Do από την αρχή της λειτουργίας του, σίγουρα “παντρεύεται” καλύτερα με το post punk σε σχέση με άλλες μουσικές. Ακόμα κι έτσι όμως, ήταν στιγμές που τα τύμπανα -του κατά τα άλλα εξαίρετου Mark Slutsky- έβγαζαν τέτοιο αντίλαλο που υπερκάλυπταν τα πάντα, με το συνολικό ηχητικό αποτέλεσμα να προκύπτει εντονότατα άσχημο.
Το σκιερό ταξίδι στα άδυτα του “In The Flat Field” συνεχίστηκε σε κάθε περίπτωση, έστω κι όχι απρόσκοπτα. Σε αυτό το πρώτο μέρος της συναυλίας, το κοινό φαίνεται να παρακολουθεί περισσότερο και να αφουγκράζεται τη σκοτεινή ατμόσφαιρα παρά να συμμετέχει ενεργά, με τις αντιδράσεις πάντως να εντείνονται όσο προχωρούσε η ροή της. Στο δεύτερο μέρος, ο κόσμος πραγματικά απελευθερώθηκε, αφού ακούστηκαν classics όπως τα “Silent Hedges”, “She's In Parties” και “Kick In The Eye”. Highlight της βραδιάς υπήρξε -αναμενόμενα- ο αιώνιος goth ύμνος “Bela Lugosi's Dead”, οπού ο Murphy το πήρε ολοκληρωτικά πάνω του. Κάντε εικόνα: το μακρύ κατακκόκινο φουλάρι περασμένο γύρω από τον ανασηκωμένο γιακά του και το φως να τον χτυπάει από κάτω. Ανατριχίλες.
Το “Adrenalin” από το “Go Away White” του 2008 και το “Burning From The Inside” κούμπωσαν κάπου ανάμεσα τους, ενώ το κλείσιμο του κυρίως set έγινε με το υπερhit “The Passion Of Lovers”, όπου χοροί χορεύτηκαν, μικρόφωνα προτάθηκαν στο κοινό, στίχοι τραγουθήκαν με πάθος κι άλλα τέτοια όμορφα.
Ο Peter Murphy και η παρέα του θα επέστρεφαν εν τέλει στη σκηνή, για ένα encore διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Επενδύοντας στην ατμόσφαιρα, επέλεξαν τo “King Volcano” και μια ιδιαίτερη διασκευή στο “Severance” των Dead Can Dance, εξημερώνοντας τα ήθη και στέλνοντας μας σπίτια μας αποφορτισμένους από την ένταση μιας δυνατής βραδιάς, που θα μπορούσε να είχε φτάσει και τα επίπεδα του συγκλονιστικού, αν ο ήχος ήταν αυτός που άρμοζε σε καλλιτέχνες του μεγέθους των δύο ιδρυτών των Bauhaus.
Comments
