Oι Cult είναι μια τεράστια μπάντα αυτό είναι γνωστό. O Ian Astbury o τελευταίος μεγάλος frontman παλιάς κοπής και ο Billy Duffy ένας κιθαρίστας που έχει βάλει το λιθαράκι του σε αυτό που όλοι ονομάζουνε hard rock.
Μετά από κάποια χρόνια δισκογραφικής απουσίας επανέκαμψαν με το Choice of Weapon, που ομολογουμένως αν και στις πρώτες ακροάσεις δε μου άρεσε έχει τραγούδια που τελικά σε κερδίζουνε. Το εισαγωγικό Honey from a knive έχει Stooges καταβολές και punk rock attitude, o Ian τραγουδά για την ινδιάνικη καρδιά του και ο Duffy ροκάρει δαιμονισμένα.
Το Elemental Light αποτελεί μια περισσότερο εγκεφαλική στιγμή της μπάντας και θα μπορούσε να βρίσκεται στον ομώνυμο δίσκο του 1994. Το Wolf είναι ένα κλασσικό Cult τραγούδι ενώ η πρώτη πραγματικά μεγάλη στιγμή του δίσκου είναι το Life>Death μια ελεγεία αφιερωμένη στην ομορφιά της ζωής και αγαπημένο track του Ιan ο οποίος δηλώνει πολύ περήφανος στις συνεντεύξεις για τη συγκεκριμένη σύνθεση.
Το For the Animals αποτέλεσε το πρώτο single του δίσκου και καταφέρνει να σε κουνήσει για τα καλά όπως κάνει και το groovy Lucifer. Τα Amnesia, Wilderness now και Pale Horse δεν μου είπανε πολλά. Η απλή έκδοση του δίσκου κλείνει με το Τhis Night in the city forever και τον Astbury να βγάζει για άλλη μια φορά τον αγαπημένο ήρωα Jim Morrison από μέσα του σε μια συναισθηματική ερμηνεία.
Η Deluxe edition περιέχει ακόμα 4 τραγούδια που είχανε κυκλοφορήσει με τα Capsules του 2010.
Προσωπικά τα θεωρώ ακόμη καλύτερα με ένα εκπληκτικό Embers να κλέβει την παράσταση. Η μπάντα γράφει μια μεγαλειώδη μπαλάντα, μια καταιγίδα συναισθημάτων και μια προσωπική αδυναμία, ένα τραγούδι στο οποίο δεν έχεις παρά μόνο να αφεθείς και να το ερωτευτείς για πάντα.
Στο Every Man and Woman is A Star αγγίζουνε την ομορφιά τού The Witch ενώ τα Siberia και Until the Lights Takes Us, συνδυάζουνε όλα τα στοιχεία που κάνανε τους Cult μεγάλους.
40 χρόνια δισκογραφικής παρουσίας δεν είναι λίγα. Όταν καταφέρνεις μετά από ένα τόσο μεγάλο διάστημα να γράφεις ακόμα όμορφα τραγούδια δεν είσαι τυχαίος. Οι Cult είναι πολύ καλοί σε αυτό που κάνουνε και το δίδυμο Astbury-Duffy ένα από τα καλύτερα στο χώρο, δεν απογοητεύουνε ποτέ και διατηρούνε την ποιότητα που έχουνε από τις πρώτες δουλειές τους. To 2011 είχα την τύχη να τους δω και στο σανίδι σε μια εξαιρετική βραδιά στην Αθήνα και έχω να πω μόνο αυτό... αξίζουνε και την τελευταία παράγραφο που γράφτηκε για αυτούς, πραγματικά μεγάλοι!
Comments
