Σαββατόβραδο ανέμελο είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε με τον αιφνίδιο ερχομό για άλλη μια φορά των Φιλανδών melodic death metallers Wolfheart. Μια συναυλία που ανακοινώθηκε σχετικά πρόσφατα αλλά που αντιμετωπίστηκε με χαρά, καθώς πρόκειται για ένα πολύ σοβαρό συγκρότημα που τα τελευταία 10 χρόνια κάνει την όμορφη διαφορά σε ένα ύφος που λίγο-πολύ ξέρεις τι να περιμένεις και ακόμα και οι μεγάλες μπάντες που το εκπροσωπούν από παλιά, δείχνουν να έχουν τελματώσει. Ευτυχώς οι Wolfheart αποδεικνύονται εξαίρεση στον κανόνα και στα έξι ως τώρα άλμπουμ τους κατορθώνουν να κρατάνε την ποιότητα αρκετά ψηλά. Το ίδιο κάνανε και με το φετινό τους άλμπουμ “King Of The North”, ενώ γενικά επειδή μπόρεσαν για πρώτη φορά να περιοδεύσουν με τους όρους και συνθήκες που ήθελαν μετά από σχεδόν τρία χρόνια όπως μας εκμυστηρεύτηκαν, η συναυλία αυτή αποτέλεσε και μια λύτρωση για τους ίδιους και ένα τρόπον τινά restart, όπως το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τους συμπατριώτες μας Among Ruins, οι οποίοι και αυτοί με τη σειρά τους, είχαν να εμφανιστούν πολλά χρόνια και προσδοκούν σε μια νέα αρχή με το επερχόμενο άλμπουμ τους που θα βγει με το καλό το 2023 και σκοτώνει, να το έχετε κατά νου που το διαβάσατε πρώτοι.
Στις 21:30 όπως προβλεπόταν, οι Among Ruins εμφανίζονται επί σκηνής παίζοντας ένα μείγμα παλιών και νέων κομματιών και μοιάζουν τόσο έτοιμοι από καιρό για την εμφάνιση αυτοί αλλά και τόσο ανανεωμένοι, που στην κυριολεξία λάμπουν, κι όχι μόνο επειδή χαμογελούν για την ανταπόκριση του κοινού που ήταν πολύ θερμή. Τα “Shattered Times”, “Sear Sacrifice”, “Wells Of War”, “No Light” και “End Of My Fall” οδηγούν τη βραδιά σε αποθέωση, με τους παλιούς Σωτήρη στο μπάσο και Θάνο στην κιθάρα να πλαισιώνονται από τους νέους στην καρδιά και την ψυχή Αλέξη στις κιθάρες και Νίκο στα τύμπανα και να δημιουργούν ένα πολύ συμπαγές σύνολο που δείχνει πολύ δεμένο, παρότι οι αλλαγές στο δυναμικό τους είναι σχετικά πρόσφατες. Έκλεισαν αφιερώνοντας μας το “Last Day” κι ευχαριστώντας μας που τους περιμέναμε με υπομονή, υποσχέθηκαν να είναι πιο ενεργοί προσεχώς, ενώ επειδή όπως ανέφερα έχω ιδίαν άποψη για το επερχόμενο άλμπουμ, είναι μια χρυσή ευκαιρία να βγουν ξανά στο προσκήνιο και να κάνουν τη διαφορά. Είναι καθαρά στο χέρι τους και με πολλή και σκληρή δουλειά, ανάλογη της εμφάνισης της επανόδου τους, είμαι βέβαιος ότι θα τα καταφέρουν. Μεγάλη επιστροφή, συγκίνηση και για τους ίδιους και όσους τους ακολουθούν από παλιά, είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα κοινώς!
Οι Wolfheart σκάνε μύτη στις 22:35, με τον κόσμο να έχει και το νου του στο διεξαγόμενο εκείνη την ώρα ντέρμπι του Μουντιάλ ανάμεσα σε Αγγλία και Γαλλία και το “Skyforger” εκκινεί την βραδιά, με φοβερό ήχο, τις τριπλές του Tuomas Saukkonen να δεσπόζουν, ενώ δεξιά του κι αριστερά μας αντίστοιχα, σαν πυλώνας που στηρίζει όλο το οικοδόμημα και επιβλητικός στην παρουσία του, ο συμπατριώτης μας Βαγγέλης Καρζής στις κιθάρες, ηγέτης των Full House Brew Crew και ανά πάσα στιγμή έτοιμος για μπάχαλα, προτρέπει το κοινό να τα διαλύσει όλα. Την δουλειά του frontman έχει αναλάβει ο μπασίστας Lauri Silvonnen, ενώ κι ο Joonas Kauppinen στα τύμπανα βαράει δυνατά και η συνολική εμφάνιση των Wolfheart στέφεται με επαγγελματισμό αλλά και στιβαρή παρουσία γενικότερα. Τραγουδάρες σαν τα “Ghosts Of Karelia”, “The Hunt”, “Breakwater”, “The King”, “Everlasting Fall” και “Knell” παίζονται καπάκι το ένα μετά το άλλο χωρίς πολλές κι αχρείαστες διακοπές, ωστόσο όσο πλησιάζει η βραδιά προς το τέλος, το κοινό γουστάρει και περισσότερο, ειδικά με τα δυο κομμάτια που κλείνουν το κύριο σετ, τα “Ancestor” και “Aeon Of Cold”. Οι Wolfheart αποχωρούν ύστερα από μια ώρα γεμάτη ένταση αλλά επιστρέφουν δριμύτεροι για να χαρίσουν ένα τελευταίο χαμόγελο σε όλους.
Έτσι το φοβερό “Boneyard” κάνει τον κόσμο να κοπανηθεί άμεσα, ενώ για το κλείσιμο, ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια τους, έχει αναλάβει σωστά το ρόλο να παίζεται τελευταίο. Ο λόγος για το “The Hammer”, που είναι τίτλος και πράγμα που θα λέγανε κάποιοι, σκάει όντως σαν σφυρί παρασέρνοντας τους πάντες και με τη μπάντα να έχει κάνει το καθήκον της με το παραπάνω και όλο τον κόσμο να είναι γεμάτος χαμόγελα. Είναι από τις συναυλίες που δεν ακούγονται πολύ έντονα, ωστόσο το κοινό –και ειδικά όσοι τους είχαν ξαναδεί- ήξερε πολύ καλά τι να κάνει και έδωσε το παρόν παρά την όπως προαναφέραμε σχετικά πρόσφατη ανακοίνωση. Δε θα μπορούσαμε να ζητήσουμε κάτι περισσότερο θεωρώ, οι μπάντες έπαιξαν όσο έπρεπε για να μην κουράσουν –αν και θα ήθελα να απολαύσω λίγο παραπάνω τους Among Ruins τουλάχιστον-, η συναυλία άρχισε αργά για να προλάβουν όσοι τυχόν δούλευαν και τέλειωσε νωρίς με άπαντες να είναι σε θέση να πάρουν τα μέσα και να μην ταλαιπωρηθούν, άρα είναι από τις καταστάσεις που μπορούμε να πούμε ότι όλα πήγαν ρολόϊ και να ευχηθούμε ανάλογη ποιότητα στο μέλλον για τους Wolfheart και ακόμα πιο πειθήνια επάνοδο για τα δικά μας παιδιά στους Among Ruins. Win/win από τα αποδυτήρια!
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
